Ben ol dosta virdüm gönül
Işk benümle yâr olur
Kim ki dosta virmez gönül
Bu ışk andan bizâr olur
Ben O Dost’a gönül verdim, aşk benimle yâr olur.
Kim ki Dost’a gönül virmez, bu aşk ondan bıkmış-usanmış olur.
Benüm işüm ol dostıla
Gelür bu ışk olur belâ
Bülbül gibi geldüm dile
İşüm âhıla zâr olur
Benim buâleme geliş sebebim ve işim-gücüm o Dost ile.
Ne zaman ki Aşk-ı İlâhî gelir, dünya ile derdler başlar.
Aşk ateşinin alevi ve ahı bülbül gibi dilimden duyulur ve artık benim işim aşk ve adım âşık olur.
Gözüm dostı görmek diler
Vuslatına irmek diler
Geyür bu ışk döker yaşın
Gözüm sanki bunar olur
Gözüm Yârin cemâlini görmek diler.
Vuslatına ermek diler
Bu aşk bastırdı mı gözlerimden yaşlar boşanır da sanki gece-gündüz çağlayan pınar kesilir!
Acebdür bu ışkun hâlı
Komaz dosta vara yolı
Kim ki dosta sunar eli
Kapar ışka şikâr olur
Bu aşk işi ve durumu anlatılmaz da yaşanınca bilinir.
Bırakmaz ki Dost’a varılsın!
Ne zaman âşık, yaklaştım diye Dost’a elini uzatsa aşk kapar da artık aşaka av eder!
Hasret bitmezse aşk bitmez!
Vuslat vaat edilen aşk ise yaşanandır!
Bir kulına dost meyl ede
Gider bu ışk anı göre
Komaz bir lahza evinde
Dilde sözi tekrâr olur
Eğer Dost bir kuluna meyl ederse
Bu aşk dilen ateş gider onu görür-bulur-yakar!
Bir an bile kendi benlik evinde duramaz da dağda taşta durmadan Yârini yâdeder gezer!
Ondandır ki geçen Hak Erenler rüzgâr gibi yersiz-yurtsuz- evsiz-barksız esip gezdiler cümle cihanı Cânân ile!…
Kim ki dostun sözin söyler
Kim ki dostun yolın yegler
Dâim ışk denizin boylar
Yanar vücudı nâr olur
Kim ki Dost’un sözünü söyler ise
Kim ki Dost’un yolunu izlemeyi terk etmez ise
Dâima aşk denizinde kalır-çıkamaz!
Aşk ateşinde yanar da yanar ve vücudu ateş olur!
Sonunda Cânân, tıpkı ateş gibi içine aldığını Can’ı kendine benzetir!
Can-Cânân Tevhidi olur temâşâ!
Ümmî Sinân’un dost varın
Alup ışka virmiş kârın
Anun çün dilde esrârın
Yazar sözi güftâr olur
Dost Allah celle celâlihu Ümmî Sinân’ın benlik varını almış elinden, kârını da aşka vermiş ki aşk ateşi olmuş!
Onun içindri ki gönül sırlarını yazmakta ki sözleri halkın dilinden diline akıp giden hikmetler olur!
Müstef’ilün Müstef’ilün Müstef’ilün Müstef’ilün
Güftâr : f. Sözler, lâkırdılar.