HAYRAN OLunca deli gönül, ezilmekte ezim ezim... Acizleşmekte...
Kalîlen kalîlâ olup kaybolmakta yürek yarasının göbeğinde...
Acizliğin sınırsızlığında SALLmakta recâsını... Havfının gölgesinde başını kaldıramıyor...
Anlatılır gibi değil anlaşılır gibi değil...
Renksiz, korsuz, dumansız ateşlerde yanıyor...
...
Anlamamaklıklar içinde şaşkın, ezgin, bezgin solumakta el-mecbur...
Sâhip çıkabildiği, çıkmak zorunda olduğu bir canı var...
Tadından değil, keyfinden değil mecbûriyetten sâhip çıkıyor "ben"!
Ben, kalmak istiyor, Hayran olmak için...
Ezilmek için, erimek için...
...
EYYY! Dediğim, İSMİN yek dilde seslenir...
EYYY! SEN ki âlemlerin RABBİ SEN ki Rasûlun ALLAHI!
Mekân aramaz büyüklüğün! Zerre miskal gelmez ağırlığın..! ÂNa varmaz vuslatın!
Ben'i bana saran EYYY!
Ben'i SANA SARRsan..! Ben'i O'na SIRRsan..! SEN'i bana SURRsan..!
