Tefekkür ediyorum...

[gullale]

Tefekkür ediyorum...

ÂLEM kurgusunda temel olarak bildiğim BEŞ duyum aktif durumda. AKLım ve DÖRT unsurum kardeş kardeş geçinip gitmeye çalışmakta.

BEŞ DUYum OLmasa... BEDEN safdışı kalmakta.
Bu durumda;
GÖRdüğüm, beğendiğim "şey"ler,
TATdığım, lezzetli bulduğum, canımın çektiği "şey"ler,
DUYduğum, hoşlandığım,mest olduğum ya da sinirlendiğim, kızdığım ve bunların tepkisi olan hareketler,
HİSSettiğim, yumuşak, sert, sıcak, soğuk, pürüzlü vs "şey"ler,
KOKUladığım, mis gibi, pis gibi, hoş olan veya tiksindirici olan şeyler...
ANLAMını yitireceğinden, Konuşma, gülme, ağlama, sevme, öğrenme, koşma, yorulma, sayma, azalma, çoğalma olmayacak...

Bunlar OLmayınca NEFS OLmayacak.
Zîra NEFS, BEDENle birlikte olanlarla VAR olabilen, İnkışâf edebilen unsurum.

BEDENsiz NEFS âtıl kalmakta ise gönül dünyâm olan KALB hangi materyali kullanarak ebrûlaşacak, 1001 renkle dans edecek cevlân edecek? Kokuyu nereden alıp bilecek rengi ne ile görüp tanıyacak?

RÛHum bunlarsız HAZZı nasıl yaşayacak?

BAŞa döndüren SON !

Beş duyum olmasın diyemedim, AKLımdan vaz geçsem yersiz yurtsuz kalacağım. Âkil ve bâliğ olmayana sorumluluk yok! AKLım BEŞ DUYUmu da kullanıp NAKİLleşecek. NAKLim AKLımsız yarım kalacak.

DÖRT UNSURum BEŞ DUYUm ve AKLımla VARım... Ve henüz daha BİLmediğim nelerim var...

Hmmmmm, demek ki BENi parçalayamam. Ayıklayamam. Yontamam. Bir kısmından vaz geçip bir kısmını tercih edemem. BEN BİR BÜTÜNüm! OLduğum gibi beklenmekteyim,gözlenmekteyim, istenmekteyim.

Ey BEN! Gel! Tanış OLalım! ZORu kolay KILalım!

[MINA]

Kendine gel...

Her gün kendisini ziyarete gelen dervişe şeyhi der ki:

“Her gün bana geleceğine bir gün kendine gel! ”