كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ---“Kutibe aleykumu’-l kitâlu ve huve kurhun lekum, ve asâ en tekrahû şey’en ve huve hayrun lekum, ve asâ en tuhıbbû şey’en ve huve şerrun lekum vallâhu ya’lemu ve entum lâ ta’lemûn (ta’lemûne).: Savaş, o sizin için kerih olsa da (hoşunuza gitmese de) üzerinize farz kılındı. Ve hoşlanmayacağınız bir şey olur ki, o sizin için bir hayırdır. Ve seveceğiniz bir şey olur ki, o sizin için bir şerrdir. Ve (bütün bunları) ALLAH bilir, siz bilmezsiniz.”(Bakara 2/216)
وِمِنْهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ---“Ve minhum men yekûlu rabbenâ âtinâ fîd dunyâ haseneten ve fîl âhirati haseneten ve kınâ azâben nâr(nâri).: Onlardan (insanlardan) öylesi de vardır ki: "RABBimiz, bize dünyada da iyilik ver, âhirette de iyilik (ver) ve bizi ateşin azabından koru!." der.”(Bakara 2/201)
مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّهِ وَمَا أَصَابَكَ مِن سَيِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِكَ وَأَرْسَلْنَاكَ لِلنَّاسِ رَسُولاً وَكَفَى بِاللّهِ شَهِيدًا ---“Mâ esâbeke min hasenetin fe minallâh (minallâhi), ve mâ esâbeke min seyyietin fe min nefsike. Ve erselnâke li’n- nâsi resûlâ (resûlen). Ve kefâ billâhi şehîdâ (şehîden).: Sana iyilikten (hasenâtdan) ne isâbet ederse, işte o ALLAH'tandır. Ve sana kötülükten (seyyiattan) ne isâbet ederse, o takdirde o, kendi nefsindendir (derecât kaybedecek bir şey yapmandan dolayıdır). Ve seni, insanlara Resûl olarak gönderdik ve şâhid olarak ALLAH yeter.” (Nisâ 4/79)
---Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Müslüman için ALLAHu TeÂLÂ’nın her hükmü “HAYR”dır. ALLAHu TeÂLÂ’nın KAZAsı, herkes için hayır değil, sadece Müslümân için “HAYR”dır.” buyurmuştur. (Ebu Nuaym)
---Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “ALLAHu TeÂLÂ, şöyle buyuruyor.: “BENim kulumla mâiyyet ve muamelem, onun BENim hakkımdaki düşüncesine bağlıdır. (Ona rahmetimle muamelede bulunacağımı umarsa onu bulur).” (Buhârî, Tevhîd 15; Müslim, Zikir 2, 19)
---Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “İnsanlar içinde en ağır imtihana çekilenler peygamberlerdir. Sonra sırasıyla (rütbeleri) onları takib edenler, sonra onları takib edenlerdir. Kişi dinine göre mübtelâ kılınır (imtihana çekilir). Eğer dininde salabetli/sağlam ise imtihanı (göreceği belâ ve musibet) ağır olur. Eğer dininde gevşek ise o oranda imtihan edilir. Belâ o kimseyi devamlı takib eder. Nihâyet onu bırakıncaya kadar. Böylece kul, yeryüzünde hatası olmadığı halde yürür!.” (Râmûzu’l-Ehâdîs, s. 71, 983. hadis. Ahmed b. Hanbel, Buharî, Tirmizî, İbn-i Hıbban, Müstedrekten. bk. İbn-i Mâce II, 1321, 1331, 1335)
BAKtığını==>-GÖReBİLmek, BİZ BİR-İZ==->NABıZ ATIŞı!.
NAKKAŞ-NAKIŞ-ÖReBİLmek,
HER CÂN’ın>DOĞuŞ-BATIŞı!.
=->İHVÂNi KİMLİğin SİLmek,
ÇARMIH’ta==>KAŞın ÇATIŞı!.
HER HÂLde HAKk’a EĞİLmek!.
CEMîYyet.: Belli bir amaç doğrultusunda bir araya gelmiş topluluklar.. KEMîYyet.: KEMMîYyet.: Miktar, sayı, nice oluş. Az veya çok oluşu..ZÂHİRi.. KEYFîYyet.: Bir şeyin esâsı ve iç yüzü. Nasıl olduğu ciheti..BÂTıNı.. NİTELİK.: Bir şeyin nasıl olduğunu belirten, onu başka şeylerden ayıran özellik, vasıf, KEYFîYyet.. NİCELİK.: Bir şeyin sayılabilen, ölçülebilen veya azalıp çoğalabilen durumu, miktarı.. KEMîYyet.. EMNÎYyet.: Emînlik, emîn olma hâli, korkusuzluk, tehlikesizlik. İ’timad, güvenme, inanma.. NABıZ ATIŞı.: Nabız; kalbin her atışta pompaladığı kanın, damarlar üzerine oluşturduğu basınçtır. Yetişkinlerde nabız sayısının 60-100 arasında olması ideal olandır.. ÇARMIH.: f. (Çar: Dört; Mıh: Çivi) Sâlib. Suçluyu haça germek için kurulmuş, haç şeklinde DÂRAĞACı..
NahNu.. N=>h<=N.. KÛN=>fe ye<= KÛN..
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ ---“İnnâ NAHNU nezzelnez zikre ve innâ lehu le hâfizûn (hâfizûne).: Muhakkak ki zikri (Kur'ÂN-ı Kerim'i), BİZ indirdik. O'nun koruyucuları (da) mutlaka BİZiz.”(Hicr 15/9)
إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الْأَرْضَ وَمَنْ عَلَيْهَا وَإِلَيْنَا يُرْجَعُونَ ---“İnnâ NAHNU nerisu’l- arda ve men aleyhâ ve ileynâ yurceûn (yurceûne).: Muhakkak ki BİZ, yeryüzüne ve onun üzerinde olan kimselere BİZ, vâris olacağız. Ve onlar, BİZ'e döndürülecekler.”(Meryem 19/40)
وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا نَّحْنُ نَرْزُقُكَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى ---“Ve’mur ehleke bi’s- salâti vastabir aleyhâ, lâ nes’eluke rızkâ (rızkan), NAHNU nerzukuk (nerzukuke), ve’l- âkıbetu li’t- takvâ.: Ve ehline (âilene ve etrafındakilere) namazı emret ve onun üzerinde (namazda) sabırlı ol. Senden rızık istemiyoruz. Seni, BİZ rızıklandırırız. Âkibet (en güzel sonuç) takvâ sâhiblerinindir.”(Tâ-Hâ 20/132)
ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَصِفُونَ ---“İdfa’ billetî hiye ahsenu’s- seyyieh (seyyiete), NAHNU a’lemu bi mâ yasıfûn (yasıfûne).: Seyyiati (kötülüğü), en güzel olanla yok et. BİZ, (onların) vasıflandırdıklarını en iyi biliriz.”(Mü’minûn 23/96)
إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَإِلَيْنَا الْمَصِيرُ ---“İnnâ NAHNU nuhyî ve numîtu ve ileyne’l- masîru.: Muhakkak ki BİZ; BİZ diriltiriz ve BİZ öldürürüz. Ve dönüş BİZe'dir.”(Kâf 50/43)
نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ وَمَا أَنتَ عَلَيْهِم بِجَبَّارٍ فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَن يَخَافُ وَعِيدِ ---“NAHNU a’lemu bi mâ yekûlûne ve mâ ente aleyhim bi cebbârin fe zekkir bi’l- kur’ÂNi men yehâfu vaîdi.: Onların ne söylediklerini, en iyi BİZ biliriz. Ve sen onların üzerine, cabbâr (zorlayıcı) değilsin. Öyleyse Benim vaadimden (vaadettiğim cezadan, azâbdan) korkanları Kur'ÂN ile i’kâz et!.”(Kâf 50/45)
نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ---“NAHNU halaknâkum fe lev lâ tusaddikûn(tusaddikûne).: (Ey İnkârcılar), sizi BİZ yarattık; hâlâ (Peygamberleri) tasdik etmiyecek misiniz?”(Vâkı’a 56/57)
نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ---“NAHNU kaddernâ beynekumul mevte ve mâ NAHNU bi mes- bûkîn(mesbûkîne).: Sizin aranızda ölümü BİZ, BİZ takdir ettik. Ve BİZ, önüne geçilmiş (veya geçilebilecek) olan değiliz (bu takdirimizi kimse bozamaz).”(Vâkı’a 56/60)
أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ ---“E entum tezre ûnehû em NAHNU’z- zâriûn (zâriûne).: Onu siz mi yetiştiriyorsunuz, yoksa onu yetiştiren BİZ miyiz?”(Vâkı’a 56/64)
---Resûlullah sallallahu aleyhi vesellembu olumsuz soru âyetlerini (Vâkı’a 56/64,69,72) okuduğunda.:“Belâ, Ente Yâ RABBî.: Bilâkis SENsin Yâ RABBım!.”buyurmuştur.
أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ---“E entum enzeltumûhu mine’l- muzni em NAHNU’l- munzilûn (munzilûne).: Onu (suyu) bulutlardan siz mi indirdiniz, yoksa indiren BİZ miyiz?”(Vâkı’a 56/69)
أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ---“E entum enzeltumûhu minel muzni em NAHNU’l- munzilûn (munzilûne).: Onu (suyu) bulutlardan siz mi indirdiniz, yoksa indiren BİZ miyiz?”(Vâkı’a 56/72)
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِّلْمُقْوِينَ ---“NAHNU cealnâhâ tezkireten ve metâan lil mukvîn(mukvîne).: BİZ, onu (ateşi) bir ibret ve çöl yolcuları (sahrada konaklayanlar) için bir meta (ısı ve ışık kaynağı) kıldık.” (Vâkı’a 56/73)
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ---“Fe lev lâ izâ belegatil hulkûme(hulkûme).: O halde can boğaza gelmiş olsa değil mi ki (siz öylece).” (Vâkı’a 56/83)
وَأَنتُمْ حِينَئِذٍ تَنظُرُونَ ---“Ve entum hîne izin tenzurûn(tenzurûne).: Ve siz, o anda (ona öylece, bir yardım yapamayarak sadece) bakarsınız.”(Vâkı’a 56/84)
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنكُمْ وَلَكِن لَّا تُبْصِرُونَ ---“Ve NAHNU akrebu ileyhi minkum ve lâkin lâ tubsirûn(tubsirûne).: Ve BİZ, ona sizden daha yakınız fakat siz görmezsiniz.” (Vâkı’a 56/85)
نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِيلً ---“NAHNU halaknâhum ve şedednâ esrehum, ve izâ şi’nâ beddelnâ emsâlehum tebdîlâ(tebdîlen).: Onları BİZ yarattık. Ve bağlarını BİZ kuvvetlendirdik. Ve dilediğimiz zaman onları emsalleri ile değiştiririz"(İnsân 76/23)
فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا ---“Fasbir li hukmi rabbike ve lâ tutı’minhum âsimen ev kefûrâ(kefûren).: Artık Rabbinin hükmüne sabret. Onlardan kâfir veya günahkâr olanlara itaat etme.” (İnsân 76/24)
وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَأَصِيلًا ---“Vezkurisme rabbike bukreten ve asîlâ(asîlen).: Ve Rabbinin ismini sabah ve akşam zikret.”(İnsân 76/25)
وَمِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَيْلًا طَوِيلً ---“Ve minel leyli fescud lehu ve sebbihhu leylen tavîlâ(tavîlen).: Ve artık, gecenin bir kısmında O'na secde et. Ve geceleyin uzun uzun O'nu tesbih et.”(İnsân 76/26)
إِنَّ هَؤُلَاء يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا ---“İnne hâulâi yuhıbbûnel âcilete ve yezerûne verâehum yevmen sekîlâ (sekîlen).: İşte onlar, muhakkak ki çabuk geçen (dünya hayatını) seviyorlar. Zor, çetin günü arkalarına atıyorlar (umursamıyorlar).”(İnsân 76/27)
نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِيلًا ---“NAHNU halaknâhum ve şedednâ esrehum, ve izâ şi’nâ beddelnâ emsâlehum tebdîlâ(tebdîlen).: Onları BİZ yarattık. Ve bağlarını BİZ kuvvetlendirdik. Ve dilediğimiz zaman onları emsalleri ile değiştiririz.// Onları yaratan, organlarını birbirine bağlayan ve onlara bu sağlam bünyeyi veren BİZ’iz. Dilediğimiz vakit elbette onların yerine başkalarını getirebiliriz.”(İnsân 76/28)
Bu HAYyat==->BİLMeCe DEğiL,
HeR SOLUKkta=>YAŞAnmakta!.
NEFSini BİL!..==>RABBin’i BİL!.
AHMAKkLaR=>OYUN SAnmakta!.
ZEVK 10.405
LeHVûN-LÂiBuN=>ÂLEMi=>HAYyat BiR OYUNCAKk DEğiL,
KURU DALLaR=>KIRILacaKk=->EğiL=>KUL İHVÂNim EğiL,
İZLe!.=>Bî-İZNİLLAH İZ’i, MuHaMMeDî>BİZ BİR-İZ’i, SEVeN<->SEViLeN=>SEVgiLi..ÜZme!ÜZüLme!SEV!SEViL!.
إِنَّمَا الحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَإِن تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَلَا يَسْأَلْكُمْ أَمْوَالَكُمْ ---İnneme'l-hayâtu'd-dunyâ LÂİBUN ve lehv (LEHVUN), ve in tu’minû ve tettekû yu’tikum ucûrekum ve lâ yes’elkum emvâlekum.:Gerçekten dünyâ hayâtı, ancak bir OYUN ve tutkulu bir OYALANMAdır. Eğer îman ederseniz ve sakınırsanız,O, size ecirlerinizi verir ve mallarınızı da istemez."(MuhaMMed 47/36)
KÜLLî ŞEYy==>ALLAHın NÛRu, SIRR-ı NAHNU==>BİZ BİR-İZ’i!.
=>NÛR-u MuhaMMed SÜRÛRu,
=>DAMLAda->VEDÛD DENİZ’i!.
=>HeR ÂN=>ŞEHÂDEt ŞÛURu!. KUL İHVÂNim==>KULLuk İZ’i!.
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا “Ve nunezzilu mine’l- KUR'ÂNi mâ huve şifâun ve rahmetun li’l- mu’minîne ve lâ yezîdu’z- zâlimîne illâ hasârâ (hasâran).:KUR'ÂN'dan indirdiğimiz şeyler, mü'minler için şifâdır ve rahmettir. Ve zâlimlerin sadece hüsrânını (kaybettiği dereceleri) arttırır.”(İsrâ 17/82)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “ALLAH şu KUR'ÂN’la bazı kavimleri yükseltir; bazılarını da alçaltır.”buyurdu. (Ömer İbni Hattâb radıyallahu anh’den; Müslim, Müsâfirîn 269. Ayrıca bk. İbni Mâce, Mukaddime 16)
كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ “Kitâbun enzelnâhu ileyke mubârekun li yeddebberû âyâtihî ve li yetezekkere ûlu’l- elbâb (elbâbi).: Bu Mübârek Kitabı sana indirdik, âyetleri ile tedbir alsınlar ve ulû’l elbâb (temiz akl-ı selim ve vicdan sâhibleri) tezekkür etsin diye.” (Sâd 38/29)
إِنَّ اللَّهَ لاَ يَسْتَحْيِي أَن يَضْرِبَ مَثَلاً مَّا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُواْ فَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُواْ فَيَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلاً يُضِلُّ بِهِ كَثِيراً وَيَهْدِي بِهِ كَثِيراً وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلاَّ الْفَاسِقِينَ “İnnallâhe lâ yestahyî en yadribe meselen mâ beûdaten fe mâ fevkahâ fe emmellezîne âmenû fe ya’lemûne ennehu’l- hakku min RABBihim, ve emmellezîne keferû fe yekûlûne mâzâ erâdallâhu bi hâzâ meselâ (meselen), yudıllu bihî kesîran ve yehdî bihî kesîrâ (kesîran) ve mâ yudıllu bihî ille’l- fâsıkîn (fâsıkîne).: Muhakkak ki ALLAH bir sivrisineği, hatta onun üstünde olanı da misal vermekten çekinmez. Fakat İman edenler, onun RABB'lerinden bir hak olduğunu bilirler. Kâfirler (ALLAH'a ulaşmayı dilemeyenler) ise: “ALLAH, bu misalle ne demek istedi?” derler. (ALLAH) onunla birçoğunu dalâlette bırakır, birçoğunu da onunla hidayete erdirir. Ve onunla fâsıklardan başkasını dalâlette bırakmaz.”(Bakara 2/26)
مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّيِّئَةِ فَلاَ يُجْزَى إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ يُظْلَمُونَ “Men câe bi’l- haseneti fe lehu aşru emsâlihâ, ve men câe bi’s- seyyieti fe lâ yuczâ illâ mislehâ ve hum lâ yuzlemûn (yuzlemûne).: Kim (ALLAH'ın huzuruna) bir hasene (iyilikle) ile gelirse, artık onun on misli, onundur.Ve kim bir seyyie (kötülük) ile gelirse, o zaman onun mislinden başkası ile cezâlandırılmaz. Ve onlar zulmolunmazlar.”(En’âm 6/160)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Kim KUR'ÂN’ı okur ve onu güzelce ezberler, helâlini helâl, haramını haram kabul ederse, ALLAH bu sayede o kimseyi CeNNetine sokar. O kişi de kendi ailesinden hepsi CeheNNemi hak etmiş on kişiye şefaat eder”buyurdu. (Tirmizî, Fezâilü’l-KUR'ÂN 13; Ahmed İbni Hanbel, Müsned, I, 148)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Her zaman KUR'ÂN okuyan kimseye şöyle denecektir: “Oku ve yüksel, dünyada tertîl ile okuduğun gibi burada da tertîl ile oku. Şüphesiz senin merteben, okuduğun âyetin son noktasındadır!.”buyurdu. (Abdullah İbni Amr İbni Âs radıyallahu anh’den; Ebû Dâvûd, Vitr 20; Tirmizî, Fezâilü’l-KUR'ÂN 18.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “KUR'ÂN’ı gereği gibi güzel okuyan kimse, vahiy getiren şerefli ve itaatkâr meleklerle beraberdir. KUR'ÂN’ı kekeleyerek zorlukla okuyan kimseye de iki kat sevâb vardır.”buyurdu. (Âişe radıyallahu anhâ’dan; Buhârî, Tevhîd 52; Müslim, Müsâfirîn 243. Ayrıca bk. Ebû Dâvud, Salât 349; Tirmizî, Fezâilu’l-KUR'ÂN 13; İbni Mâce, Edeb 52.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “KUR'ÂN okuyunuz. Çünkü KUR'ÂN, Kıyamet Gününde kendisini okuyanlara şefaatçi olarak gelecektir”buyurdu. (Ebû Ümâme radıyallahu anh’den; Müslim, Müsâfirîn 252. Ayrıca bk. Ahmed İbni Hanbel, Müsned,V, 249, 251.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Kalbinde KUR'ÂN’dan bir miktar bulunmayan kimse harab ev gibidir.”buyurdu. (İbni Abbâs radıyallahu anhümâ’dan; Tirmizî, Fazâilü’l-KUR'ÂN 18. Ayrıca bk. Dârimî, Fezâilü’l-KUR'ÂN 1; Ahmed İbni Hanbel, Müsned, I, 223.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Kim Kur’ÂN-ı Kerîm’den bir harf okursa, onun için bir iyilik sevabı vardır. Her bir iyiliğin karşılığı da on sevâbtır. Ben, elif-lâm-mîm bir harftir demiyorum; bilâkis elif bir harftir, lâm bir harftir, mîm de bir harftir.”buyurdu. (İbni Mes’ud radıyallahu anh‘den; Tirmizî, Fezâilü’l-KUR'ÂN 16.)
Berâ İbni Âzib radıyallahu anhümâ şöyle dedi.:“Bir adam Kehf Sûresini okuyordu.Yanında iki uzun iple bağlanmış bir at vardı. O adamın üzerini bir bulut kapladı ve yaklaşmaya başladı. Atı da o buluttan ürkmeye başlamıştı. Sabah olunca, adam Nebî sallallahu aleyhi ve sellem’e geldi ve bu durumu anlattı. Bunun üzerine Peygamberimiz.: Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “O sekînedir; okuduğun için inmiştir”buyurdu. (Buhârî, Fezâilü’l-KUR'ÂN 11; Müslim, Müsâfirîn 240.)
Sekînenin çeşitli anlamları vardır: O, kalbe huzur ve rahatlık veren şeydir; rahmettir; vakardır; Rahmet Melekleridir; ALLAH’ın yaratıklarından biri olup kendisinde Sükûnet ve Rahmet vardır. Daha başka tevcihlerde bulunanlar da olmuştur. Bu anlamların her biri bu makamda doğru ise de, itibar edilen görüş, inenin melekler olduğudur. Nitekim, aynı hadiseyi etraflıca anlatan Ebû Saîd el-Hudrî rivayetinin sonunda Resûl-i Ekrem.:
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Bunlar meleklerdir. Seni dinliyorlarmış. Eğer okumaya devam etseydin, sabaha kadar seni dinlerler, halk da onları görür, halktan gizlenmezlerdi”buyurmuştur. (Müslim, Müsâfirîn 243.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Sadece şu iki kimseye gıpta edilir: Biri ALLAH’ın kendisine KUR'ÂN verdiği ve gece gündüz onunla meşgul olan kimse, diğeri ALLAH’ın kendisine mal verdiği ve bu malı gece gündüz O’nun YoLu’nda harcayan kimse.”buyurdu. (İbni Ömer radıyallahu anhümâ’dan;Buhârî, İlm 15, Zekât 5, Ahkâm 3, Temennî 5, İ’tisâm 13, Tevhîd 45; Müslim, Müsâfirîn 266- 268. Ayrıca bk.Tirmizî, Birr 24; İbni Mâce, Zühd 22.)
يَسْأَلُهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ “Göklerde ve yerde olanlar, O'ndan isterler (dilerler). O, hergün (her ÂN) bir Şe'N (ayrı bir tecellî, yeni bir OLuş) üzerindedir.” (Rahmân 55/29)
ZeRRe – KüRRe “SeBBaha!”sı..:
يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ ---“YUSEBBİHU lillâhi mâ fîs semâvâti ve mâ fîl ardıl melikil kuddûsil azîzil hakîm(hakîmi) : Göklerde ne var, yerde ne varsa (HEPSİ) O mülk-ü melekûtun eşsiz hükümrânı, noksaanı mucib herşeyden pâk ve münezzeh, gaalib-i mutlak, yegâne hukûm ve hikmet saahibi ALLÂHI TESBÎH (VE TENZÎH) ETMEKDEDİR.” (Cuma 62/1)
Yusebbihu: tesbih eder. Sebbaha:yüzmek..
Yerdeki göklerdeki ZeRReler yani ATOMlar;
NeŞRlerinden HaŞRlerine kadar döndüler, dönmekteler ve dönecekler.
Bu SeBBaHa yüzüş RAKSı, hep sürecek her AN yeniden Yaratılanlarla ŞE'ENULLAHta..
Ve ne zamAN AKILlarımız DEVR-ÂNı Anlarsa ve DEVRe İştirak ederse Yusebbuhu Zikr-i Dâmindeyiz İnşâe ALLAH..
KÛN feyeKÛN.:OL!. hemen OLur..:
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ “İnnemâ emRûHû izâ erâde şey’en en yekûle lehu kun fe yekûn (yekûnu).:O (Allah), bir şey irade ettiği (dilediği) zaman O'nun emri, sadece ona: "Ol!" demektir. O, hemen olur.”(Yâsîn 36/82)
Âyet-i CeLîLesi gereğince RABBİN EMRİ, bir şeyi irade edince başka hiçbir şart ve sebebe muhtaç olmaksızın yalnız “KÛN!. OL!.” buyurmakla hemen oluvermekten ibâret bir EMİRdir: Şu halde RÛHun, ALLAH'ın EMRİnden olması, ALLAHu zü’L- CeLÂL'in yalnız “OL!.” EMRİyle hemen ortaya çıkan, başka hiçbir şeye ihtiyaç duyulmadan yaratılan İLâhî Sanat Eseri OLmasıdır.”(Yazır, Hak Dini Kur’ÂN Dili, 1979, İsrâ 85-86. âyetin tefsiri)
Her ÂN'da “OLÂN”lar ise =>ALLAHu zü’L-CELÂL’in =>Kaza ->Kader ->İrade ve Meşîyyeti/Muradı, Dilemesi dahilindedir.
Halkın Tercihi ise =>Halkın imtihÂNıdır.
Şehîdlerinin ölmediğine imânın farz olduğu İslâm Dininde; Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in (hâşâ) ölüp gittiğini ve meydanın şunlara bunlara kaldığını sanmak ise ciddî ahmaklıktır. Eşhedü en Lâ İLâhe İLLâ ALLAH, Ve Eşhedü enne MuhaMMede’r-RESÛLÜhu ve Abduhü..
ÖLen => Abduhü/ABDULLAH aleyhisselâm’ın Mübârek BEDENidir ve Medine’dedir..
GAYBî/OLduğu HâLde gözükmeyen RESÛLÜhu ise İle’l-EBEDdir..
Ondandır ki, Tüm Nebîlerle beraber Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in ve Ehl-i Beyti’nin YOLu ÇİLe YOLUdur. Böyle gelmiş ve böyle gidecektir.
Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem.:“İslâm garib olarak başladı ve başladığı gibi (günün birinde) garib hâline dönüşecektir.: Fe tubâ li’l-gurâbâ: Ne mutlu gariblere (sıddık ve âdil MuhaMMedî âşıklara!)”buyurmuştur. (Ebu Hureyre radiyallahu anhu dan; İbni Mâce, Sünen, Fiten- 3986 ve Müslim Enes bin Mâlik radiyallahu anhu dan; İbni Mâce, Sünen, Fiten-3987 Zevâid Abdullah İbni Mes’ud radiyallahu anhu dan; İbni Mâce, Sünen, Fiten 3988 ve Tirmizî.)
Abdullah İbni Mes’ud radiyallahu anhu demiştir ki.:“Garibler kimlerdir?” diye soruldu da, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem.:“Kabilelerinden (İslâmiyet için) ayrılıp uzaklaşanlardır!”buyurmuştur.
İşte herkesin birilerinin ya da bir şeylerin peşine düştüğü Âhir Zamanda MuhaMMed aleyhisselâm’ı tercih edip İZİni İZLEyen gerçekten gariblerdir. Fitne artmış, insÂNlar bozulmuş Ve Dini Vecibeler yapılmıyor ya da istismar ediliyorsa İslâmiyet ilk günleri gibi garib ve kimsesiz kalmış demektir..
KELÂMULLAH=>YETiM SANki,
KULAKLaR=SAGıR DUYmuYOR!. RASÛLULLAH=>ÖKSüZ İNÂN ki,
=>DUYaNLaR BİLe=>UYmuYOR!.
Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem.:“Bedee’l-İslâmü gariben. Ve seyeudü kemâ bedee gariben fe tubâ li’l-gurâbâ.: İslâm garib başladı. Ve (günün birinde) tekrar başladığı gibi garib olacaktır. Ne mutlu o gariblere!.”buyurmuştur. (Ebu Hureyre radiyallahu anhu dan; Müslim, İmân 232 (145); Tirmizî,İmân 13; İbn Mâce,Fiten 15; Darimî,Rikak 42; İ.Ahmed I/184)
Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem.:“İslâm garib başladı ve tekrar başladığı gibi garib olacak, yılanın deliğine çekildiği gibi iki Mescidin arasına çekilecektir!.”buyurmuştur. (Abdullah ibni Ömer radiyallahu anhu dan; Müslim,İmân (146))
GEÇMİŞi İÇİN==>ÜZÜLENLeR, =>YARINı İÇİN===>KOŞANLaR,
SIRR ELEktEN=->SÜZÜLENLeR,
YORULuR BİR GÜN COŞANLaR, KUL İHVÂNİ’m->UĞRAŞANLaR!.
ENGEREk.:Engerekgillerden, başı üç köşeli, rengi siyah veya siyaha yakın, taşlık ve güneşli yerlerde yaşayan zehirli bir yılan..
İNSÂN=>ALLAH’ın yeryüzünde kendisine ibadet etmesi için yaratıp halife yaptığı, yerde ve göklerde bulunan her şeyi hizmetine sunduğu en değerli varlığıdır.. İNSÂN=>İLÂHÎ EMANETLERİ yüklenmiş, ALLAH’ın RABB oluşunu ikrar etmiş, akıl, vicdân, düşünme, anlama, okuma, yazma, dileme, seçme, sevme ve kızma gibi yetenek ve duygularla mücehhez kılınmış bir varlıktır.. ALLAH=>İNSÂNı “ibâdet” ile sorumlu tutmuş, bu görevini hakkıyla yerine getirebilmesi için de önder ve ÖRNEK olarak ->PEYGAMBERLER, REHBER olarak da ->KİTABlar göndermiştir.
Ancak İNSÂNı “ibâdet” konusunda zorlamamış, sadece emir ve yasaklarına uyanlara “mükâfat”, uymayanlara ise “cezâ” olduğunu ve hangi inanç, söz, fiil ve davranıştaki İNSÂNları sevip sevmediğini bildirerek iyi bir mü’min olmayı teşvik etmiştir.. MERHAMEt=>İNSÂNda doğuştan var olan bir DUYgudur. Bu DUYgu eyleme dönüştüğü zaman âile hayatında, sosyal ilişkilerde ve diğer canlılara karşı davranışlarda İNSÂNı iyi İNSÂN yapar. Ancak diğer yetenek ve duygular gibi MERHAMEt de eğitim, öğretim, âile, okul, çevre, kültür, gelenek ve göreneklerin etkisiyle körelebilir. MERHAMEtin körelmemesi için İnsÂNın bu konuda eğitilmesi gerekir.. KUR’ÂN ve SÜNNETte =>“MERHAMEt” üzerinde çok durulmuştur. Çünkü “MERHAMEt” =>Barışın, huzur ve sosyal ilişkilerin en önemli öğesidir. ANNEler, babalar ve diğer canlılar yavrularını MERHAMEt sâyesinde yetiştiriyorlar, zahmetlerine katlanabiliyorlar. Âileler, MERHAMEt sâyesinde varlıklarını sürdürebiliyorlar. Bir toplumda yaşayan İnsÂNlar ancak karşılıklı MERHAMEt sâyesinde huzurlu olabiliyorlar. MERHAMEt=>Şefkati, saygıyı, barışı ve kardeşliği tesis ediyor. MERHAMEtin olmadığı yuvalar yıkılıyor, yavrular perişan oluyor.. Kur'ÂN-ı Kerîm’de =>“RABBine rağbet et!.” Yâni; O’nun SEVgisini, RIZAsını ve RAHMEtini KAZANmaya çalış buyrulmuştur. ALLAH’ın SEVgisini, RIZAsını ve RAHMEtini kazanabilmek için; MERHAMEt ettiği ve etmediği kişileri BİLmek gerekir..
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ
وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ “Fe izâ feragte fensab.
Ve ilâ rabbike fergab.: Öyleyse boş kaldığın zaman hemen intisab et (intisab et, tâbî ol, talep et, çalış, Rabbine yönel. Ve yalnızca Rabbine rağbet et (rağbet et, onu öv, sena et, hamdet, zikret, tesbih et.)”(İnşirâh 94/7,8)
KUR’ÂN’da en çok kullanılan kavramlarından biri olan “MERHAMEt”, İslam düşüncesinin en önemli odak KAVRAMlarından biridir. Bu kavramın iyi anlaşılması =>ALLAH’ı, KUR’ÂN’ı ve İSLÂM’ı ANLAma ve KAVRAma açısından önemlidir..
“KAVRAM” =>Bir şey üzerine ve özellikle o şeyin nitelikleri ya da imleri üzerine taşıdığımız genel düşüncedir. (Komisyon, Türkçe Sözlük, s. 466, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara-1979.)
Arapça karşılığı “MEFHUM”dur. “MEFHUM” =>Anlaşılan, anlaşılmış olan şey demektir. Bu kelimenin kökü olan “FEHM”; bir şeyi tasavvur etmek, idrak etmek, onu kalple bilmek, o şeyi kuşatmak demektir. (Cübrân Mes’ûd, er-Râid, II, 1135, Dâru’l-Ilm, Beyrut, 1978.)
“MERHAMEt” =>“r-h-m” kökünden türemiş bir kelimedir. Arap Dilinin en eski dilcilerinden birisi olan İbn Fâris (ö. 395/1004) “Mu’cemü Mekâyîsi’l-Lüğa” adlı eserinde “r-h-m” kökünün anlamını; “RİKKAT”, “ATF” ve “RE’FET” kelimeleri ile ifâde etmiştir. (İbn Fâris, Ebu’l-Hüseyin Ahmed, Mu’cemü Mekâyîsi’l-Lüğa, II, 498, tahkik, Abdüsselam Muhammed Harun, Dâru’l-Cemîl, Beyrut, tarihsiz, I-VI; bk. Rağıb el-İsfehanî, el-Müfredât fî Garîbi’l-Kur’ân, r-h-m maddesi, baskı yeri ve tarihi yok; İbn Manzûr, Lisânü’l-Arab, XII 230-231, Beyrut-1956; Asım Efendi, Kamus Tercümesi, IV, 300, İstanbul, 1886.)
“RİKKAT” =>Yumuşak kalbli ve şefkatli olmak, kaba, kırıcı ve sert olmamaktır. (Levis Me’luf, el-Müncid fî’l-Lügati ve’l-i’lâm, s. 273, Dâru’l-Meşrık, 22. baskı, Beyrut, 1986.)
“ATF” ve “RE’FET” ise =>Şefkatli, iyiliksever ve yumuşak davranışlı olmak demektir. (Levis Me’luf, r-e-f maddesi.)
Buna göre MERHAMEt=>İyi ve yumuşak kalpli, şefkatli, iyilik ve hayırsever olmak, kaba, katı, sert ve kırıcı olmamak anlamlarına gelir.
MERHAMEt=>Kalble ilgili olup bir başka İnsÂN veyâ canlı ile ilişkilerde ortaya çıkar. :
ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَآتَيْنَاهُ الْإِنجِيلَ وَجَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ “Summe kaffeynâ alâ âsârihim bi rusulinâ ve kaffeynâ bi’îsebni meryeme ve âteynâhu’l- incîle ve cealnâ fî kulûbillezîne2t- tebeûhu re’feten ve rahmeh (ven), ve rahbâniyyetenibtedeûhâ mâ ketebnâhâ aleyhim illebtigâe rıdvânillâhi fe mâ reavhâ hakka riâyetihâ, fe âteynellezîne âmenû minhum ecrehum, ve kesîrun minhum fâsikûn (fâsikûne).: Sonra onların izleri üzerinde Elçilerimizi birbiri ardınca gönderdik. Meryem oğlu İsâ'yı da arkalarından gönderdik; ona İncil'i verdik ve onu izleyenlerin kalblerinde bir ŞEFKAT ve MERHAMEt kıldık. (Bir bid'at olarak) Türettikleri ruhbânlığı ise, Biz onlara yazmadık (emretmedik). Ancak ALLAH'ın Rızasını aramak için (türettiler) ama buna da gerektiği gibi uymadılar. Bununla birlikte onlardan imân edenlere ecirlerini verdik, onlardan birçoğu da fâsık olanlardır.”(Hadîd 57/27)
Peygamberimiz Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem’in kızı Zeyneb’in Çocuğu hastalanır. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem, kızının evine gider. Kızı, hasta olan Çocuğunu babasına verir. Çocuk can çekişmektedir. Çocuğun durumunu gören Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem ağlar. Yanında bulunan Sa’d ibn Ubade radiyallahu anhu.:“Yâ Resûlullah! Bu ağlama da ne oluyor?” der.
Bunun üzerine Peygamberimiz Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“Bu gözyaşı ALLAH’ın kullarının kalplerine koyduğu bir RAHMEttir. ALLAHu zü’L-CeLÂL, kullarından ancak MERHAMEtli olanlara MERHAMEt eder”buyurur. (Müslim, Cenâiz 11.)
Sözlük anlamı itibâriyle RUHM, RAHMEt ve MERHAMEt Kelimeleri eş anlamlı kelimelerdir.. (İbn Fâris, II, 498; Ebu Bekir, Muhammed ibn Azîz es-Sicistanî, Tefsîri Garîbi’lKur’ân, s. 249.)
Dolayısıyla MERHAMEt; İnsÂN kalbinin yumuşak, duyarlı ve hassas olmasıdır ki bu duyarlılık kişiyi yardımsever ve affedici yapar..
Bir İnsÂNın başka bir İnsÂNa karşı iyi davranması ve İyilik Yapması, İkrâm ve İhsânda bulunması MERHAMEt olduğu gibi bir İnsÂNın suçunu, kusurunu ve hatasını affetmesi, onu cezâlandırma cihetine gitmemesi de MERHAMEttir.
Müfessir el-Hazin (ö.725/1324), “RAHMEt” Kelimesinin anlamını şöyle izâh etmiştir.:
“RAHMEt, MERHAMEt edilene İhsÂN etmeyi gerektiren Kalb Yumuşaklığıdır. RAHMEt kelimesi bâzen İhsÂNdan soyutlanmış Kalb Yumuşaklığı anlamında kullanılır, bazen de Kalb Yumuşaklığından soyutlanmış İhsÂN anlamında kullanılır..
ALLAH celle celâlihu, “RAHMEt” Kelimesi ile nitelendiği zaman bu kelime ile Kalb Yumuşaklığı değil ancak yalın İhsÂN kastedilir.” (Hazin, Ali b. Muhammed, Lübâbü’t-Te’vîl fî Me’âni’t-Tenzîl, II, 569, (Mecmuatü’n Mine’t-Tefâsîr) Beyrut.)
“MERHAMEt” Kelimesinin anlamını tam ifâde eden Türkçe bir kelime yoktur. MERHAMEt Kelimesi Türkçe sözlüklerde; “ACIMAK”, “ESİRGEMEK” ve “BAĞIŞLAMAK” Kelimeleri ile ifâde edilmiştir.. (Ferit Devellioğlu, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lügat, Doğuş Matbaası, Ankara, 1970.)
Her üç kelime de MERHAMEt Kelimesinin tam karşılığı değildir.
Şöyle ki =>“ACIMAK” Kelimesinin Türkçe’de 4 farklı anlamı vardır.: a-)“Elleri titriyor, yemeği ağzına götürmekte sıkıntı çekiyor, çok ACIDIM” örneğinde olduğu gibi Üzüntü Duymak. b-)"Yağ ACIdı” örneğinde olduğu gibi bir gıda maddesinin tadı acı duruma gelmek, acılaşmak. c-)“Adam yolda yürürken düştü, dizini tutuyordu, yüzünden ACI çektiği belli oluyordu” örneğinde olduğu gibi bir uzvun acılı ve ağrılı olması. d-)“Biz yaşımızı başımızı aldıkALLAH çocuklarımıza ACIsın” Örneğinde olduğu gibi MERHAMEt etmek. Acımak kelimesinin ilk anlamı MERHAMEt kelimesinin anlamını tam karşılamaz.
Çünkü MERHAMEt=>Kuru bir acımak ve üzüntü duymak değil acıyı, üzüntüyü, musibeti, sıkıntıyı, derdi ve belayı giderip yerine sevinci, ni’meti, sıhhati, devayı, ferahı ve rahatlığı getirmek, hayır ve iyilikte bulunmaktır. Dolayısıyla MERHAMEt olabilmesi için acımanın, duygu ve düşüncede kalmaması, acınan kimseye ikram ve İhsÂNda bulunulması, varsa hata ve kusurunun affedilip cezâlandırma cihetine gidilmemesi gerekir. İkinci ve üçüncü anlamının MERHAMEt kelimesi ile ilgisi yoktur. “ESİRGEMEK” Kelimesinin Türkçe’de iki anlamı vardır.: a-) Korumak ve Himâye etmek, b-) Bir şeyi yapmaktan veyâ vermekten kaçınmak, kıskanmak, cimrilik etmek..
Esirgemek Kelimesinin birinci anlamı MERHAMEt Kelimesinin anlamını tam yansıtmaz. Çünkü MERHAMEt sadece korumak ve himâye etmek değildir. İkinci anlamın ise MERHAMEtKelimesi ile hiç ilgisi yoktur. Çünkü MERHAMEt Kelimesinde kıskanma ve cimrilik etme anlamı mevcûd değildir. “BAĞIŞLAMAK” Kelimesi ise MERHAMEt Kelimesinin değil “MAĞFİRET” Kelimelerinin karşılığıdır..
SÜt HAKkı->HAKkın TEMELi, CENNEt NEHRİdir İHVÂNİm!.
=>EZELden=>SEVdi SEVELi, EL HAYy ŞEHRİdir İHVÂNİm!.
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ “Ve vassayne’l- insâne bi vâlideyh(vâlideyhi), hamelethu ummuhu vehnen alâ vehnin ve fisâluhu fî âmeyni enişkurlî ve li vâlideyk (vâlideyke), ileyye’l- masîr (masîru).: Ve BİZ, İnsÂNa ANNE ve BABAsına (bakmasını) vasiyet ettik (farz kıldık). Onu, ANNEsi zorluk üzerine zorlukla taşıdı. Ve onun sütten kesilmesi iki yıldır. (Hem) Bana (hem) ANNE ve BABAna şükret! Dönüş, BANA'dır.”(Lokmân 31/14)
وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلاً كَرِيمًا
وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا “Ve kadâ rabbuke ellâ ta’budû illâ iyyâhu ve bi’l- vâlideyni ihsânâ (ihsânen), immâ yebluganne indeke’l- kibere ehaduhumâ ev kilâ humâ fe lâ tekul lehumâ uffin ve lâ tenher humâ ve kul lehumâ kavlen kerîmâ (kerîmen).
Vahfıd lehumâ cenâha’z- zulli mine’r- rahmeti ve kul rabbirhamhumâ kemâ rabbeyânî sagîrâ (sagîren).: RABBin, ondan başkasına kul olmamanızı ve ANNE ve BABAya ihsanla davranmanızı kaza etti (taktir etti, hükmetti). Eğer ikisinden birisi veya her ikisi senin yanında yaşlanırlarsa onlara (ikisine) “öf” deme. Ve onları (ikisini) azarlama ve onlara kerim (güzel, yumuşak) söz söyle!.
Ve onlara (ikisine), merhamet ederek ve tevazu ile kanat ger! Ve “Rabbim, onların beni yetiştirdiği gibi ikisine de merhamet et!” de.”(İsrâ 17/23-24)
وَاعْبُدُواْ اللّهَ وَلاَ تُشْرِكُواْ بِهِ شَيْئًا وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَبِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَالْجَارِ ذِي الْقُرْبَى وَالْجَارِ الْجُنُبِ وَالصَّاحِبِ بِالجَنبِ وَابْنِ السَّبِيلِ وَمَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبُّ مَن كَانَ مُخْتَالاً فَخُورًا “Va’budûllâhe ve lâ tuşrikû bihî şeyen ve bi’l- vâlideyni ihsânen ve bizi’l- kurbâ ve’l- yetâmâ ve’l- mesâkîni ve’l- câri zi’l- kurbâ ve’l- câri’l- cunubi ve’s- sâhıbi bi’l- cenbi vebni’s- sebîli, ve mâ meleket eymânukum. İnnallâhe lâ yuhıbbu men kâne muhtâlen fehûrâ (fehûran).: Ve Allah'a kul olun. O'na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ve ANA-BABAya, akrabaya, yetimlere, miskinlere, yakın komşuya, uzak komşuya, yanınızdaki arkadaşa (eşlere), yolda kalmışa ve elinizin altında sahip olduklarınıza (köleye, cariyeye, işçilere) ihsanla davranın. Muhakkak ki Allah, kibirli olan ve övünen kimseleri sevmez.”(Nisâ 4/36)
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ “Ve vassayne’l- insâne bi vâlideyhi ihsânâ (ihsânen), hamelethu ummuhu kurhen ve vadaathu kurhâ (kurhan), ve hamluhu ve fisâluhu selâsûne şehrâ (şehren), hattâ izâ belega eşuddehu ve belega erbaîne seneten kâle rabbi evzı’nî en eşkure ni’metekelletî en’amte aleyye ve alâ vâlideyye ve en a’mele sâlihan terdâhu ve aslıh lî fî zurriyyetî, innî tubtu ileyke ve innî mine’l- muslimîn (muslimîne).: İnsana, ANNE ve BABAsına ihsanla davranmasını vasiyet ettik. ANNEsi onu güçlükle taşıdı ve onu güçlükle doğurdu. Ve onun taşınması ve sütten kesilmesi 30 aydır. Nihayet erginlik çağına ulaştığı zaman 40 yaşını tamamladı. Şöyle dedi: “Rabbim! Bana, ANNE ve BABAma verdiğin ni'metlere şükretmekte, Senin razı olduğun salih amel (nefs tezkiyesi) yapmakta beni başarılı kıl. Ve zürriyetimi ıslâh et. Muhakkak ki ben, SANA tövbe ettim ve muhakkak ki ben (SANA) teslim olanlardanım.”(Ahkâf 46/15)
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِن جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ “Ve vassayne’l- insâne bi vâlideyhi husnâ (husnen), ve in câhedâke li tuşrike bî mâ leyse leke bihî ilmun fe lâ tutı’humâ, ileyye merciukum fe unebbiukum bimâ kuntum ta’melûn (ta’melûne).: Ve Biz insana, ANNE ve BABAsına güzel davranmasını vasiyet ettik (emrettik). Ve eğer onlar, hakkında bilgin olmayan bir şey ile BANA şirk koşman için seninle mücâdele ederlerse o taktirde, o ikisine itaat etme. Dönüşünüz, BANAdır. O zaman yapmış olduklarınızı size haber vereceğim.”(Ankebût 29/8)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: ANA BABAsına iyilik edene ne mutlu ALLAH TeALÂ onun ömrünü ziyâdeleşirsin!”buyurmuştur. (Heysemî, VIII,137)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: ANA ve BABAsına veyâ onlardan sâdece birine yaşlılık günlerinde yetişip de CENNETe girmeyen kimse perişan olsun! perişan olsun! perişan olsun!.”buyurmuştur. (Müslim, Birr 9,10)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “BABAnın Oğluna DUÂsı, PEYGAMBERin ÜMMetine DUÂsı gibidir.”buyurmuştur. (Suyutî, II, 12/4197)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “CeNNet, ANNElerin ayağı altındadır.”buyurdu. (Enes b. Mâlik radiyallahu anhu’dan; İmam Suyutî, Camiu's-Sağir Muhtasarı Tercüme ve Şerhi, çev. İsmail Mutlu,vdğ, İst. 1996, C.2, Sh. 294, Hds. 1934 (3642) [Hâtib'in Tarih'inden])
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Akrabalık Bağı =>ARŞ’a tutunarak şöyle demiştir.: “Beni gözeteni ALLAH gözetsin. BENimle ilgisini keseni, ALLAH da onunla ilgisini kessin!.”buyurdu. (Aişe radiyallahu anha’dan; Müslim 2555/17, Buharî 13/5988.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Büyük günahlar şunlardır; ALLAH’a şirk koşmak! BABAya ve ANNEye âsi olmak! (Haksız yere) adam öldürmek ve yalan yere yemin etmektir!.”buyurdu. (Abdullah ibni Amr radiyallahu anhu’dan; Buharî 14/6550.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Akrabayla ilgisini kesen kişi ceNNete giremez!”buyurdu. (Cubeyr bin Mut’im radiyallahu anhu’dan; Buharî 13/5985, Müslim 2556/18.)
Ebu Musa el-Eş’arî radiyallahu anhu’n oğlu Ebu Burde radiyallahu anhu.:“Abdullah ibni Ömer, Yemenli bir adamı sırtında ANNEsini taşıyarak ve Kâbe’yi tavâf ederken şöyle dediğine şâhid oldu.: “Kuşkusuz ki, ben ANNEmin zelîl bir devesiyim! Kuşkusuz ki, ANNEmin bineği usansa da ben asla usanmam!.”
Sonra o Yemenli adam şöyle dedi.: “Ey Abdullah ibni Ömer! ANNEmin hakkını ödemiş oldum mu?.” Abdullah ibni Ömer radiyallahu anhuma’da ona.: “Hayır! ANNEnin tek bir “ah!.” çekmesini dahi karşılayamadın!.” dedi. (Buharî Edebü’l-Müfred 11, Beyhakî Şuabu’l-İman 55, Ahmed bin Hanbel Müsned, Abdullah bin Mubarek el-Birru ve’s-Sıla.)
Câhime radıyallahu anhu, Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem’e varıp.: “Yâ Resûlullah!. Ben gazveye (cihâd’a) katılmak istiyorum, bu konuda sizinle istiâare etmeye geldim.” dedim. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ANNEn var mı?” diye sordu..
Ben.:“Evet!..” deyince, Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Öyleyse o’ndan ayrılma, zirâ ceNNet onun ayağının altındadır.”buyurdu. (Nesâî, Cihâd, 12.)
Muâviye b. Câhime es-Sülemî.: "Câhime Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem geldi ve.: “Ya Resûlallah! Sizinle istişâre etmek için geldim. Cihâda çıkmak istiyorum!.” dedi. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ANNEn var mı?.” diye sordu. Câhime.: “Evet!.” dedi.
Bunun üzerine Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“Ona sarıl! CeNNeto’nun ayakları altındadır” buyurdu.
Bu olay farklı mekanlarda iki üç kez tekrarlandı. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem de hep benzer şeyler söyledi. (İbn Sa’d, Ebu Abdillah Muhammed b. Sa’d, et-Tabakatü’l-kübrâ, I-VIII, (thk. Muhammed Abdulkadir Ata), Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmîyye, 1990, IV, 207.)
Câhime radıyallahu anhu.:“Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem’e gelip kendisiyle birlikte ALLAH YoLunda cihâd etmek istediğimi ve sadece ALLAH’ın Rızasını aradığımı söyledim. Bana ANNEmin sağ olup olmadığını sordu. Olumlu cevâb alınca.: “Ona sarıl!” buyurdu.
“Yâ Resûlallah! Onların bana muhtaç olduklarını düşünüyorum!” dedim. Bunu birkaç kez tekrar ettim. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem sonunda bana.: “ANNEnin ayaklarına yapış! Zirâ ceNNet oradadır”buyurdu. (İbn Ebi Şeybe, el-Musannef, V, 219.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “RABBin hoşnutluğu ANNE BABAnın Hoşnutluğuna bağlıdır. RABBin öfkesi ise, ANNE BABAnın Öfkesine bağlıdır.”buyurdu. (Abdullah bin Amr’ın radıyallahu anhu’dan; Tirmizî, Birr, 3)
Ebû Hüreyre radıyallahu anhu.: “Bir adam Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’e gelerek.: “Kendisine en iyi davranmam gereken kimdir?” diye sordu. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ANAn!” buyurdu.
Adam.: “Ondan sonra kimdir?” diye sordu. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ANAn!” buyurdu.
Adam tekrar.: “Ondan sonra kim gelir?” diye sordu. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ANAn!” dedi.
Adam tekrar.: “Sonra kim gelir?” diye sordu. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“BABAn!” cevâbını verdi. (Buhârî, Edeb 2; Müslim, Birr 1. Ayrıca bk. İbni Mâce, Vesâyâ 4; Ebû Dâvûd, Edeb 120; Tirmizî, Birr 1.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “ANNE ve BABAsına veyâ onlardan sadece birine yaşlılık günlerinde yetişip de ceNNete giremeyen kimse perişan olsun! Perişan olsun! Perişan olsun!.”buyurdu. (Ebû Hüreyre radıyallahu anhu’dan; Müslim, Birr 9, 10)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا “İnnellezîne âmenû ve amilu’s- sâlihâti se yec’alu lehumu’r- rahmânu vuddâ (vudden).: İmân edip de iyi davranışlarda bulunanlara gelince, onlar için çok merhametli olan ALLAH, (gönüllerde) bir SEVgi yaratacaktır.”(Meryem 19/96)
يُوسُفُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا وَاسْتَغْفِرِي لِذَنبِكِ إِنَّكِ كُنتِ مِنَ الْخَاطِئِينَ “Yûsufu a’rıd an hâzâ vestagfirî li zenbik (zenbiki), inneki kunti mine’l- hâtıîn (hâtıîne).: Kadının akrabası.: “Ey Yûsuf, sen bu konuyu hiçbir yerde açma. Sen de (ey Züleyhâ) günahından dolayı af dile. Sen hata edenlerden, günahkârlardansın!.” dedi.”(Yûsuf 12/29)
وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَةُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَن نَّفْسِهِ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلاَلٍ مُّبِينٍ “Ve kâle nisvetun fî’l- medînetimre’etu’l- azîzi turâvidu fetâhâ an nefsih (nefsihî), kad şegafehâ hubbâ (hubben), innâ le nerâhâ fî dalâlin mubîn (mubînin).: Şehirdeki Kadınlar.: “Azîzin (vezirin) Hanımı, onun (emrinde) olan (kölesi) Genç Delikanlıyı elde etmek istiyor. AŞKk onun kalbine işlemiş. Biz, gerçekten o’nu apaçık bir sapıklıkta görüyoruz!.” dedi(ler).”(Yûsuf 12/30
فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِّنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتِ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلاَّ مَلَكٌ كَرِيمٌ “Fe lemmâ semiat bi mekrihinne erselet ileyhinne ve a’tedet lehunne mutteke’en ve âtet kulle vâhidetin minhunne sikkînen ve kâletihruc aleyhinn (aleyhinne), fe lemmâ re’eynehû ekbernehu ve katta’ne eydiyehunne ve kulne hâşe lillâhi mâ hâzâ beşerâ (beşeren), in hâzâ illâ Melekun Kerîm (kerîmun).: Kadın, onların dedikodusunu duyunca, onlara dâvetçi gönderdi; onlar için dayanacak yastıklar hazırladı. Herbirine bir bıçak verdi. (Kadınlar meyveleri soyarken Yûsuf’a).: "Çık karşılarına!." dedi. Kadınlar O’nu görünce, O’nun büyüklüğünü anladılar. (Şaşkınlıklarından) ellerini kestiler ve dediler ki.: Hâşâ RABBimiz! Bu bir Beşer değil... Bu ancak Üstün Bir Melektir!”(Yûsuf 12/31)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“ALLAH TeALÂ.: “BENim Rızâm uğrunda birbirlerini SEVenler için =>Peygamberlerin ve Şehidlerin bile imreneceği NÛRdan minberler vardır!” buyurdu."buyurmuştur. (Muâz radıyallahu anh’den; Tirmizî, Zühd 53.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“Üç ÖZELLik vardır; bunlar kimde bulunursa o, imânın tadını tadar.: 1-) ALLAH ve RESÛLÜnü, (bu ikisinden başka) herkesden fazla SEVmek. 2-) SEVdiğini ALLAH için SEVmek. 3-) ALLAH kendisini küfür bataklığından kurtardıktan sonra tekrar küfre dönmeyi, ateşe atılmak gibi çirkin ve tehlikeli görmek.”buyurmuştur. (Enes İbni Mâlik radıyallahu anh’den; Buhârî, Îmân 9, 14, İkrah 1, Edeb 42; Müslim, Îmân 67.Ayrıca bk. Tirmizî, Îmân 10.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “…Sen o’nu nasıl SEViyorsan =>ALLAH da seni öylece SEViyor!.”buyurmuştur. (Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den; Müslim, Birr 38)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Hiç şüphesiz ALLAH TeALÂ Kıyâmet Günü.: “Nerede BENim Rızâm için birbirlerini SEVenler? Gölgemden başka gölgenin bulunmadığı bugün onları, Kendi Arşımın Gölgesinde gölgelendireceğim”buyurmuştur. (Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den; Müslim, Birr 37. Ayrıca bk. Tirmizî, Zühd 53.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Canım Kudret Elinde olan ALLAH’a yemin ederim ki sizler iman etmedikçe CeNNete giremezsiniz. Birbirinizi SEVmedikçe de imân etmiş olmazsınız. Yaptığınız takdirde birbirinizi SEVeceğiniz bir şey söyleyeyim mi? =>Aranızda SELÂMı yayınız!”buyurmuştur. (Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den; Müslim, Îmân 93-94. Ayrıca bk.Tirmizî, Et’ime 45, Kıyamet 56; İbni Mâce, Mukaddime 9, Edeb 11.)
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Ey Muâz, ALLAH’a yemin ederim ki, BEN seni gerçekten SEViyorum. Sonra da ey Muâz sana her namazın sonunda.: “ALLAHım! SENİ anmak, SANA şükretmek ve SANA güzelce kulluk etmekte bana yardım et!” DUÂsını hiç bırakmamanı tavsiye ediyorum.”buyurmuştur.
Peygamberimiz Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem’in Huzurunda bir adam vardı. Bir başka şahıs o’na uğrayıp geçti. (Arkasından, Peygamber aleyhisselâm’ın huzurundaki kimse).: “Yâ Resûlullah! Ben bu kişiyi gerçekten SEViyorum!” dedi. Peygamberimiz aleyhissalâtü ve’s-selâm.:“Peki, SEVdiğini o’na bildirdin mi?”buyurdu. Adam.:“Hayır!” dedi. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“Ona bildir!” buyurdu.
Adam derhal kalkıp o şahsın arkasından yetişti ve.: “Ben seni ALLAH için SEViyorum!” dedi.
O da.: “Beni kendisi için SEVdiğin ALLAH da seni SEVsin!” karşılığını verdi.” (Enes İbni Mâlik radıyallahu anh’den; Ebû Dâvûd, Edeb 113.)
فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُلْ حَسْبِيَ اللّهُ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ “Fe in tevellev fe kul hasbiyallâh(hasbiyallâhu), LÂ İLÂHE İLLÂ HÛVE, aleyhi tevekkeltu ve huve rabbul arşil azîm(azîmi).: (Yâ MuhaMMed!) Yüz çevirirlerse de ki.: “ALLAH bana yeter. O'ndan başka İLÂH yoktur. Ben sadece O'na güvenip dayanırım. O Yüce ARŞ'ın (muazzam hükümranlığın) Sâhibidir.”(Tevbe 9/129)
فَأَجَاءهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَكُنتُ نَسْيًا مَّنسِيًّا
فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَبُّكِ تَحْتَكِ سَرِيًّا “Fe ecâe hel mehâdû ilâ ciz’ın nahleh(nahleti), kâlet yâ leytenî mittu kable hâzâ ve kuntu nesyen mensiyyâ(mensiyyen). Fe nâdâhâ min tahtihâ ellâ tahzenî kad ceale rabbuki tahteki seriyyâ(seriyyen).: Doğum sancısı onu bir hurma ağacına (dayanmaya) sevketti. "Keşke, dedi, bundan önce ölseydim de unutulup gitseydim!" Aşağısından (Rahmindeki İsâ aleyhisselâm) ona şöyle seslendi.: "Tasalanma! RABBin senin alt yanında bir Su Arkı (Mârifet Membağı) vüCÛDa getirmiştir."(Meryem 19/23-24)
RESÛLün->TEKBİR HALKAsı,
->HAYDÂR ALİ PÎR HALKAsı,
=>KENETLEyin=>ELLERİNİZ, KuL İHVÂNİm>BİR HALKAsı!.
وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ “Va’bud rabbeke hattâ ye’tiyeke’l- yakîn (yakînu).: Ve sana “yakîn” gelinceye (son yakîne, Hakku’l- yakîne, ALLAH'a KuL OLmaya ulaşıncaya) kadar RABBine KuL OL!”(Hicr 15/99)
رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا فَاعْبُدْهُ وَاصْطَبِرْ لِعِبَادَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِيًّا “Rabbus semâvâti ve’l- ardı ve mâ beynehumâ fa’budhu vastabir li ibâdetih (ibâdetihî), hel ta’lemu lehu semiyyâ (semiyyen).: Semâların, yeryüzünün ve ikisinin arasındakilerin RABBidir. Öyleyse O'na KuL OL! O'nun KULLuğunda sabırlı OL! O'nun İsmi'yle isimlendirilen (bir kimse) biliyor musun?”(Meryem 19/65)
فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ “Fe tevekke’l- alâllâh (alâllâhi), inneke ale’l- hakkı’l- mubîn (mubîni).: Öyleyse sen, ALLAH'a tevekkül et. Muhakkak ki sen, apaçık (bir şekilde) hak üzeresin. Öyleyse sen, ALLAH'a tevekkül et. Muhakkak ki sen, apaçık (bir şekilde) hak üzeresin.”(Neml 27/79)
يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنكَرِ وَاصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَكَ إِنَّ ذَلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ “Yâ buneyye ekımı’s- salâte ve’mur bi’l- ma’rûfi venhe ani’l- munkeri vasbir alâ mâ esâbek (esâbeke), inne zâlike min azmi’l- umûr (umûri).: Ey yavrum, namazı ikâme et (namaz kıl)! Ma'ruf ile (irfânla, iyilikle) emret ve münkerden (kötülükten) nehyet (münkeri yasakla, mani ol). Ve sana isabet eden şeylere (musîbetlere) sabret. Muhakkak ki bu, azmedilen (mutlaka yapılması gereken) işlerdendir.”(Lokmân 31/17)
وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا “Ve tevekke’l- alâllâh (alâllâhi) ve kefâ billâhi vekîlâ (vekîlen).: Ve ALLAH'a tevekkül et. Ve ALLAH, VEKîL olarak yeter.”(Ahzâb 33/3)
رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَكِيلًارَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَكِيلًا “Rabbu’l- meşrıkı ve’l- magribi lâ ilâhe illâ huve fettehızhu vekîlâ (vekîlen).: O (ALLAH), doğunun ve batının RABBidir. O'ndan başka İLÂH yoktur. Öyleyse O'nu VEKîL edin!.”(Müzzemmil 73/9)
Sa’d b. İbrâhim’in, Kâ’b b. Mâlik’in oğlundan naklettiğine göre, Kâ’b b. Mâlik radiyallahu anhu.:“Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.: “Mümin tâze ekin gibidir. Olgunlaşıncaya kadar rüzgâr onu eğip büker; bâzen yere yatırır, bâzen de doğrultur (ama o kırılmaz)...” buyurdu. (Müslim, Sıfâtü’l-münâfikîn, 59)
Âişe radiyallahu anha.:"Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem’e.: “ALLAH Katı'nda amellerin en SEVimlisi hangisidir?” diye soruldu. Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem.:“Az da olsa devamlı olanıdır!.” buyurdu. (Müslim, Müsâfirîn, 216)
RAHMÂN ile İdrak, Kur’ÂN ile İştirak, RESÛLULLAH sallallahu aleyhi vesellem’le =>Aynı îmanda, Aynı Ahlâkta, Aynı İhlâsta, Aynı İstikamette, Aynı Müjdede, Aynı Gâyede,
Her Yer, Her ÂN, Her Hâl, Her NEFEste =>Hak ve Hayrda =>NAHNU=BİZ Bir-İZ=>İLe-BİLe YAŞA!mak!. Ebedîyyen İnşÂe ALLAHu TeALÂ!.
