Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) uyumak için yatağına yattığında şu duayı okurdu:بِسْمِكَ اللّٰهُمَّ أَحْيَا وَ أَمُوتُ .
: Bismikâllahümme ehyâ ve emût :
“Allah’ım! Senin adınla dirilirim, ölürüm!”
(Buharî, 80/7,8; Müslim, 2711; Tirmizî, 3413; Ebu Davûd, 5049; İbni Mâce, 3284)
Bu dua yı okuduktan sonra avuçlarını birleştirir ihlâs, felak ve nas sûrelerini okur avuçlarına üfürür, sonra bedenin ön kısımlarından, başı ve yüzünden başlamak üzere avuçlarını vücudunun sürebildiği yerlerine sürerdi. Bunu üç kere yapardı.
(Buharî, 11/107; Tirmizî, 3399; Ebu Davûd, 5056)
Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu : “ Yatağına geldiğinde namaz abdesti gibi abdest al. Sonra sağ yanına yat ve şöyle de :اللَّهُمَّ إسْلَمْتُ نَفْسِي إلَيْكَ وَ وَجَّهْتُ وَجْهِي إلَيْكَ ، وَ فَوَّضْتُ أمْرِي إلَيْكَ ، وَ ألْجَأْتُ ظَهْرِي إلَيْكَ رَغْبَةً ، وَرَهْبَةً إلَيْكَ ، لا مَلْجَاً وَلا مَنْجَا مِنْكَ إلاَّ إلَيْكَ ، آمَنْتُ بِكِتَابِكَ الَّذِي أنْزَلْتَ ، وَ بِنَبِيِّكَ الَّذِي أرْسَلْتَ .
: Allahümme islemtü nefsî ileyke ve veccehtü vechî ileyke, ve fevvadtü emrî ileyke, ve elce’tü zahrî ileyke ragbeten, ve rabeten ileyke, lâ melcen velâ mencâ minke illâ ileyke, âmentü bikitâbikeellezî enzelte, ve bi nebiyyîkekellezî erselte :
: Allah’ım! Nefsimi sana teslim ettim, yüzümü Sana döndürdüm, işimi Sana havale ettim, sırtımı Sana dayadım! Çünkü ümidim Sendedir, korkum da Senden dir! Sığınacak ve kurtuluş yeri Sensin. İndirdiğin kitabına ve gönderdiğin peygamberine iman ettim!”
Bunları son sözlerin olarak söyle! Şâyet o gece ölürsen, doğduğun gibi tertemiz ölürsün!” buyurdu.
(Berâ b. Âzib (ra)’dan; Buharî, 11/93; Müslim, 2710)
Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) uyumak için yatağına girdiğinde şu duayı okurdu:اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِي أَطْعَمَنَا وَ سَقَانَا وَ كَفَانَا وَ آوَانَا ، فَكَمْ مِمَّنْ لاَ كَافِىَ لَهُ وَلاَ مُؤْوِيَ .
: Elhamdülillahillezî et’amenâ ve sakânâ ve kefânâ ve âvânâ, fekem mimmen lâ kâfiye lehu velâ mü’viye :
“Bizi yediren, içiren, bizi koruyan, bize sığınak olan Allah’a hamd olsun!
Nice kimseler var ki, kendisine yeterli olacak, onu koruyacak, barındıracak kimsesi yoktur. ”
(Müslim, 2715; Tirmizî, 3393; Ebu Davûd, 5053; İ. Ahmed III-153,167, 288)