gölge...
Ne olmuş sana? Değişmişsin, ne bileyim bir farklılık var gibi...
Duruşun, gözlerin, sesin, nefesin değişmiş sanki...
Başkalaşmışsın gibi, yorulmuş, yuğrulmuş, hallâc pamuğu gibi atılmış...
Sen iyi misin? Emin misin iyi olduğuna?
Paylaşmak ister misin? Bir derdin, sıkıntın olabilir mi, diyemediğin...
Eski sen değilsin sen bir garip görünüyorsun...
Durmuyordu nitelendirmeleri...Hali içine işlemiş, sanki kendi derdi olmuştu. Bu farklı duruşun, bakışın, solumanın altında ne olabilirdi?
Gözlemlerine bakarak hasta olduğunu söyleyebilirdi, evet hasta ama nasıl bir hastalık bu?
Susuyordu soruların, ilgilerin karşısında, suskunluğu ağız olmuş bağırıyordu, terse dönmüştü kesin...
Hangi terse dönmüştü? Batıya gidiyordu da doğuya mı, güneye gidiyordu da kuzeye mi? Eve gidiyordu da gurbete mi, yaşamaya gidiyordu da ölüme mi? Terse gidiyordu, yorgun, yalnız, yıkık, yitik...
Yok, buna dur demeli, doğrultmalı, kendine getirmeliydi. Böyle hesapsız, ölçüsüz nasıl giderdi?
Aslında her zaman beraberlerdi, onu hep yüzde, yüzeyde görmüştü, ordan burdan konuşurdu, gülerdi, şakalaşırlardı hatta, sanki evet, sanki yüzünden nikabını çıkarmış gibi. Doğru dedi, değişen yok, sadece yüzünü örtmüyor artık. İçindekini dışına verir olmuş, içi dışına vurmuş... Saklamaz olmuş kendini. Okuyabilen buyursun der gibi...
Nasıl da mahzun, masum, mazlum görünüşü... İçinde kıyametler koparken! Neredeyse rüzgarı beni de savuracak, ben de bu tufandan nasibini alacağım diye korktu. Volkanlar püskürmede, denizler kabarmada, gök kızıl, yer tarumar olmada. Biraz daha okumaya çalışsa kendi alt-üst olacak. Yok bakmamalı, her can dayanmaz bu seyrana. Nasıl da duru görünmede, sarsılmadan, titremeden, imdat demeden. Bu benim yıllardır tanıdığım, yediğim, içtiğim ayrı gitmez yarım, canım mı?
Göz alabildiğine bir bahçe uzanmada enginlerinde, kaç kere harab edilmiş, yolunmuş çayır çimeni, koparılıp atılmış gülleri, sümbülleri... Ezilip geçilmiş hoyratça emeği. Her seferinde yeni bir yağmur ile sulamış, buram buram kokuların saçıldığı cennet bağına döndürmüş, yeni sırdaşlara, sevdalara, yaranlara hazırlamış, yeniden. Anlamazlar anlayamayanlar, az değiller hatta çok olanlar onlar. Az olanlar, yüzlerinden nikabı kaldırdılar, zaten tanınırlar bakmayı bilene, görebilene diye düşündü...
Bu bostanın bu gülistanın üzerindeki kıyametler hayra alamet mi?Emniyette, olduğu yerden, uzaktan, geriden, ondan ötede durarak sordu... Kendini alevlere mi veriyor? Yağma mı ediyor her varını, talana mı bırakıyor bağrını, ne oluyor buna, bu adımım adımında olana?
Yıllarca paylaştıklarımız yalan mıydı diye düşündü. Yani bunca zaman bana hep maskeli miydi? Bu kadar uzak mı olmuştum en yakını zannederken? Yaklaşamamış, anlayamamış, Yâr olamamış mıyım? Veyl bana vah bana...
Kimsesiz değildi de, hem en azından ben vardım, hep yanındaydım. Ben onunla olduğumu sanırken meğer değilmiymişim. Ya O? O benden haberdar mı? Sanmam diye düşündü. Kendi ile öyle hemhal olmuş ki kimseleri görmemiştir, bende öyle sessiz, öyle etkisiz, öyle izinde gezmişim ki onunla, onsuz...
Bilirdim kızdığı zamanları, sevindiğini de gördüm çok, ağladığını, şen şakrak güldüğünü. Kendi kendine söylenirdi anlatırdı hallerini, dinlerdim meczup... Hep yalnızdı kalabalıklar içinde. Yalnızlığının iyice bir farkına mı vardı desem? Başka hülyalara mı daldı desem? Bilemiyorum. Aynalara baktığında sanki baktığı kendi değil, kendini başka gözle seyretmekte. Kimi gülüp sıyrılmakta görüntüden kimi acı acı bakmakta görüntüye.
Bu gülistan, bu tufan bu perdesizlik, bu eğik duruş, bu yitik hal, yok olamaz, dedi en içten irkilişle, aşık mı? Kendini alevlere salan, kendinden alıp savuran, yalnızlığını derinden yüzüne vuran bir aşk...
Eyvahhh dedi, zor bir geçitte yıllardır izinde dolaştığım! Parvana gibi ateşe kanat vurmakta, perdeleri açmış, yanmaya yol almakta. Hasta değil, düşünceli değil, dertli değil, aşk denizinde gark olmakta.
Sorsam söyler mi, yaklaşsam daha bir, kaybolsam onda, onunla bir olsam bilir miyim halini, anlar mıyım yüreğindeki yangını, şifa olur muyum yarasına... Yok öyle değil, tanırım onu dedi, içinde yaşadığı gibi şimdiye kadar herşeyi bunu da içinde yaşar, içinde yanar, içinde olur...
Bambaşka bu gördüğüm ama, dedi. Böyle olmamıştı hiç daha önce, kendini bulutlara salmamıştı, böyle derin sallanmamıştı, bu, bu ilâhi bir vurgun, ilâhi bir uçuş olmalı... Yüksekte çok yüksekte, yüce dağların zirvesinde gibi... Bu bakış, bu soluyuş... bu eğik, yitik duruş...
Bu dedi, derinden inleyerek, bu benim bitişim, yitişim mi? Bu bir müjde olabilir mi bana onunla bir olmaya, ya da bir kesin delil, ondan ayrılmaya...
