GENETİK MUTASYONLAR VE EVRİM

Cevapla
Kullanıcı avatarı
dedekorkut1
Saygın Üye
Saygın Üye
Mesajlar: 208
Kayıt: 18 Ara 2007, 02:00

GENETİK MUTASYONLAR VE EVRİM

Mesaj gönderen dedekorkut1 »

GENETİK MUTASYONLAR VE EVRİM
SELİM GÜRBÜZER

Canlılarda kromozomlar ve kromozomlar üzerinde ki genlerde olabilecek değişiklerin yanı sıra suni dış faktörlere bağlı olarak ansızın meydana gelebilecek değişmeler de mutasyon kavramıyla tanımlanır. Mutasyon kavramını daha geniş çerçevede tarif edildiğinde genellikle gerek kromozom yapısında, gerek kromozom sayısında, gerekse genlerin yapısında oluşabilecek fiziki ve kimyevi değişmeler için de kullanılan bir kavram olarak karşımıza çıkar. Bunun dışında evrimciler tarafından mutasyona farklı anlamlar da yüklenip güya yeni bir canlı türün oluşumuna kapı aralayacak bir oluşum gözüyle bakılmaktadır. Daha da ilginç olan mutasyon kaynaklı arızi yapılar sanki akil adammış muamelesi yapıp bilgelik anlamı yüklemiş durumdalardır. Oysaki hücre içerisinde zaman zaman mutasyon kaynaklı kromozom ve DNA üzerindeki genler üzerinde bir takım genetik değişmeler yaşansa da bu demek değildir ki her canlı tipinin genetik yapısı topyekûn değişime uğrayıp ortaya yeni bir canlı türü ortaya çıkacaktır. Bikere her şeyden önce her canlı tipinin genetik yapısı kendine özgü olduğundan mutasyona uğramış olsa da o canlının ne orijinal yapısı ortadan kalkar ne de bir başka türden yenisi türer. İlla türemekten bahsedilecekse türeyen canlı değil mutasyon türemekte olup, karşımıza ya gen mutasyonları olarak çıkar ya da kromozom mutasyonları olarak.
KROMOZOM MUTASYONLARI
Malum karşımıza kromozom mutasyonları olarak çıkan bu tip mutasyonlar kendi içinde ise kromozom yapısı mutasyonları ve kromozom sayısı mutasyonları olarak tasnif edilir. Şu bir gerçek kromozom yapısı değişmeleri, X, gama, ultraviyole, radyo ve kozmik ışınlamalara maruz kalmak suretiyle ya da ısıya ve çeşitli kimyasal maddelerin yan etkilerine maruz kalmak suretiyle de oluşabiliyor. Nitekim bu söz konusu dış faktörlerden herhangi birisine maruz kalındığında da kromozomlar üzerinde enine veya boyuna birçok noktalardan kopmaların yaşanması an meselesidir diyebiliriz. Derken bu kopmalar neticesinde doku ve organlar üzerinde bir takım arızi durumlar ortaya çıkabiliyor. Tabii bu arada evrimciler, nadir görülen bu tip değişikliklerden kendilerine vazife çıkarmayı da ihmal etmezler. Ama boşa heveslenmesinler, bikere mutasyon kaynaklı bu tür kopmalar milyonda bir ani değişiklikler olarak ortaya çıktığı içindir buradan evrimcilere asla bir ekmek çıkmaz. Üstelik mutasyonla oluşan bu tür arızi değişiklikler genetik yapıyı bütünüyle değişikliğe uğratamadığı gibi ortaya yeni bir canlı formun türemesine de yol açmamakta. Madem öyle, arızı yapılarda olsa, kromozomlar üzerinde vuku bulan bu tip arızi değişiklikleri ve kopma biçimlerini maddeler halinde şöyle tanımlayabiliriz de:
-Defisiyens ve Delesyon: Her iki kopma hadisesi her ne kadar kromozomlarından parça (segment) kaybetme anlamında kullanılan kavramlar olsa da aralarında ki en belirgin fark herhangi bir nedenle eğer kromozomun ucundan bir parça kopar ve kaybolmuşsa bu olay ‘defisiyens’ olarak karşılık bulur. Yok, eğer aradan bir parça kopar ve kaybolmuşsa bu olay ‘delesyon’ olarak karşılık bulmasıdır. Hakeza diyelim ki defisiyens hadisesiyle mesela tek bir yerden kopan kısım aradan çıkmış olsa bir şekilde yine kromozomun diğer açıkta kalan uç kısımları bir birine kaynaşaraktan nihayetinde birleşilmiş olmakta. Ancak her iki kopma hadisesinde de gözlenen şu ki; eski orijinalliğinden yitirilmişlik durumu söz konusu olup hele bilhassa sentromerden yoksun olan kısımların hücre içerisinde görev yapamaz konumuna düşmeleri kaçınılmaz hal alabiliyor. Bu arada kopan parçalar hücre içerisinde tıpkı üstü başı yırtık bir elbiseyi ya tamir için yama yapmak için kullanılmakta ya da de bir şekilde elimine edilmiş olmakta.
Hazır kopan parçaların yamalı bohça hale düştüklerinden bahsetmişken, bu arada tüm ümitlerini yamalı bohça arızalı ve kopmuş yapılara ümitlerini bağlayan evrimcilere bu hususta bir çift söz söylemekte fayda vardır:
-“Ey Evrimciler! Bakın canlının tüm organizmaları oluşturan en küçük hücre yapıları bile kendi içinde arızalı, kopuşmuş, defolu yapıları tamir etme ya da elimine etmeye çalışırken, siz halen bugün olmuş mutasyon kaynaklı arızalı, kopuşmuş, defolu yapılardan evrimi kurtarmak adına medet ummaktasınız. Yol yakınken, artık böylesi, defolu, yamalı, yıkık dökük, virane olmuş enkaz yığınlara olan sevdanızdan vazgeçin.”
Tabii biz bu satırlar eşliğinde tavsiye babından bir şeyler demesine dedik ama bize kulak asmayacakları malum. Adamlar baksanıza İngiltere kıyılarındaki Man adasında yaşayan kuyruksuz kedi (Manx), evrimcileri pek heveslendirmiş olsa gerek ki kedinin kuyruksuz oluşundan bile medet ummuşlardır. Öyle ya, ne de olsa kedinin kuyruğu birileri tarafından kesilmiş de değildi, o halde bu durumda savundukları evrime delil teşkil edecek örnek olarak gösterebilirlerdi, bu yüzden erken sevindirik olmalarına doğrusu şaşırmıyoruz artık. Ama unuttukları bir şey vardı ki, kedinin kuyruksuz oluşu, evrimleşmeyle uzaktan yakından hiçbir alakası yoktu, belli ki bu tamamen kromozom ve kromozom üzerindeki kuyruğu oluşturan genlerin deforme oluşuyla alakalı bir mutagenik hadisedir. Hele kromozomlar ve kromozomlar üzerinde ki genlerden bir veya birkaç değişiklik ya da birkaç kopuşlar yaşanmaya bir görsün, bu durumda Manx kedisinin kuyruksuz oluşundan daha en tabii durum ne olabilirdi ki. Dedik ya, bikere her şeyden önce ortada mutasyon kaynaklı gen dizilimlerinde arızi değişiklik, kopukluk veya kayba uğramışlık durumlar söz konusudur. Dolayısıyla evrimciler böylesi arızi değişikliklerden kendilerine vazife çıkarıp boşa heveslenmekteler, bikere ortada kuyruklu bir halden kuyruksuz hale giden yolda aşama aşama evrimleşmenin yaşandığına dair zaman çizelgesi veya zaman dilimlerini gösterecek tablo yok ki, böylesi bir arızi durum evrime delil teşkil etsin. Bilakis kedinin kuyruksuz hali tamamen tipik mutasyon hadisesinin ta kendisi arızı bir durumdur. Kaldı ki evrimcilerin bu hususlarda ki erken sevindirdik oluş halleri ne ilk ne de sondur, daha evrim felsefesine inandıkları ilk günden buyana hem insan, hem de kuyruksuz maymunların (apes) bundan takriben 3 milyon önce ortak bir atadan türedikleri masallarıyla oyalanıp durup bugünlere gelmişlerdir hep. Tabir caizse masallarla oyalanmak bakımdan sicilleri bir hayli kabarıktır dersek yeridir. Şayet onların dümen suyuna kapılıp ütopik masallarını kaale almış olsaydık, pekala bizlerde fosil hominoidlerin güya kuyruksuz maymun ve insan olduğuna, hominoidlerin ise yarı insan bir yaratık olduğuna kanmış olacaktık. Ne diyelim, sicilleri evrimle tescillenmiş bu adamlar her defasında evrime adanmışlık rozetleri cüsselerinden büyük olsa gerek ki bu tür hayallere çok kolaylıkla kapılmakla insanı insanlıktan çıkarıp hem kendi atasını hem de kendilerini hayvan mertebesine indirgemiş oluyorlar. Üstelik ortada ortak atanın varlığını gösteren herhangi bir fosil kaydı olmamasına rağmen gelinen noktada bugün olmuş halen bu tip hayaller peşinden koşmaya tam gaz devam etmekteler de. Oysaki insanın atası olarak ilan ettikleri maymunların kuyruklarının zamanla körelerek tek atadan günümüzdeki canlı çeşidini, yani insanda kuyruk sokumu halinde oluştuğunu söylemek akla ziyan bir tutumun ötesinde çok uç noktada hayalperestlik bir durumdur. Bikere maymun kuyruğunun boşa yaratılmadığı şundan besbellidir ki fındık tanesinden küçücük yiyecekleri bile icabında kuyruğuyla toplamakta, burada kuyruk bir bakıma parmak görevi yapmaktadır. Sporcular da gayet çok iyi bildikleri bir şey vardır ki, o da malum işlevsel olan herhangi bir organın, değil körelmesi daha da bir dinamizm kazanaraktan enerjik kas yapıyor olmasıdır. Hadi diyelim ki kuyruk olayında anlaşamadık, bir takım maymunların atalarının alt türlerinde apandisitin olmaması da evrimciler açısından handikap teşkil eden tezat bir durumdur. Nitekim bu hususta Biyolog H. Enoch körelmiş organlar fikrine karşı tavır alarak; “İnsanların apandisiti vardır. Ancak daha eski ataları olan alt maymunlarda apandisit bulunmaz. Sürpriz bir biçimde apandisit, daha alt yapılı memelilerde, örneğin opossumlarda tekrar belirir. Öyleyse evrim teorisi bunu nasıl açıklayabilir?” sualini yüzlerine karşı sormaktan kendini alamaz da. Hakeza kendisi de bizatihi evrimci olan S.R. Scadding ‘Evrimsel Teori’ adlı dergide yazdığı bir makalede “(Biyoloji hakkındaki) bilgimiz arttıkça, körelmiş organlar listesi de giderek küçüldü… Bir organın işlevsiz olduğunu tespit etmek imkânı ve ihtimali olmadığına ve zaten körelmiş organlar iddiası bilimsel bir özellik taşımadığına göre, körelmiş organların evrim lehinde herhangi bir kanıt oluşturamayacağı sonucuna varıyorum” itirafında bulunabilmiştir. Öyle anlaşılıyor ki insanın insan olarak yaratıldığına aykırı söylemlerle sözde atalarından miras kalmış herhangi bir körelmiş organ yoktur, şunu iyi bilsinler ki insanlar asla diğer canlılardan tesadüfen türememiştir, bilakis bugünkü haliyle kusursuz ve mükemmel biçimde eşrefi mahlûkat olarak yaratılmış bir varlıktır.
-Inversiyon: Değim yerindeyse jimnastik sporlarında da görüldüğü üzere sportif takla atıp yeniden koptuğu yere dönmesi anlamında; herhangi bir kromozomdan kopan parçanın kopmasıyla birlikte 180 derece bir döngüyle koptuğu yere tutunması veya yapışması demektir. İşte kavramsal tanımından da anlaşıldığı üzere inversiyonun delesyondan farkı kopan segmentin ters takla diyebileceğimiz bir döngüyle eski yerine tutunmasıdır. Diyelim ki, 180 derecelik bir tur döngü tutunmasıyla birlikte orijinal kromozom halkasında yer alan genlerin ara dizilişlerinin ATGSU şeklinde olduğunu varsayalım, bu durumda kromozomdan kopan GS segmentinin inversiyonla 180 derecelik bir döngüyle eski yerine tutunmasıyla birlikte bu kez gen diziliş formatı ATSGU şeklinde bir dizilim vuku bulacak demektir.
-Translokasyon: Homolog olmayan kromozomlar arasında vuku bulan parça değişimiyle, yani yer değiştirmeyle ortaya çıkan boşluğu bir başka bir kromozomdan gelen parçanın eklemlenerekten doldurması hadisesi olarak tanımlanır. Bu demektir ki translokasyon hadisesiyle birlikte farklı homolog olmayan kromozomların birbirleriyle olan temaslarında ilave eklemlemeler oluşabiliyor. Böylece bu tip eklemlemelerle birlikte gen miktarında artış kayd edilmiş olur. Ancak bu durumda homolog kromozomların birinde ya da ikisinde translokasyon hadisesi vuku bulduğunda canlının üreme kanallarından gelecek olan sperma ve yumurtalarda anomali durum da baş gösterebilir, normal durumda baş gösterebilir. Malum anomali baş gösteren gametlerin ürettiği zigottan meydana gelen embriyoların ölmesi kaçınılmazdır. Normal gametlerin ürettiği oğul döller ise tam kısır döngü olmasa da kısmi kısır döngü olarak hayatlarını devam ettirmiş olacaklardır. Dolayısıyla evrimciler açısından her iki durumda da heveslerini kursaklarında bırakacak şekilde birinde sonu ölümle sonuçlanan ortaya çıkarken diğerinde ise kısır döngü durum olarak karşılarına çıkmış olur. Bakın evrimci Huxley bile mutasyonların öldürücü ve bozucu etken unsurlar olduğunu şu ifadelerle itiraf etmek zorunda kalmıştır: “Bin mutasyondan bir tanesinin faydalı olması nadiren görülür. Fakat bu kadarı bile çok verimlidir. Çünkü mutasyonların birçoğu öldürücü, bir kısmı da bozucudur.”
-Duplikasyon: Tıpkı translokasyonda olduğu gibi kromozomlar arasında parça değişimi hadisesi vuku bulmakla birlikte, translokasyon hadisesinden farklı yanı, homolog kromozomlar arasında gerçekleşiyor olmasıdır. Parça değişiminin akabinde duplike durum ise iki veya daha fazla artış kaydederekten gerçekleşir. Böylece mayoz bölünmeyle birbirleriyle eşleşen homolog kromozomların duplike olmasıyla birlikte birinin bir parçası diğerinin üzerine eklemlenmiş bir yapı olarak ortaya çıkmış olur. Bu demektir ki kromozomların biri parça kaybederken diğeri ise kazanmış olmakta. Dolayısıyla bu açıdan bakıldığında duplikasyon hadisesinin canlılar üzerinde etkisi translokasyon hadisesinde ki gibi ölümcül olmayıp canlının sadece fenotipinde anormalliklere yol açacak boyutta bir etkisi olmaktadır.
KROMOZOM SAYISI MUTASYONLARI
Bitki ve hayvanlar âleminde kromozom sayısı türden türe değişiklik göstermekle beraber her türün kendi içerisinde kromozom sayısı da sabit kalmış olur. Malumunuz eşeyli üreyen canlıların üreme organlarında var olan her bir gametin kromozomları takım veya genom olarak addedilirler. Genellikle her canlı türünün kendi içinde kendine özgü karakteristik genom özelliğine sahiplerdir. Bu noktada üreme hücrelerini temsilen (n) sayıda olanlar kromozomlar haploit (monoploid) gametler olarak addedilirken, somatik hücrelerini temsilen (2n) sayıda olan kromozomlar ise diploit olarak addedilirler. Ancak şu da var ki, bir kısım canlılarda diploid (2n) kromozom sayısının değişiklik göstereceği de bilinen bir durumdur.
GEN MUTASYONLARI
Her ne kadar DNA yazısı kromozom içerisinde sıkıca paketlenmiş veya protein kılıflarla sarılmış moleküler nükleotid bazların çift zincirin karşılıklı kutuplarına birbirlerine köprü bağlarla tutunup korunmuş durumda olsalar da yine de birçok bozucu, dağıtıcı ve yıkıcı unsurların etkisiyle bu köprü bağlar kopup korunaksız hale gelebiliyorlar. Hakeza nükleotid moleküllerin gerek kendine özgü termik titreşimleri, gerek kimyasal ve elektriksel etkenler, gerekse başka moleküllerle çarpışması veya ortamdan geçen radyasyon etkisi gibi birtakım sebepler DNA üzerinde bir takım arızi durumlara yol açabiliyor. Mesela buna benzer daha birçok etken faktörler neticesinde kanatsız sinek oluşumu ve şekli bozuk bitki meydana gelebiliyor. Tabii bu demek değildir ki böylesi maraz oluşum evrimleşmeyle gerçekleşip kendi orijininden farklı yeni bir sinek türü veya yeni bir bitki türü meydana getirmiştir. Oysaki bu tip istisnai maraz durumlar her türün kendi içinde ki kurulu sistemin programına zarar vermekten öte bir anlam ifade etmeyecektir. Sonuçta mikro âlemin en önemli sacayaklarından olan genler öyle harikulade işlerin altına mührünü vuruyorlar ki aradan kaç nesil geçerse geçsin ait olduğu herhangi bir canlının tümünde değişikliğe yol açmadan orijinal haline sadık kalmaktalar. Zaten DNA’yı oluşturan genler pürin ve pirimidin çift halkalarında dizili halde konumlanmış yapılar olduğu içindir genler bu anlamda tüm kontrol mekanizmalarının iplerini de bu anlamda ellerinde tutmuş oluyorlar. Nitekim bu noktada bilhassa yönetici genlerin koordinasyonları ve direktifleri sayesinde canlılar hücresel faaliyetlerini sürdürmekteler. Hele ipi ellerinde tutamayıp kaçırmaya bir görsünler yönetimde oluşabilecek bir takım aksaklıklar hücre içi faaliyetlerine de sirayet edeceği muhakkak. Buradan da organların ve dokuların yapısında bir takım bozulmaları beraberinde getirecektir. Neyse ki bu tip bozulmalar başta da dedik ya, asla bir yeni bir canlı türünün meydana gelmesine yol açmayacaktır, bilakis türün kendi içinde birkaç nesille sınırlı değişiklikler ve geçici sakatlıklar olarak kala kalacaktır. Hem kaldı ki DNA zincirinin halkasında herhangi sebepten ötürü bir harf kaybının olması pekte dikkate alınacak bir zarar sayılmaz. Çünkü hemen o noktada iki şerit birbirinden ayrılıp, sağlam olan zincir kendisine bir komplamenter (tamamlayıcı) gen kopya imal edebiliyor. Böylece eskisine karşılık gelen yeni şeridin yardımıyla tekrar kayıplar giderilmiş olur. Ancak bazı istisnai durumlar vardır ki; DNA’nın her iki halkasında cereyan eden kopma veya kaymalar düzeltilememektedir. Dahası DNA rejenerasyonunun (yenilenmesi) oluşumunu imkânsız kılan bozulmalar sonucu orijinal enformasyon her iki şeritte izini kaybedebiliyor. Böylece kendini yenileyemeyen bölümler arızalı şekliyle kalıp hücrenin hayatını sonlandıracak noktaya kapı aralayabiliyor. Derken ortaya çıkan bu arızi ve maraz yapılar “mutasyon” olarak addedilirler. Şurası muhakkak genetik kodlarda meydana gelen değişmeler istisnai türden değişmeler olup, bu tip durumlar daha çok arızi yapıların birbirini tetiklemesiyle ortaya çıkmaktadır. İşte bu noktada genler üzerinde zaman zaman nükseden zincirleme kazaların neticesinde dağılan parçalar bir araya getirilse de ortaya mükemmel bir yapı çıkmadığı içindir bu durum evrimcileri pekte sevindirik yapmayıp adeta can evinden vurmaktadır. Zira onların kendi akıllarınca beklentileri güya tabiat ana veya onların putlaştırdığı tesadüf tanrısı genetik kodlarla rasgele kumar oynayıp zincirleme kazalar sonucu birikmiş enkaz yığınlarından yeni bir canlının türeyeceği yönündedir. Oysaki evrimcilerin bilmediği bir şey var ki, o da yaratılış itibariyle ezelden beri kurulu ilahi nizamın öyle kolay kolay istisnai arızi değişimlerle tarumar edilemeyeceği gerçeğidir. Bikere ezelden beri gelişmiş hemen hemen her canlı türünün hücre yapılarının oluşumunun dizaynından sorumlu ve biyolojik nizamın koordinasyon başkanı denen bir DNA gerçeği vardır. İşte bundan dolayıdır ki her canlı türü DNA’nın talimatları doğrultusunda kendi genetik kodlarını orijinalliğinin bozulmaması yönünde kararlılık duruşu sergilemektedir. Hatta DNA’nın koordinatörlüğü sadece genetik kodlar üzerinde değil, hücre içerisinde oluşabilecek hasarlara karşıda gerekli önlemlerin alınması noktasında da etkin bir koordinatörlüğü söz konusudur. Ve bu hususta canlıyı oluşturan her bir hücre yapısı evrimcilerin doğal seleksiyon dedikleri doğal seçiciliğine ihtiyaç duymaksızın kararlı duruşlarını sergilemeyi ihmal etmezler de. Gerçekten de hücre içerisinde gerçekleşen böylesi mükemmel kararlı duruşları sayesinde bir canlı türünün bir başka canlı türüne dönüşmenin önüne geçilmişte olunur. Zaten her canlının nesiller boyu genetik kodlarına sadık kalaraktan soy bağını genetik özelliklerini koruyup yoluna devam etmesi yaratılış mucizenin ta kendisi bir kararlılık hadisesidir bu. Ama gel gör ki evrimciler bu mucizevi oluşumları görmezden gelip mutasyon kaynaklı arızi yapılara ve doğal seleksiyona tüm ümitlerini bağlamış durumdalardır. Öyle ki ümitlerini bağladıkları doğal seleksiyonu kendilerince canlı piramidinin tepesine oturtup güya faydalı değişiklikleri muhafaza eden ya da zarar verici faktörleri ayıklayan koordinatör varlıkmış gibi sunaraktan her daim inatla bildiklerini okumaktalar. Ne diyelim, onlar bildiklerini okuya devam ede dursunlar, Japonyalı bilgin Motoo Kimura bir insanda hücre molekülünün birkaç senede bir kez farklılaşma geçirebileceğini hesaplamıştır. İngiliz genetik bilim adamı John Burdon Sanderson Halden ise insan neslinin ancak ve ancak 1000 senede bir molekül değişikliğine uğrayabileceğini dile getirmiştir. Tabii ortaya konan böylesi hesaplamalar evrimcileri üzmektedir. Şöyle ki; bu tür hızlı değişimin tabii seleksiyon dedikleri doğal ayıklama marifetiyle olduğunu varsaysak bile bu seçicilik nereye kadar sürdürülüp devam ettirilebilir. Hadi bu seçiciliğin halen devam ettiğini varsaysak bile, nasıl oluyor da geçmişten bugünümüze her canlı türü ince eleyip sık dokuma metoduyla doğal seleksiyon eleklerinden geçirilerekten dünya sahnesinde hala hayatlarını sürdürebilir halde yaşamaktalar doğrusu buna kargalar bile güler dersek yeridir. Oysaki onca inceden inceye doğal seleksiyon elemelerden geçmiş hiçbir canlı türünün dünya sahnesinde kalmaması gerekirdi. Dahası inandıkları evrimleşmeyle ortaya orjininden farklı canlı türlerin şu an dünya sahnesinde oluvermeleri icap ederdi ki, malum şimdiye kadar dünya sahnesinde ne yeni türler oluverdi, ne de doğal seleksiyonla güçlülerin ayakta kalabileceği zayıfların elendiği bir canlı âlem oluverdi. Bırakın milyon yıllarda oluverdiklerine inandıkları evrimleşme hadisesinin vuku bulması, kısa zamanda anlık vuku bulan mutasyon kaynaklı değişmelerden bile yeni bir canlı türü bugüne dek ortaya çıkıvermedi, çıkmaz da. Şayet evrimciler uzun bir zaman dilimini kapsayan süreçte olsa putlaştırdıkları doğal seleksiyon imgesinden beklentilerine karşılık cevap vermesini bekliyorlarsa, bikere her şeyden önce faydalı mutasyonu zararlı mutasyondan ayırabilecek kabiliyette olduğu söylenilen tabii seleksiyonun bu yönde mutasyon mekanizmasına yeni bir canlının türetmesine yönelik talimatlar verdirmesi gerekiyor. Yok eğer doğal seleksiyonun DNA gibi öyle talimat verme yeteneği yok deniliyorsa, bu durumda o zaman doğal seleksiyona özel misyon biçip onu “iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayıklar” havalarında boşu boşuna elit seçkinci rolünde dolaşıp durmasına ön ayak olmamalarını tavsiye ederiz. Hiç kuşkusuz tavsiyelerimize kulak asmayacaklarını bildiğimiz halde, biz yine de son kez buradan tavsiye babından deriz ki: “Putlaştırdığınız doğal seleksiyona ön ayak olacaksanız da bari hiç olmazsa adamcağızı (doğal seleksiyon mitini) istirahate çekip dinlendirmiş olun. Baksanıza adamcağız dünyanın kuruluşundan bugüne her türden canlıyı ayıklaya ayıklaya bir hayli yorgun bir halde bitap düşmüş durumda, dolayısıyla ara sıra tatil yaptırılsa fena mı olur. Olur ya, bir gün bir bakmışsın aklı başına geldiğinde yeni bir canlı üretecek konuma gelmiş olur.”
Her neyse şaka bir yana, belli ki evrimciler mutasyon, seleksiyon derken gel-gitlere oynayıp iki arada bir derede şaşkın ördeğe dönüşmüş durumdalar.
MUTAGENLER (DNA’yı mutasyona uğratan genler)
Bilindiği üzere bir genin kromozom üzerindeki yerini değiştirmeksizin meydana gelen baz moleküllerinde (A-G) türünden eşleşmeli değişmelere gen mutasyonu (nokta mutasyon veya mikro mutasyonu) diye tarif edilir. Nedir bu değişmelere neden olan unsurlar dendiğinde malum çeşitli ışınlar, bazı kimyasal maddeler, temparetür şoklar veya bir başka etkenlerin genler üzerinde mutasyona neden oldukları mutagen faktörlerdir elbet. Ve bu söz konusu mutagen unsurlar “Sıcaklık, pH, radyasyon ve kimyasal Bileşikler” diye dört grupta toplanırlar. Şöyle ki bu etken unsurlar:
-Sıcaklık etkisi malum yüksek sıcaklık moleküllerin kinetik enerjisini artırmak suretiyle mutasyona sebep olabiliyor.
-Söz konusu pH olunca da ortamın pH derecesi moleküller arası etkileşimlerde ve özellikle tautomerik (pronitron değişmesi) dönüşümlerde çok önem arz ettiğinden, pH derecesinin mutasyon hızını etkilemesi gayet tabiidir. Her şeye rağmen şu da bir gerçek; moleküllerin hızla hareket edip birbirleriyle çarpıştıkları bir ortamda bile moleküler kazalar ve yanlışlıkların nüksetme ihtimali sıfır denecek kadar düzeyde seyretmektedir.
-Radyasyon etkisi hiç kuşkusuz mor ötesi ve X ışınları gibi kısa dalga boylu ışınlar enerji yönünden yüksek radyasyonlu moleküllere çarptıklarında birtakım arızi değişiklikler oluşturabiliyor. Nitekim bu tip ışınlar DNA molekülü üzerinde delesyon ve inversiyona yol açan kopmalar sebep olduğu gibi baz çifti dönüşümler de (tautomer oluşumlar) görülebiliyor.
-Dördüncü etken unsur kimyasal bileşikler ise adına uygun davranıp kimyasal etki oluşturduklarında bunlardan nitröz asit, 5- bromourasil, 2-amino pürin, hidroksilamin gibi etken bileşikler deaminasyon yoluyla DNA molekülü üzerinde transisyona neden olurken, etil metan sülfonat (EMS) gibi etken bileşklerde transversiyona yol açmaktadır. Diğer akridin ve onun türevleri gibi etken bileşiklerde delesyon veya inversiyona neden olmaktadır.
Mutasyon Hücrenin hayatını nasıl etkiler?
Evrimciler ne akla hizmet ediyorlarsa mutasyonun hayat verdiğine inanmaktalar. Oysa kazın ayağı hiçte öyle değil. Düşünsenize bir örümceğin (Tarantula’nın) gayet kendini iyi koruyabilecek yeteneğe, hatta bazen arıları bile zehriyle öldürebilecek donanıma sahip olduğu halde kendisine yaklaşan eşek arısının kendisini uyuşturup yararlanmasına izin verebiliyor. Ya eşek arısına ne dersiniz, baksanıza o da avını nokta atışı diyebileceğimiz isabetle sinir merkezlerinin yerini belirleyip kendisinden iki kat daha üstün zehre sahip örümcek üzerinde operasyon yapabiliyor. Anlaşılan, ortada hem Tarantula, hem de eşek arısı açısından doğal seleksiyona katkıda bulunacak bir durum gözükmemektedir. O halde bu durumda güçlü örümcek karşısında eşek arısının soyunun tükendiğini söyleyebilir miyiz? Elbette hayır. Çünkü her iki halde de canlı kompleks yapı kendine özgü bir tarzda muhafaza edilerek adeta evrimcilere meydan okumakta. Zaten her şeye evrim mantığından bakarsak bir kere doğal seleksiyonun başarılı olması için mutlaka faydasız (zararlı) mutant genlere karşı baskın olması icap eder. Bu da yetmez faydalı mutant genler az sayıda üreyip, ekonomik kullanılmaları icap etmektedir. Kaldı ki bir bireyin faydalı mutasyona maruz kaldığını varsaysak bile, o fert önce genetik yapısında oluşan öldürücü genleri yok etmesi gerekir. Daha sonra o birey çiftleşen alt grubun popülâsyonun da üstün konuma geçmesini sağlayacak bir üreme kabiliyeti sergilemesi lazım ki, mutant özellikler popülâsyona transfer edilebilsin. Maalesef uygulamaya baktığımızda faydalı zannedilen mutasyonun kendisine faydası yok ki başkasına faydalı olabilsin. Bakın bu hususta Francisco J. Ayala ne diyor: “Yüksek organizmalardaki mutasyon frekansının bir nesilde, bir gen başına 10 binde bir ile milyonda bir arasında olduğunu tahmin etmekteyiz.”
Anlaşılan, canlıların bir kısmı değişik şartlara ayak uydurma yeteneklerini yitirdiklerinde ya nesli kesilmekte ya da sınırlı değişiklikle hayatını devam ettirmekte. Keza mutasyona uğramış DNA zinciri eski zincirden 1 nükleotidlik bakımdan farklı olsa bile bu küçük değişiklik ancak o hücre üzerinde etkili olabiliyor. Dahası böyle değişmeye maruz kalan bir hücre diğer hücrelerle yarışma yeteneğini ya artırır ya da azaltmaktadır. Şayet mutasyon yararlı bir mutasyonsa diğer organizmalardan daha büyük yaşama şansına sahip olacağından, bu durum oğul döllere aktarılırken bir baz ileri veya bir baz geri olacak şekilde geçmektedir. Şu bir gerçek popülasyon içerisinde varlığını hissettirecek, hatta tüm popülasyonu daha da mükemmel hale getirecek bir mutasyon hadisesinin gerçekleşmesi mümkün gözükmemektedir. Üstelik faydalı değişmelerin faydasızlara üstün hale geçmesi için bir plan ve bir program gerektirir ki evrimcilerin zaten plan ve programla hiçbir zaman işi olmamıştır. Zira onların işbirlikçisi kafalarında putlaştırdıkları tesadüf mitidir. Oysa en basitinden bir canlının kendisinden bir üst canlıya evrimleşmesi için milyon rakamların üstünde birbiri ardına gerçekleşen mutasyon aşamalarına ihtiyaç vardır. Ne var ki en basit canlıdan daha yüksek canlılara gidildikçe işler daha da karmaşık hale gelip, bu karmaşık ritmi artmasıyla birlikte yeni bir türün ortaya çıkma ihtimalini diskalifiye etmektedir. Zaten düşünen bir insan için karmaşıklık keşmekeş değil, tam aksine mükemmeliyet demek, dogmatik kafa için ise tam bir kargaşa ve tesadüfî olay demektir.
İçerisinde enzim, nükleik asit, şeker vs. karışımın bulunduğu steril ortamda hazırlanmış bir organik bileşikler ekstraktı düşünelim. Sonra bu karışımı katalizleyecek dışardan elektrik kıvılcımıyla oluşabilecek bir enerji kaynağını var olduğunu varsayalım, işte önümüzde konan bu hazır malzemeye hangi metodu uygularsak uygulayalım asla yeni bir canlı ortaya çıkmayacaktır. Nitekim bu tür denemelerin geçmişten günümüze kadar uzun yıllar denendiği artık bir sır değil. Gelinen nokta itibariyle en basit protein molekülünde bile yaklaşık 1500 parçanın varlığı tespit edilmiştir. Dolayısıyla organik çözelti içeren bir kazana en basitinden proteini karıştırdığımızda bu ortamda 1500 parçayı gerektiğinde hem toplayıp sentezleyecek, hem bundan daha büyük protein molekülünün yapımını sağlayacak hem de ayrıştırabilecek bir sistemin devreye girmesine de gerek duyulacaktır. Ki; bunun gerçekleşme ihtimali (1/2)1500 (Bir bölü iki üzeri bin beş yüz)’li gibi dudak uçurtan bir rakama denk düşer. Görüldüğü üzere telaffuzu zor dudak uçurtan bu rakam adeta imkânsızlığı temsil etmektedir. Bu rakamlar ortada iken hala her şey tesadüfen meydana geldi deniliyorsa pes doğrusu. Oysa sayı arttıkça karmaşık yapılar daha da büyümektedir. Dolayısıyla evrimcilerin ihtimal hesapları da o oranda neredeyse trilyonları aşacak boyutlarda alabora olmaktadır.
Şu da bir gerçek mutasyonların etkileri en kolay bir şekilde mikroorganizma üzerinde daha iyi gözlenmektedir. Nitekim bakteriler en sık mutasyon geçen mikroorganizmalardır. Örnek mi? İşte Esçherichia coli bakterisinin 20 dakikada bir bölünüyor olması hasebiyle üzerinde 50 yıldır yapılan deneyler neticesinde çok fazla sayıda bakteri elde edilebilmiştir. Bu demektir ki milyon seneleri aşan zamanda yaşayan herhangi bir hayvan türünün sayısından daha fazlası bu 50 yılda tek bir bakteriden elde edilmiş sayıdır bu. Şayet onca sayıda bakteride mutasyonla bir değişiklik olsaydı, bu bakterilerde tür değişimi illaki gözlerden kaçmazdı. Tabii insanoğlu mutasyonla oluşabilecek değişiklikleri gözlemleyim derken bu arada asıl bilinmesi gereken protein sentezi ile ilgili mucizevi oluşumların da farkına varmış oldu. Neymiş fark edilen o mucizevi oluşumlar denildiğinde; bikere en basit protein molekülünün 400 amino asit içerdiğinin farkına varmış oldu. Yetmedi amino asitlerin her birinin dört veya beş elementten meydana geldiğinin farkına varmış oldu. Daha da yetmedi mikroorganizmaların amino asit üretmesinde, vitamin oluşumunda, şeker veya yağ yapımında ve protein oluşumunda büyük katkı sağladığının farkına varmış oldu. Tabii tüm bu farkındalıklar iyi hoşta, çok istisnai olarak denge ayarlarının bozulduğunun görüldüğü durumlarda burdan hemen kendi kafasına göre çıkarım yapıp işi farklı mecralara taşımakta doğru bir tutum olmasa gerektir. Buradan yeni bir mikro canlı tipin türemesinin haleti ruhiyesi içerisine girmek yerine dengelerin altüst olduğu durumları düzeltme yollarını araştırmak daha etik bir tutum olacaktır. Mesela her hangi bir mikroorganizma mutasyon geçirmesiyle birlikte söz konusu bakterinin artık amino asit artık yapamaz hale gelmesi kaçınılmazdır. Hakeza böylesi durumlarda hücre içerisinde protein sentezi gerçekleşemeyeceğinden buna paralel bakteri çoğalmasının sekteye uğrayıp mevcut bakterilerin sonu ölümle sonuçlanması da kaçınılmaz bir durumdur. O halde bu durumda yapılması gereken yıkmak yerine düzeltici faaliyetler de bulunup böylesi bir mutasyon etkisini gidermek için gereken aminoasidi kültür ortamı yoluyla enjekte ederek bakterinin yaşamasını ve gerekli besin maddelerini almasını sağlayıp yeniden bakteri çoğalmasını gerçekleştirmek olmalıdır. Nitekim günümüz teknolojisinde bu yönde yapılan çalışmalardan elde edilen verileri aşağıda maddeler halinde şöylede kategorize edebiliriz:
-Normal bakteri Z’yi yaparsa basit kültür ortamında koloni meydana getirir.
-Mutasyonla değişen normal bakteri aminoasit Z’yi yapamazsa, bu durumda basit kültür ortamında filiz veremeyecektir.
-Mutasyonla değişen normal bakteri kültür ortamına aminoasit Z ilave edilirse basit kültür ortamında koloni meydana getirecektir.
Hatta günümüzde alanında kendini iyi yetiştirmiş biyologlar bir küf mantarının mutasyona uğramasının sonucunda vitamin yapma yeteneğini kaybettiğini gözlemlemişlerdir. Bu durumda gerekli olan vitamin kültür ortamına eklendiğinde söz konusu mantarın yaşamaya devam edip üreyebildiği belirlenmiştir. İşte Biyologlarca böylesi mutasyona uğramış birçok mikroorganizma soylarını laboratuar şartlarında besin madde verilerek canlı tutulabildiği olaya beslenme mutantı (Mutasyona uğramış canlı varlık) denmektedir. Şurası muhakkak zararlı mutasyonlar canlının yaşama şansını ortadan kaldırmaktadır. Nitekim Herman Joseph Muller bu hususta şöyle der: “Mutasyonların yüzde 99’unda fazlası kesin olarak zararlıdır. Tesadüfi olaylardan da ancak böyle olması beklenir.” Tabii Muller, der demesine ama gel gör ki evrimciler hala mutasyonların canlının yaşama şansını artırdığından dem vurmaya devam edip, ona faydalı etken bir unsur gözüyle bakmaktalar. Dahası mutasyonlar yeniden şifrelenmiş mesajlar olarak oğul döllere geçip onların yaşama şanslarını artırdığını ileri sürmekteler. Oysa canlı popülâsyonu şansa bağlı olaylarla kendisini bir üst organize bir yapıya yükseldiğini gösterecek herhangi bir delil yoktur. Nitekim evrimciliği ile adından söz ettiren şu namı meşhur Stephen Gould bile bu gerçeği şöyle itiraf edebilmiştir: “Bir mutasyon yeni bir DNA oluşturmaz. Dolayısıyla türleri mutasyona uğratarak yeni türler elde etmek imkânsızdır.” Yani bu demektir ki mutasyon denilen arızalı bir yapıyla mükemmeliyet arasında bağ kurmak hayli zor gözükmektedir. Bu yüzden canlı organizmaların suni metotlarla üretilmesine pek sıcak bakmıyoruz. Zira laboratuar çalışmalarının hiçbiri tabiat şartlarında gerçekleşmiş olaylar değildirler.
Velhasıl-ı kelam; ilk yaratılış tekrarlanması ve tecrübe edilmesi imkânsız bir mucizevî bir hadisedir.
Vesselam
https://www.enpolitik.com/yazar/selim-g ... ose-yazisi
Resim
Cevapla

“İlim” sayfasına dön