Mehmet Emin BAY Kemaliye’li bir âilenin çocuğu olarak 1947 yılbaşı günü Malatya’da doğdu. Gaziantep Lisesini bitirene kadar babasının işi gereği Elazığ ve Batman’da da bulundu. 1964 de üniversite tahsili için Trabzon’a gitti ve beş yıl sonra mezun olup Ankara’ya yerleşti. Kentsel altyapı planlamasında serbest proje mühendisi olarak çalıştı. 2002 de mühendisler için bir el kitabı hazırlayıp emekli oldu.
2002 den sonra Tasavvuf Yolu'nda bilgilenmeye uğraşan okuyan, dinleyen bir kişi olarak ALLAH’ın Lütfu ile DOĞUŞ ve DÜŞÜNCELerini yazdı..
Tasavvufî Kitapları.: * Dostu Bildik (Şiir-2006), * Dostu Bulduk (Şiir-2013), * Gönül Gözü (Denemeler-2013)..
ÖNSÖZ.: “Hamd ȃlemlerin RABB'i olan ALLAH'adır.”
Bizleri yarattığı esmâsında hikmetle terbiye eden RABBimize, yaşattığı güzellikler için ne kadar şükür etsek azdır. Doğru yolu gösteren Rehberimiz, Resûlullah, NûRuLLAH Hz. MuhaMMed Mustafa Peygamberimiz'e selâmlar olsun. Kur’ÂN’da ALLAH celle celâlihuKelȃmı’nı okuduk, Peygamberin gösterdiği yolu öğrendik, şehâdet getirdik, müslümân olduk, imân ettik mü’min kul olduk Elhamdüllilah..
ALLAH’ın Lütfu ile önümde bir yol açıldı, 2002 yılından bu yana hȃlâ o yolda gidiyorum. İlham olarak gelen şiirlerimi daha önce; Dostu Bildik (2006) ve Dostu Bulduk (2013) isimli kitaplarda toplamıştım, 2013 yılından sonra kaydettiğim şiirleri de bu kitapta topladım ve sizlere sunuyorum..
İslami Tasavvuf anlayışına göre, temelinde TEVHİDî bir görüşü yansıtan şiirlerim, inandığım ölçüde “Vahdet-i Vücȗd” Prensiplerine dayanmaktadır. Ancak önceki şiirlerimde olduğu gibi bu şiirlerim de düşünerek, çalışarak yazılmış olmayıp, tamamen içe DOĞuş şeklinde ortaya çıkmışlardır. Genelde uyarıcı, öğretici mesajlar gibi algılanabilir..
Şiirlerimde ve hislerimde Varlık Ȃlemi ile ilgili duyumsamalardan bir kısmını aşağıda özetle size sunmak istedim.:
VaRLık.:
Tek var olan varlık, ȃlemleri yaratan ve yaşatan Yüce ALLAH’ın VARLığıdır. En evvelinde ve el ÂN VAR OLan =>ilk yaratan, yani “Vâcibü’l- Vücȗd” olan, kaynak =>Zȃt-ı Mutlak, Kâdir-i Mutlak, Vâhidü’l- Ahad, RABBü’l- ÂLEMîn =>Evvel ve Âhir, Zȃhir ve Bȃtın ve sonsuz isimlerin müsemmâsı =>ALLAH celle celâlihu’dur…
Her ÂN değişip dönüşmekte gördüğümüz ve göremediğimiz her şey O’ndan gelir O’na döner. Gerçekte TEKk olan bir VARLık VAR ve O’nun kendi iradesiyle ilmindeki A’yân-ı Sâbitelerin yani her şeylerin ÖZü’nün yine O’nun “OL!.” Emriyle =>”Ahadîyyet”ten kopup Şahâdet ÂLemi’nde görünmesi ve tekrar dönmesi var. Bütün bu oLuşumlar, O’nun Hikmeti dahilinde ve sınırsız ilmiyle oluşmakta ve dönüşmekte…
"O ALLAH ki, yaratandır, (en güzel bir biçimde) kusursuzca var edendir, 'şekil ve suret' verendir. En güzel isimler O'nundur. Göklerde ve yerde olanların tümü O'nu tesbih etmektedir. O, Azizdir, Hakimdir."(59/24)
هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاء الْحُسْنَى يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ “Huvallâhu’l- hâliku’l- bâriû’l- musavviru lehu’l- esmâu’l- husnâ, yusebbihu lehu mâ fî’s- semâvâti ve’l- ard (ardı) ve huve’l- azîzu’l- hakîm (hakîmu).:O ALLAH ki; Yaratan'dır, BÂRİ'dir (yokken var eden), MUSAVVİR'dir (şekil verendir), güzel isimler O'nundur. Göklerde ve yerde olanlar O'nu tesbih eder. Ve O; AZÎZ'dir (yücedir), HAKÎM'dir (Hüküm ve Hikmet Sâhibidir).” (Haşr 59/24)
Aşağıdaki ŞİİRimde bakın nasıl ifâde edilmiş.:
Sıfatını halk etti Zȃt’ı o’nu seyretti,
Sıfatından Zȃt’ını tesbih etti hamd etti..
Ahad’ken Vâhid oldu, kayıdlandı halk oldu, Bȃtın’ken Zȃhir oldu, Evvel’i Ȃhir etti..
Her ÂN ayrı bir İŞ’te, O’dur geliş, gidişte,
Harekette her zerre bu devrân devam etti..
Ezelinden Ebede sürekli bir VARLık bu, TEKk olan HAKk varlığı mü’minler imân etti..
Kendinden Kendinedir, ârif olanlar bilir,
Açtı kenz-i mahfi’yi kendini seyir etti..
Anladıysan şükür et, gördüklerin fikir et,
Gördüklerin hep O’ndan, esmâsı zuhur etti..
“Lȃ mevcude illâ Hu!.” unutma sakın bunu,
Etrafa SEVgiyle bak kendisinden var etti..
Neden diye sorarsan ȃşıktır O, Kendine,
Sonsuz ȃşık yarattı aşk içinde zevk etti..
Dost Emin, hakikati ALLAH senden söyletti, Aşk içinde hayat sür, ALLAH sana lütfetti..
AŞKk.: Her işin başı AŞKktır. Yaratan en öncesinde kendine, hazinesinde olana, sıfatlarına AŞKk duydu ve AŞKkını zȃhir, bȃtın yaşamak için “KûN=>OL!.” dedi, “Kenz-i Mahfi” yani Gizli Hazinesini açtı… Sonsuz Esmâsı Sıfatlarıyla zuhur etti ve “O” kendisini seyretti… Aynaya bakar gibi Kendini gördü ve zevkine erdi… Esmâsından bazıları bunu hissetti ve onlar da AŞKkın Ateşine düştüler, ömür boyu AŞKk içinde “Mâ’şuk” la bir oldular, zikir, fikir “O” oldu. Bu İlahîAŞKk sürdü gitti, bu zevk ömre bedeldi…
Bir AŞKkta seven "Âşık" ve sevilen “Mâ’şuk” sözkonusudur. İlahîAŞKk anlayışında ise yaratılan yaratandan ayrı olmadığından aslında Âşık, “Mâ’şuk” birdir yani yaratan kendine Âşıktır ve AŞKkını Kendi Esmâsından dillendirir. Âşık olanlar mâsivâyı görmez, dâim O’nu zikreder, fikrinde olan O’dur. Şâyet Âşık kişi dünyâ’ya meyleder biraz uzaklaşırsa “Mâ’şuk” ona bir dert, sıkıntı verir ki kendine gelsin de AŞKkına “Mâ’şuk”una yönelsin, ağlasın, yalvarsın… Verdiği dert Âşıka dermandır, bilinsin… “Mâ’şuk”unu unutma sakın, dâim fikrinde ve zikrinde olsun da hayatın zevkle dolsun, burada yaşadığın CeNNet olsun güzelim…
Bu konuda bir ŞİİRim şöyle.: Mâ’şuk bana Âşık olmuş,
Tâ kalbime bir taht kurmuş,
Anladım ki vuslât buymuş, Mâ’şuk bana Âşık olmuş..
AŞKkı bana Mâ’şuk vermiş,
Sonra bana Mâ’şuk demiş, ÂşıkMâ’şuk hepsi birmiş, Mâ’şuk bana Âşık olmuş..
DostEmin’im Âşık olmuş,
İçi dışı bir hoş olmuş,
Her nazarda O’nu görmüş, Mâ’şuk bana Âşık olmuş..
Güzel DOStum bu ne zevkmiş,
ANLAtılmaz güzellikmiş, AŞKk gelince akıl gitmiş, Mâ’şuk bana Âşık olmuş..
İNSÂN..
Varlıkta özne olarak gördüğümüz, ALLAH İndindeki “A’yân-ı Sâbite”ler zȃhir olduklarında, basit hȃlden gelişmiş mertebelere yükselerek bir devrânı döner ve HAKk’a ulaşırlar ki bu yükseliş bilse de bilmese de bir AŞKk içinde cereyân eder. Nitekim Kur’ÂN’da: “ Şüphesiz siz hâlden hâle geçeceksiniz.”84/19 ve “İnsÂN (henüz) anılır bir şey değilken (yaratılmamışken) üzerinden uzunca bir zaman geçti.”76/1
Denmekte ve uzun zaman içinde yükselme aşamaları olduğu vurgulanmaktadır.
İnsÂNa gelince.: “Biz insÂNı en güzel şekilde yarattık, Sonra onu aşağıların en aşağısı kıldık.” 95/4-5 Âyet-i Kerimelerinde belirtildiği şekilde ALLAH’ın en güzel kıvamda yarattığı insÂN, aşağı seviyelerden yükseldikçe yaratılanların en üstünü, en şereflisi olur ki, hayvandan daha aşağıda ve hayvan nitelikli insÂNların olduğu da kitabda yazılmaktadır. Beşer denilen ilkel insÂNdan akıl yürüterek, terbiye ile gelişmiş insÂNa geçiş olur ve en üstte ise “İnsÂN-ı Kȃmil" noktasına ulaşılır. ALLAH’ın övdüğü ve yeryüzünde halife olarak tayin ettiği Nebîler ve Velîler olan Kȃmil İnsÂNlara ne mutlu. Bizim bu dünyâda kemâlât kazanmamız ve yükselmemiz çok önemli olup, bu yükselmeyle birlikte ALLAH AŞkı da artacaktır…
İnsÂN olarak AŞKka düşmeden, yanmadan kemâle erişmek mümkün olmaz.
Aşağıda Kȃmil İnsÂN için bir şiir sunuyorum.:
Kimden geldin aceb kimsin,
Yeryüzünde halifesin,
Benzeri yok bir esersini
Şahesersin, şahesersin..
Ȃlemlerin incisisin,
Meleklerden üstün sensin, HAKk’ın Dostu Velîsisin,
Şahesersin, şahesersin..
HAKk Emriyle işleyensin, HAKk’ın eli hem dilisin,
Cümle ȃlem seni bilsin,
Şahesersin, şahesersin..
HAKk Adına fâil sensin, HAKk sıfatlı mevsuf sensin, HAKk’ı diyet eden sensin,
Şahesersin, şahesersin..
DostEmin der şahesersin,
Sen insÂNın Kȃmilisin,
Hem Nebîsin hem Velîsin
Şahesersin, şahesersin..
هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِينٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُن شَيْئًا مَّذْكُورًا “Hel etâ ale’l- insâni hînun mine’d- dehri lem yekun şey’en mezkûrâ (mezkûren).:İnsanın üzerinden, henüz “anılmaya değer bir şey” değilken, (anılmaya değer bir varlık olana kadar) uzun bir zaman geçmedi mi? (ilk defa tek hücre olarak yaratılmasının üzerinden,anılmaya değer bir varlık haline gelmesine,doğmasına kadar geçen süre)”(İnsan 76/1)
لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٍ “Le terkebunne tabakan an tabakın.:Ki, siz elbette halden hale (tabakadan tabakaya) geçeceksiniz.”(İnşikâk 84/19)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ “Lekad halakne’l- insâne fî ahseni takvim (takvîmin).:Andolsun ki Biz, insanı (nefsini), ahseni takvim içinde (nefs tezkiyesi ve tasfiyesi yaparak en güzele ulaşabilecek özellikte-kıvamda) yarattık.”(Tîn 95/4)
İSLÂM..
İnsÂNlık tarihi boyunca insÂNların değişik düşünce ve inançlarıyla ortaya koydukları çeşitli dinler var olmuştur. İnsÂNların bilgi düzeyleri arttıkça, değişen şartlara göre yeni din anlayışları da ortaya çıkmıştır. Doğal olarak en son din olan İslâm, daha öncekilere göre gelişmiş insÂNlar için en mükemmel din olma özelliğindedir..
Yaratanımız yarattığı toplumlara zamana ve zemine bağlı olarak mânevsavvufi önderler göndermiş olup, insÂNların doğru yolda bilgilenip disiplinli olmaları sağlanmıştır. Nitekim bizim peygamberimiz Hz. MuhaMMed Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem, vahiyle kendine gelen mesajlarla evrensel bir din olan İslâm Dininin esaslarını insÂNlık ȃlemine tebliğ etmiştir. Bu tebliğin temelinde ALLAH’ın bildirdiği Kur’ÂN Âyetleri vardır.
İslâmın Şartlarını yerine getiren Müslümânlar, ALLAH’a teslim olarak imânlarını pekiştirdiklerinde mü’min kul olarak anılırlar. Tasavvufî anlamda varlığın hakikatini kavrayan mü’minler ise TEVHİDe inanmış MUVAHHİD kimselerdir. Ben şahsen kendimi Müslümân, mü’min ve muvahhid olarak görüyorum.
İslâm Dininin esasları, prensipleri evrensel olup, günümüz şartlarına göre yorumlanması gerektiğini düşünüyorum.
Bu konuda çok fazla yazı yazılabilir fakat ben mizâcım gereği kısa ve öz olarak fikrimi belirttim.
Aşağıda bir şiir sunuyorum.:
Ama öyle ama şöyle HAKk yaratmış bizi böyle,
Müslümân bir Mü’min ol sen, şehâdetin kalbden söyle..
Doğru yolu gösteriyor ResûlullahKur'ÂN ile,
Müslümân bir Mü’min ol sen, namazını dâim eyle
Nefsini yen terbiye et aşırıya sakın gitme,
Müslümân bir Mü’min ol sen, orucun tut fazla yeme..
Rızkı bize Rezzâk verir şükür eyle her ni’mete,
Müslümân bir mü’min ol sen, zekȃt verip gir gönüle..
Gücün olur gider isen Beytullahtır bize Kâbe,
Müslümân bir Mü’min ol sen, hacı ol sen mü’min kalbde..
DostEmin’im düşme derde tevhide gir kalksın perde,
Müslümân bir Mü’min ol sen, dâim HAKk’ı tesbih eyle..
Önsözü biraz uzun tuttuğumun farkındayım zirâ bu konular konuştukça, yazdıkça çağrışım yaparak gelişiyor ve uzuyor. Şu Âyet aklıma geldi.: “Eğer yeryüzündeki ağaçlar kalem olsa, denizler mürekkep olsa ve yedi misli deniz de yedekte bulunup yazılsa yine de ALLAH'ın sözleri bitmezdi. Doğrusu ALLAH güçlüdür, hakim'dir. 31/27"
SonUÇta =>BİZden SÖYLEYEN KİM?.
HAKk ister görelim bilinmek için,
Kulluğu yapalım rızası için,
Terbiye olalım arınmak için,
Kemȃle erelim yükselmek için..
*
Affeyle bizleri ALLAH’ım affet,
Bize hidâyet ver rızanı lütfet, Rahmân, RahîmSENsin bize rahmet et
Bize acı RABBim eyle merhamet..
DostEmin
وَلَوْ أَنَّمَا فِي الْأَرْضِ مِن شَجَرَةٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِن بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ مَّا نَفِدَتْ كَلِمَاتُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ “Ve lev enne mâ fî’l- ardı min şeceretin aklâmun ve’l- bahru yemudduhu min ba’dihî seb’atu ebhurin mâ nefidet kelimâtullâh (kelimâtullâhi), innellâhe azîzun hakîm (hakîmun).:Ve eğer arzda (yeryüzünde) bulunan ağaçlar kalem olsaydı ve denizler (mürekkeb olsaydı) ve ondan sonra, onun yedi katı daha deniz eklenseydi, ALLAH'ın Kelimeleri tükenmezdi. Muhakkak ki ALLAH; AZÎZ'dir (çok yüce), HAKÎM'dir (hüküm ve hikmet sahibi).” (Lokmân 31/27)
ALLAH celle celâlihu.:
Bu oluş AŞKk masalı ,
“Kȃmil” AYNA emsâli,
Her yan HAKk’ın cemȃli ,
Gören O’nun timsâli..
DostEmin der temiz ol,
İÇinde pas kalmasın,
Seyredene hürmeten, AYNAn her ÂN parlasın!.
KİRLETMEYİN!. Şu maviyi kirletmeyin, mavi masmavi kalsın,
Atmosferi kirletmeyin delinip yırtılmasın,
Güneş Işınlarıyla canlılar kavrulmasın,
Şu havayı kirletmeyin biraz oksijen kalsın!.
Enerjiyi kirletmeyin temiz olanlar kalsın,
Rüzgȃr, güneş, SU yeterli, uranyum yerde kalsın, Karbon yakıp kirletmeyin duman bizi boğmasın, Ateş ile yok etmeyin doğal doğada kalsın!.
Damla SUyu kirletmeyin her damla doğal kalsın,
Hayat SUdur SU hayattır canlılar SUya kansın,
Kirli SUyla arınılmaz hem canlıya gıda olmaz,
Tatlı tuzlu SU hayattır dikkat et hayat kalsın!.
Şu sarıyı kirletmeyin sarı sapsarı kalsın,
Toprakları kirletmeyin yapısı doğal kalsın,
Canlılara korunaktır dengesi bozulmasın,
Toprak ana ürün verir sakın kısır kalmasın!.
Şu yeşilikirletmeyin yeşil yemyeşil kalsın,
Doğamızı kirletmeyin doğamız doğal kalsın,
Şu beyazı kirletmeyin beyaz bembeyaz kalsın, İnsÂNları kirletmeyin insÂN gibi yaşasın!.
TEK BİR SES OLDU!.
Tüm sesler yok oldu ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!." KesretVahdet oldu ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!."
İsrâfil üfledi ->Tek bir SES oldu, Semȃvât inledi ->Tek bir SES oldu, MuhaMMed söyledi ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!."
Dilimin döndüğü ->Tek bir SES oldu,
Kalbimin attığı ->Tek bir SES oldu,
Gözümün gördüğü ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!."
Kulakta duyduğum ->Tek bir SES oldu,
Gönülde bulduğum ->Tek bir SES oldu, Tevhide girdiğim ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!."
DostEmin ne oldu ->Tek bir SES oldu,
Unuttun bildiğin ->Tek bir SES oldu, DOStu’m dediğin ->Tek bir SES oldu, Tek bir SES oldu =>“ALLAH! ALLAH! ALLAH!."
İLAHİ.... Yerleştirdi zikrullahı, HAKk Mürşidim tam kalbime, SU bedeni temiz eder, RÛH arınır zikir ile,
Abdestli ol içte dışta hem zikire devam eyle, Nâsib oldu yola girdik dillendi bu İlahiler.. HAKk Mürşidin himmetiyle söylendi bu İlahiler..
Her ÂN dilde ALLAH İsmi, cehrî, hafî söylüyorum,
Her nefeste tekrar ile hep ALLAH’ı Anıyorum,
Her mekȃnda her zamanda hep O’nunla oluyorum, Nâsib oldu yola girdik dillendi bu İlahiler.. HAKk Mürşidin himmetiyle söylendi bu İlahiler..
Dervişlerin azığıdır O bırakmaz yolda izde, ALLAH Adı söyledikçe RûHa gıda olur bizde, Mü’min Kalbi BEYTULLAHtır ALLAH bizim kalbimizde, Nâsib oldu yola girdik dillendi bu İlahiler.. HAKk Mürşidin himmetiyle söylendi bu İlahiler..
Mü’min Kullar zikir eder hem ALLAH’ı fikir eder,
Her bir zerre tesbih eder dillerince O’nu över, DostEmin’im HAKk’a gider, “ALLAH, ALLAH, Tek ALLAH!.” der. Nâsib oldu yola girdik dillendi bu İlahiler.. HAKk Mürşidin himmetiyle söylendi bu İlahiler..
Her ÂN ayrı bir Şe’ÂN’dadır,
Asla durmaz bu harekȃt..
Güzel gider güzel gelir,
Güzelliktir her zuhurât..
Gören gözler hayrân olur,
Zevkle yaşar tüm mahlȗkât..
Onun için bırakamaz,
Bitmesin der fâni hayat..
Kalb Gözüyle duyar, görür,
İster kalsın bu hissiyât..
AŞKka düşer TEVHİD eder,
Benliğine etmez ric’ât..
Kulluk eder Mȃbudu’na,
Nokta olur tüm kȃinât..
Cem’den çıkar farkı bulur,
Doğar tekrar başlar hayat..
Tekrar etmez hiç bir şeyi,
Tek bir kere halk eder ZȂT..
Tüm zerreler O’nu anar,
Bitmez sürer bu tesbihât..
Sen de durma ALLAH’ı an,
Fikriyâtla et zikriyât DostEmin der TEVHİD eyle,
Enfüs, afâk, görünsün ZȂT..
ZȂT.:ZȂTuLLAH.. ALLAH celle celâlihu.. HÂL.: Durum, vaziyet. Görünüş. Tavır. Suret. Keyfiyet. * Cezbe. * Dert, keder, elem. * Mecâl. Kuvvet. Mükevvenât.: Yapılmış ve yaratılmışlar. Bütün mahlukat. Şe’ÂN.: Şe’N.:ALLAH celle celâlihu’nun her ÂN yeniden Yaratışı.. İş, yeni olan hal. * Şa’n. * Tavır. * Hâdise. * Vâkıa. * Kasdetmek. * Emr ü hal.. Zuhurât.: Birden oluveren şeyler. Hesapta olmayan umulmadık hâdiseler. * Sünuhat. Sünuhat.: (Sünuh. c.) Kalbe gelen mânalar, doğuşlar.. Mahlȗkât.: (Mahluk. c.) Yaratılmışlar. Mahluklar. ALLAH celle celâlihu'ın yarattığı şeyler.. Fâni.: Muvakkat, kaybolan, gelip geçici, devamlı olmayan, misâfir.. Hissiyât.: Duygular. Hisler.. Ric’ât.: Geri dönme, çekilme, kaçma, vazgeçme.. Mȃbud.: Kendine ibâdet edilen ALLAH celle celâlihu.. Cem’.: Farklı şeyleri bir yere getirmek mânasına mastar.. Tesbihât.: (Tesbih. c.) Cenâb-ı HAKk'ı (celle celâlihu) sıfatına lâyık ifadelerle yâdetmeler.. Zikr.: (Zikir) Anmak, hatırlamak. Anılmak. * ALLAH celle celâlihu'ı çok çok anıp Azametini düşünmek ve Esmâ-i Hüsnâsını okuyup tefekkür etmek.. Enfüs.: (Nefs. c.) Nefsler, ruhlar, canlar. Yaşayanlar. İÇ, derun. Afâk.: DıŞ.. Ufuklar. Yerle göğün birleştiği gibi görünen uzak dâire. * Etraf. Cihetler. * Mc: Görüş ve dönüş sınırları. (Zıddı: Enfüs'dür.)
AŞKka DÜŞTÜk!. Akıl baliğ olunca şaşırdık bu olguya,
Baktık sonsuz uzaya dedik nedir bu dünyâ,
Gördük çok şey etrafta inceledik merakla,
Sığmıyordu akıla kapıldık bir korkuya, Hayretle hayran olduk yaratan yüce HAKk’a,
Şükür olsun MeVLâ’ya AŞKka düştük sonunda..
Tek o vardı ezelde, yine O var şu ÂNda,
Evvel Ȃhir her anda mevcuddur her zamanda,
Hem Zȃhir hem Bȃtında bulunur her mekȃnda,
Fâil O’dur her işte mevsuftur her sıfatta, Ayrı gayrı arama her şey aid ALLAH’a,
Lütuf etti kuluna AŞKka düştük sonunda..
Bu AŞKk nelere kâdir, bȃtını eder zȃhir,
Kendinden kendinedir ÂşıkMâ’şuk aslı bir,
Gizli bir hazinedir saçılanlar incidir, Mâ’şuk kendine Âşık görünen ziynetidir, Nasıl Âşık olunmaz şu muhteşem olguya, AŞKk uyandı ruhumda AŞKka düştük sonunda..
Anladık en sonunda yer kalmadı korkuya, O’ndan geldik O’yuz biz zȃhiriz bu zamanda, ÂNı yaşa dâima yükselirsin kullukla,
Razı olursa MeVLâ verir AŞKkını sana Mü’min erer huzura HAKk’ı bulunca canda Âşık girer vuslâta AŞKka düştük sonunda
İstersen düşmek AŞKka işin özü SEVgidir,
Yaratılana bakıp Yaratan’ı görmektir, SEVgiyle gördüğüne varlığını vermektir,
İhlȃsla kulluk edip özveriyi bilmektir, DUÂ edin ALLAH’a, AŞKkı verendir MeVLâ,
Çıkarır seni arşa, AŞKka düştük sonunda..
DostEminÂşık oldu HAKk’ı buldu canında,
Fâil, mevsuf, mevcud O, Gayrullah yok burada,
İzleyen O kendini enfüste ve afâkta Âşık olmuş kendine yarattığı aynada Her zerre Âşık O’na, dȃhil olmuş AŞKkına,
Sonsuz şükür ALLAH’a AŞKka düştük sonunda..
NAMAZ!. Kime kıyam edersin düşün de ürper biraz,
Rükȗ’ eyle boyun kes rükȗsuz namaz olmaz!.
Alın yerde secdede yalvar HAKk’a et niyaz,
Namazdadır naz niyaz kul olan kılar namaz!.
ALLAH ediyor dâvet, diyor.: “Yapın ibâdet
Çık mi’raca namazla huzurum sana CeNNet”
“OL!.” dedi insÂN oldun, ALLAH’ın kulu oldun,
Bedenle kayıdlandın, rûh ile hayat buldun,
Akıl baliğ olunca müslümân mü’min oldun,
Kendini bil sen kimsin sen kime kıyam durdun!.
ALLAH ediyor dâvet, diyor.: “Yapın ibâdet
Çık mi’raca namazla huzurum sana CeNNet”
İbâdet etsin diye yaratıldı ins ve cin,
Her ÂN zikir eyle sen ALLAH’ı ansın kalbin,
Günde beş vakit namaz EmriYüce RABBinin,
Zevkidir Peygamberin, mi’racıdır mü’minin
ALLAH ediyor dâvet, diyor.: “Yapın ibâdet
Çık mi’raca namazla huzurum sana CeNNet”
Her ibâdet vuslâttır HAKk’tan ayrı olamaz,
Âşık vuslâtı bulur Mâ’şuk’tan uzak kalmaz, ÂbidMa’bud bir olur, bu zevk anlatılamaz,
Her ibâdet bir zevktir ama illâ da namaz!.
ALLAH ediyor dâvet, diyor.: “Yapın ibâdet
Çık mi’raca namazla huzurum sana CeNNet”
DostEmin der namaz kıl müslümâna namaz farz,
Kıyam, rükȗ’, secde et, saygıyla eyle niyaz,
İhlȃs ile kılarsan, namazdan duyarsın haz, HAKk seninle beraber idrak edip kıl namaz!.
ALLAH ediyor dâvet, diyor.: “Yapın ibâdet
Çık mi’raca namazla huzurum sana CeNNet”
Halkı görüp sanma gayrıdır HAKk’tan,
Bȃtın HAKk’tan hem de Zȃhir de HAKk’tan,
Mevcud olan tek O, ayrı yok HAKk’tan,
Kendine iyi bak gelmişsin HAKk’tan..
Bȃtın Zȃhir olur senden görünür,
Evvel Ȃhir olur senden görünür,
Fâil, Mevsuf, O’dur, senden görünür,
Esmânın biri de senden görünür..
DostEmin diyor ki düşünün kimiz,
Rûhumuz olmasa cansız bedeniz,
Rûh kimin Cân kimin bizler de kimiz, HAKk gelir HAKk gider devrân ederiz..
KESRET<->VÂHDET -II-
Kimi zaman yükselirsin yok olursun Vâhdette,
Kimi zaman alçalırsın kul olursun Kesrette, HAKk seninle izhâr eder kendini Velâyette,
“ABDuLLAH’a dönersin sen, görünüp Nübüvvette..
**
Bir DevrÂNdır döner durur kendinden kendinedir,
Her ÂN ayrı bir Şa’N-dadır esrârı kendindedir..
Güzel Dostum şu ÂN burda Kesretteki bir kulsun,
İbâdete devâm eyle kulluğun makbul olsun..
Zikir eyle ALLAH Adın her nefeste O’nu an, O da seni zikir eder ZȃkirMezkȗr aynı san..
Sen TEVHİDe girer isen hakikate erdin bil, İrfÂN ile Ârif olup Mârifeti buldun bil..
TEVHİD zevki gönüldeyse o mü’mine ne mutlu,
Yaşadığı hayat güzel CeNNettedir ne mutlu..
HAKk ReSûL’ün YoLu’ndaysan hakikate erersin, Kesret sana Vâhdet olur benliğin yok edersin..
DostEmin’im zikir eyle er Hakikat SIRRı'na TEVHİD içre fikir eyle gir ŞÂHın SARAYI'na..
Şu ÂN gördüğün çiçek ve böcek,
Görünen her şey HAKk’a dönecek,
Gören görünen tek HAKk’tır gerçek,
Sen de fânisin ÂN’ı yaşa sen..
Düşünme boşa, geçmiş, gelecek, Kudret Sâhibi neler edecek,
Her ÂN bir Ş’ÂNda seyret nedecek,
Tek Fâil O’dur ÂN’ı yaşa sen..
Hakikate er benliğin terk et,
Görürsen eğer Vâhdettir Kesret,
Bu zevke er ki burdadır CeNNet,
Hayrette kalma ÂN’ı yaşa sen..
DostEmin diyor ÂN’ı yaşa sen,
Şaşma şaşırma ÂN’ı yaşa sen,
Şu ÂN huzurda ÂN’ı yaşa sen,
Kulluğun eyle ÂN’ı yaşa sen..
ÂN.: En kısa bir zaman. Lahza. Dem. Cüz'i bir zaman. Ş’ÂN.: Her ÂN yeniden yaratış.. Kesret.: Çokluk, sıklık. * Bir şeyin ekserisi ve muazzamı. Bolluk. Vâhdet.: Birlik. Yalnızlık. Teklik. (Kesretin zıddıdır.) Tekvin.: Var etmek. Meydana getirmek. Yaratmak. Oluş.* İlm-i Kelâmda.: Cenâb-ı HAKk'ın sübutî bir sıfatıdır ve ademden/yokken vücuda getirmesi, icâd etmesidir. Zuhur.: Meydana çıkmak. * Ansızın meydana gelmek. * Baş göstermek. Görünmek. Fâil.: İşi yapan. Fiili işleyen.. Mevcûd.: Var olan. Bulunan. Hazır olan. Topluluğun hepsi. * Kâinat. Mükevvenat.. Fâni.: Muvakkat, kaybolan, gelip geçici, devamlı olmayan, misâfir.
Güç. Takat. * Her yeri kaplayan kudretullah. * Varlık. Ehliyet. Becerebilme. * Zenginlik. * Kabiliyet. * İlm-i Kelâmda.: ALLAH TeALÂ'ya mahsus ezelî ve ebedî ve bütün kâinatta tasarruf eden sıfattır.. Kudret.: Güç. Takat. * Her yeri kaplayan kudretullah. * Varlık. Ehliyet. Becerebilme. * Zenginlik. * Kabiliyet. * İlm-i Kelâmda.: ALLAH TeALÂ'ya mahsus ezelî ve ebedî ve bütün kâinatta tasarruf eden sıfattır…
Ayan beyân bilinirsin, Bilmeyene ben ne deyim!. Ayan beyân görünürsün, Görmeyene ben ne deyim!.
Hava SENin, Ateş SENin, ALLÂH, ALLÂH, ALLÂH,
Su ve Toprak hepsi SENin, ALLÂH, ALLÂH, ALLÂH,
Beden ve Rûh Vücȗd SENin, ALLÂH, ALLÂH, ALLÂH,
Bu DostEminKuLun SENin, ALLÂH, ALLÂH, ALLÂH!.
Ayan beyân bilinirsin, Bilmeyene ben ne deyim!. Ayan beyân görünürsün, Görmeyene ben ne deyim!.
HAKİKAT!.
İşte geldik gidiyoruz gördüğümüz hepsi hayal,
Ömrümüzü geçirdik biz geçen zaman hepsi hayal,
Mal, mülk aldık yuva yaptık, yaptığımız hepsi hayal,
Bu dünyâyı kalır sandık, dünyâ fȃni, hepsi hayal..
Hayat boyu uykudaydık zaman geçti hepsi hayal,
Şan ve şöhret, makam, mevki kimde kaldı, hepsi hayal,
Ana, baba, ata, dede, geldi, geçti hepsi hayal,
Devlet, millet, soyum, sopum aldatmaca, hepsi hayal..
Bu dünyâ bir hicap yeri, gördüklerin perde olur,
Bu dünyâ bir sınav yeri, her adımın soru olur,
Bu dünyâ bir kulluk yeri, kulluk eden HAKk’la olur,
Bu dünyâ bir kemȃl yeri, olgunlaşan kȃmil olur..
İşin ÖZü şudur dostum, Zȃhir olmuş HAKk burada,
Her görünen zuhurattır HAKk her yerde, hem burada,
Sende bende HAKk RûHu var başkası yok O burada,
Tevhide gir şunu anla varlık birdir HAKk burada..
Senin hayal dediklerin Zȃhir olan Bȃtın varlık,
Bir gün olur geri döner Bȃtın olan Zȃhir varlık, Evvel, Ȃhir hep O vardır şimdi burda aynı varlık,
Gördüğün HAKk Cemȃlidir, ALLÂH birdir, birdir varlık..
DostEmin der niye geldik, HAKk’a kulluk etmek için, Evvel, Ȃhir, Zȃhir, Bȃtın, şu ÂNHAKk’la olmak için, Enfüs, Ȃfak vuslât bulup, AŞKk içinde ölmek için, Kesret, Vâhdet aynı görüp, hakikate ermek için..
ETMEZ!.!.
Bir ömür yaşadım ki, tarihte nokta etmez,
Çok şey öğrendim sandım, ilimde kertik etmez,
Bir şeyler yaptım derdim, yapılan miktar etmez,
Kudretliyim sanırdım, gücüm on para etmez,
Gördüm, dinledim, yazdım, ȃlemde kıymet etmez, DostEmin geldi geçti, ummanda katreetmez!.
HAC– I –
Bu hacılar, bu canlar acep nerden geliyor,
Afrika’dan, Asya’dan, Avrupa’dan geliyor,
Hatta Amerika’dan, Okyanus’tan geliyor,
“Tavâf” edip, “Sa’y” edip, “Beytullâh”tan geliyor..
Hayat vermiş ALLAH’ım ayrı ayrı her kavme,
Diller, tenler apayrı, benzemezler kimseye,
Sûret ayrı, sîret bir, inanmışlar tek “BiR” e,
Mü’minler, mü’mineler yönelmiş yüce RABBe..
Her sıfat ve sûrette koşturup duruyorlar,
Tekbir alıp namaza KȃBe’ye bakıyorlar,
Secde eden alınlar HAKk’a yalvarıyorlar,
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Dönüyorlar KȃBe’yi yedi şavt yapıyorlar,
Her seferde istilâm, besmele çekiyorlar,
İbrahim makamında namazı kılıyorlar
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Tavâf’tan Say’a geçip Hacer’i anıyorlar
Safa, Merve arası yedi kez yürüyorlar
Sonra saçını kesip, umre tamamlıyorlar
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Çıkıyor Arafat’a vakfe’ye duruyorlar
Hakikati anlayıp mârifet buluyorlar
Müzdelife yolunda taşları topluyorlar
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Mina’da şeytanları sırayla taşlıyorlar
Nefsini temizleyip, kurbanlar kesiyorlar
İhramdan çıkıp hemen, tavâf, say yapıyorlar
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Bu hacılar, bu canlar yeniden doğuyorlar,
Anadan doğmuş gibi tertemiz oluyorlar,
Hacı olup KȃBe’de bir ünvân alıyorlar
Taş duvara değil ha =>ALLAH’a tapıyorlar..
Ekim iki bin on üç, KȃBe’deydi =>Dost Emin,
Gördü, duydu ve yazdı, haccı yaptı o mü’min,
Namaz, niyaz ve haccın ALLAH kabul eylesin.
Cümle mü’min kullara ALLAH nâsib eylesin..
15/10/2013- Mekke
Tavâf.: Ziyaret etmek. Ziyaret maksadiyle etrafında dolaşmak. * Hacıların Kâbe etrafında yedi defa dolaşmaları..
Sa’y.: Çalışma, Çalışıp çabalama. Gayret sarfetme. Bir maksadın meydana gelmesi için elden geleni yapma. * Hızlı yürüme. * Cür'et etme. * Ziyaret etme. * Gammazlık yapma. * Ist: Hac veya Umre'de Safâ ile Merve arasında usulüne göre yedi defa gelip gitmektir. (Bak: Himmet)..
Beytütullah.: (Beyt-ül Haram) Kâbe-i Muazzama'nın etrafının bir ismi. Kâfirlerin yaklaşmaları men' edildiği, onlara haram olduğu için bu isimle alınır. (Bak: Kâbe)
İstilâm.: Öpmek veya el sürmek. Selâm vermeyi isteme. * Kâbeyi tavaf esnasında Hacer-ül Esvede el sürmek, el süremese el işareti ile öper gibi yapmak, okşamak..
Şavt .: Tavâfta Hacıların Kâbe etrafındaki bir turu..
Safa.: Mekke-i Mükerreme'de bir yerin ismi..
Merve.: Mekke-i Mükerreme'de bir tepenin adı olup hacılar, Merve ile Safâ arasında yedi def'a gidip gelirler. Bu, haccın rükünlerindendir. Bu gidip gelmeye "sa'y" denir.
Arafat.: Mekkenin 16 kilometre doğusunda Hacıların arefe günü toplandıkları tepe ve bunun eteğindeki ova. Tepenin diğer bir adı Cebel-ür Rahme (Rahmet dağı)dır. Adem (A.S.) ile Havva anamız Cennet'ten çıkarıldıktan sonra burada bir araya geldiler. İbrahim Peygamber (A.S.) Cebrail ile burada konuştu. Hz. Muhammed (ASM) yüzbin insana hitab eden veda hutbesini burada okudu. İnsan haklarını 14 asır önce burada dünyaya ilan etti..
Vakfe.: Hacıların Hac esnasında Arafat'taki tevakkufları olup, eda etmeğe mecbur oldukları şartlardan birisidir..
Müzdelife.: Mekke'de Arafat ile Mina arasında bulunan mukaddes bir yer..
