Muhammedinur

Yüz Bin Peygamber!.

Hor bakma sen toprağa
Toprakta neler yatur
Kani bunca evliyâ
yüz bin Peygamber yatur!.

Toprağı değersiz-kıymetsiz görme sen, toprakta neler yatmakta haberin var mı?
Nerde, nere gitti bunca veliyullah, yüz bin Peygamber yatmaktadır..

Peygamberlerin sayısını ancak ALLAH celle celâluhu bilir:

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِّن قَبْلِكَ مِنْهُم مَّن قَصَصْنَا عَلَيْكَ وَمِنْهُم مَّن لَّمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاء أَمْرُ اللَّهِ قُضِيَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُونَ
---“Ve lekad erselnâ rusulen min kablike minhum men kasasnâ aleyke ve minhum men lem naksus aleyk(aleyke), ve mâ kâne li resûlin en ye’tiye bi âyetin illâ bi iznillâh(iznillâhi), fe izâ câe emrullâhi kudıye bil hakkı ve hasire hunâlikel mubtılûn: Andolsun, senden önce de peygamberler gönderdik. Onlardan sana kıssalarını anlattığımız kimseler de var, durumlarını sana bildirmediğimiz kimseler de var. Hiçbir peygamber Allah'ın izni olmaksızın herhangi bir âyeti kendiliğinden getiremez. Allah'ın emri gelince de hak uygulanır ve o zaman bâtılı seçenler hüsrana uğrayacaklardır.'' (Mü’min, 40/78)

Bir hadiste ise, Peygamberlerin sayısının 124. 000 olduğu bildirilmiştir. (Ahmed b. Hanbel, Müsned, V, 266).
Yine bir hadiste bunlardan 315’ini resullerin teşkil ettiği haber verilmektedir. (İbn Hibbân, es-Sahîh, 2/77)


Cennette buğday yiyen
Gaşyet gömleğin giyen
Hem dünyaya meyleden
Âdem Peygamber yatur!.

Cennette, şeytanın önerdiği buğdaydan yemekle ateşten hayret gömleği giyip dehşette kalan ve böylece dünyâya, eşe, evlâda meyleden Âdem aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِّن قَبْلِكَ مِنْهُم مَّن قَصَصْنَا عَلَيْكَ وَمِنْهُم مَّن لَّمْ نَقْصُصْ عَلَيْكَ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاء أَمْرُ اللَّهِ قُضِيَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُونَ
---“Ve lekad erselnâ rusulen min kablike minhum men kasasnâ aleyke ve minhum men lem naksus aleyk(aleyke), ve mâ kâne li resûlin en ye’tiye bi âyetin illâ bi iznillâh(iznillâhi), fe izâ câe emrullâhi kudıye bil hakkı ve hasire hunâlikel mubtılûn: Andolsun, senden önce de peygamberler gönderdik. Onlardan sana kıssalarını anlattığımız kimseler de var, durumlarını sana bildirmediğimiz kimseler de var. Hiçbir peygamber Allah'ın izni olmaksızın herhangi bir âyeti kendiliğinden getiremez. Allah'ın emri gelince de hak uygulanır ve o zaman bâtılı seçenler hüsrana uğrayacaklardır.” ((Bakara 2/35)

وَيَا آدَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ فَكُلاَ مِنْ حَيْثُ شِئْتُمَا وَلاَ تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ
---''Ve yâ âdemuskun ente ve zevcukel cennete fe kulâ min haysu şi'tumâ ve lâ takrabâ hâzihiş şecerete fe tekûnâ minez zâlimîn: (Allah buyurdu ki): Ey Âdem! Sen ve eşin cennette yerleşip dilediğiniz yerden yeyin. Ancak şu ağaca yaklaşmayın! Sonra zalimlerden olursunuz.” (A’râf 7/19)

فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطَانُ لِيُبْدِيَ لَهُمَا مَا وُورِيَ عَنْهُمَا مِن سَوْءَاتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاكُمَا رَبُّكُمَا عَنْ هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلاَّ أَن تَكُونَا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونَا مِنَ الْخَالِدِينَ
---“Fe vesvese lehumuş şeytânu li yubdiye lehumâ mâ vuriye anhumâ min sev'âtihimâ ve kâle mâ nehâkumâ rabbukumâ an hâzihiş şecereti illâ en tekûnâ melekeyni ev tekûnâ minel hâlidîn: Derken şeytan, birbirine kapalı ayıp yerlerini kendilerine göstermek için onlara vesvese verdi ve: Rabbiniz size bu ağacı sırf melek olursunuz veya ebedî kalanlardan olursunuz diye yasakladı, dedi.” (A’râf 7/20)

وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ
---“Ve kâsemehumâ innî lekumâ le minen nâsıhîn: Ve onlara: Ben gerçekten size öğüt verenlerdenim, diye yemin etti.” (A’râf 7/21)

فَدَلاَّهُمَا بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْءَاتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَكُمَا عَن تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُل لَّكُمَا إِنَّ الشَّيْطَآنَ لَكُمَا عَدُوٌّ مُّبِينٌ
---“Fe dellâhumâ bi gurûr(gurûrin), fe lemmâ zâkâş şecerete bedet lehumâ sev'âtuhumâ ve tafikâ yahsıfâni aleyhimâ min varakıl cenneh(cenneti), ve nâdâhumâ rabbuhumâ e lem enhekumâ an tilkumeş şecereti ve ekul lekumâ inneş şeytâne lekumâ aduvvun mubîn: Böylece onları hile ile aldattı. Ağacın meyvesini tattıklarında ayıp yerleri kendilerine göründü. Ve cennet yapraklarından üzerlerini örtmeye başladılar. Rableri onlara: Ben size o ağacı yasaklamadım mı ve şeytan size apaçık bir düşmandır, demedim mi? diye nidâ etti.” (A’râf 7/22)

قَالاَ رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ
---“Kâlâ rabbenâ zalemnâ enfusenâ ve in lem tagfirlenâ ve terhamnâ le nekûnenne minel hâsirîn: (Âdem ile eşi) dediler ki: Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz.” (A’râf 7/23)

قَالَ اهْبِطُواْ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ
---“Kâlehbitû ba'dukum li ba'dın aduvv(aduvvun), ve lekum fîl'ardı mustekarrun ve metâun ilâ hîn: Allah: Birbirinize düşman olarak inin! Sizin için yeryüzünde bir süreye kadar yerleşme ve faydalanma vardır, buyurdu.” (A’râf 7/24)

قَالَ فِيهَا تَحْيَوْنَ وَفِيهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ
---“Kâle fîhâ tahyevne ve fîhâ temûtûne ve minhâ tuhracûn: Orada yaşayacaksınız, orada öleceksiniz ve orada (diriltilip) çıkarılacaksınız dedi.” (A’râf 7/25)


Arkasiyle kum çeken
Göz yaşiyle yuğuran
Kâbeye temel kuran
Halil Peygamber yatur!.

Sırtında kum-çakıl çekrek göz yaşı çilesiyle harç karan ve böylece KâbetULLAHın temelini atan İbrahim Halil aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِينَ
---“İnne evvele beytin vudia lin nâsi lellezî bi bekkete mubâreken ve huden lil âlemîn: Şüphesiz, âlemlere bereket ve hidayet kaynağı olarak insanlar için kurulan ilk ev (mâbet), Mekke'deki (Kâbe)dir.” (Âl -i İmrân 3/96)

وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
“Ve iz yerfeu ibrâhîmul kavâide minel beyti veismâîl(ismâîlu) rabbenâ tekabbel minnâ inneke entes semîul alîm: Bir zamanlar İbrahim, İsmail ile beraber Beytullah'ın temellerini yükseltiyor (şöyle diyorlardı:) Ey Rabbimiz! Bizden bunu kabul buyur; şüphesiz sen işitensin, bilensin.” (Bakara 2/127)

Vücudunu kurt yiyen
Kurt yedikçe şükreden
Belâlara sabreden
Eyyûb Peygamber yatur!.

Tüm vucûdunu kurtların durmadan yediği, hiçbirini alıp atmadan seyreden ve şükreden.. ve her hâline sabreden Eyyûb aleyhi's-selâm aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ
---“Ve eyyûbe iz nâdâ rabbehû ennî messeniyed durru ve ente erhamur râhimîn: Eyyub'u da (an). Hani Rabbine: "Başıma bu dert geldi. Sen, merhametlilerin en merhametlisisin" diye niyaz etmişti.” (Enbiyâ 21/83 )

وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الشَّيْطَانُ بِنُصْبٍ وَعَذَابٍ
---“Vezkur abdenâ eyyûb(eyyûbe), iz nâdâ rabbehû ennî messeniyeş şeytânu bi nusbin ve azâb: (Resûlüm!) Kulumuz Eyyub'u da an. O, Rabbine: Doğrusu şeytan bana bir yorgunluk ve eziyet verdi, diye seslenmişti.” (Sâd 38/41)

ارْكُضْ بِرِجْلِكَ هَذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَشَرَابٌ
---“Urkud biriclik(biriclike), hâzâ mugteselun bâridun ve şerâb: Ayağını yere vur! İşte yıkanacak ve içilecek soğuk bir su (dedik).” (Sâd 38/41)

وَوَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنَّا وَذِكْرَى لِأُوْلِي الْأَلْبَابِ
---“Ve vehebnâ lehû ehlehu ve mislehum meahum rahmeten minnâ ve zikrâ li ûlîl elbâb: Bizden bir rahmet ve olgun akıl sahipleri için de bir ibret olmak üzere ona hem ailesini hem de onlarla beraber bir mislini bağışladık.” (Sâd 38/42)


Balık karnında yatan
Deryâları seyreden
Kabak kökün yastanan
Yûnus Peygamber yatur!.

İlahî çağrısına uymayan insanlara kızarak denizlere açılan, “fırtınada fazlıklısın!” denilip denize atılan, Yunus Balığınca yutulan, bir sahile çırılçıplak bırakılınca insanlardan utanıp bir kabak yaprağını ud yerine tutarak ona sığınan Yûnus aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ
---“Ve zennûni iz zehebe mugâdıben fe zanne en len nakdire aleyhi fe nâdâ fiz zulumâti en lâ ilâhe illâ ente subhâneke innî kuntu minez zâlimîn: Zünnûn'u da (Yunus'u da zikret). O öfkeli bir halde geçip gitmişti; bizim kendisini asla sıkıştırmayacağımızı zannetmişti. Nihayet karanlıklar içinde: "Senden başka hiçbir tanrı yoktur. Seni tenzih ederim. Gerçekten ben zalimlerden oldum!" diye niyaz etti.” (Enbiyâ 21/87)

فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ
---“Festecebnâ lehu ve necceynâhu minel gamm(gammi), ve kezâlike nuncil mu’minîn: Bunun üzerine onun duasını kabul ettik ve onu kederden kurtardık. İşte biz müminleri böyle kurtarırız.” (Enbiyâ 21/88)

وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ
---“Ve inne yûnuse le minel murselîn: Doğrusu Yunus da gönderilen peygamberlerdendi.” (Sâffât 37:139)

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ
---“İz ebeka ilel fulkil meşhûn: Hani o, dolu bir gemiye binip kaçmıştı.” (Sâffât 37:140)

فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ
---“Fe sâheme fe kâne minel mudhadîn: Gemide olanlarla karşılıklı kur'a çektiler de kaybedenlerden oldu.” (Sâffât 37:141)

فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ
---“Feltekamehul hûtu ve huve mulîm: Yunus kendini kınayıp dururken onu bir balık yuttu.” (Sâffât 37:142)

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ
---“Fe lev lâ ennehu kâne minel musebbihîn: Eğer Allah'ı tesbih edenlerden olmasaydı,” (Sâffât 37:143)

لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ
---“Le lebise fî batnihî ila yevmi yub’asûn: Tekrar diriltilecekleri güne kadar onun karnında kalırdı.” (Sâffât 37:144)

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ
---“Fe nebeznâhu bil arâi ve huve sakîm: Sonunda o hasta bir durumdayken çıplak bir yere (sahile) attık.” (Sâffât 37:145)

وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ
---“Ve enbetnâ aleyhi şecereten min yaktîn: Ve üzerine, sık geniş yaprakla (kabağa benzer) türden bir ağaç bitirdik.” (Sâffât 37:146)

وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ
---“Ve erselnâhu ilâ mieti elfin ev yezîdûn: Onu yüz bin veya (sayısı) daha da artan (bir topluluk)a (peygamber olarak) gönderdik.” (Sâffât 37:147)

فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ
---“Fe âmenû fe metta’nâhum ilâ hîn: Sonunda ona iman ettiler, biz de onları bir süreye kadar yararlandırdık.” (Sâffât 37:148)

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَكْظُومٌ
---“Fasbir li hukmi rabbike ve lâ tekun ke sâhıbil hût(hûti), iz nâdâ ve huve mekzûm: Şimdi sen, Rabbinin hükmüne sabret ve balık sahibi (Yunus) gibi olma; hani o, içi kahır dolu olarak (Rabbine) çağrıda bulunmuştu.” (Kalem 68/48)

لَوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاء وَهُوَ مَذْمُومٌ
---“Levlâ en tedârekehu ni’metun min rabbihî le nubize bil arâi ve huve mezmûm: Eğer Rabbinden bir nimet ona ulaşmasaydı, mutlaka yerilmiş ve çıplak bir durumda (karaya) atılmış olacaktı.” (Kalem 68/49)

فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ
---“Fectebâhu rabbuhu fe cealehu mines sâlihîn: Fakat Rabbi onu seçti ve onu salih olanlardan kıldı.” (Kalem 68/50)


Kuyuda nihan olan
Kul deyüben satılan
Mısıra sultan olan
Yusuf Peygamber yatur!.

Öz kardeşlerince kuyuya atılıp yapayalnız sırlanan, bir kervanca bulunup köle edilip bazarlarda satılan ve sonunda Hakkın Hükmü ğereğince Mısıra sultan olan Yusuf aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

قَالَ قَآئِلٌ مَّنْهُمْ لاَ تَقْتُلُواْ يُوسُفَ وَأَلْقُوهُ فِي غَيَابَةِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ
---“Kâle kâilun minhum lâ taktulû yûsufe ve elkûhu fî gayâbetil cubbi yel-tekithu ba’dus seyyâreti in kuntum fâilîn: Onlardan biri: Yusufu öldürmeyin, eğer mutlaka yapacaksanız onu kuyunun dibine atın da geçen kervanlardan biri onu alsın (götürsün), dedi.” (Yûsuf 12/10)

وَجَاءتْ سَيَّارَةٌ فَأَرْسَلُواْ وَارِدَهُمْ فَأَدْلَى دَلْوَهُ قَالَ يَا بُشْرَى هَذَا غُلاَمٌ وَأَسَرُّوهُ بِضَاعَةً وَاللّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَعْمَلُونَ
---“Ve câet seyyâretun fe erselû vâridehum fe adlâ delveh(delvehu), kâle yâ buşrâ hâzâ gulâm(gulâmun), ve eserrûhu bidâah(bidâ’aten), vallâhu alîmun bi mâ ya’melûn: Bir yolcu kafilesi geldi, sucularını (kuyuya su almak için) gönderdiler. O da kovasını sarkıttı. "Hey müjde... Bu bir çocuk." dedi. Ve onu (kuyudan çıkarıp) 'ticaret konusu bir mal' olarak sakladılar. Oysa Allah, yapmakta olduklarını bilendi.” (Yûsuf 12/19)

وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُواْ فِيهِ مِنَ الزَّاهِدِينَ
---“Ve şerevhu bi semenin bahsin derâhime ma’dûdeh(ma’dûdetin), ve kânû fîhi minez zâhidîn: Onu ucuz bir fiyata, sayısı belli (birkaç) dirheme sattılar. Onu pek önemsemediler.” (Yûsuf 12/20)

وَقَالَ الَّذِي اشْتَرَاهُ مِن مِّصْرَ لاِمْرَأَتِهِ أَكْرِمِي مَثْوَاهُ عَسَى أَن يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا وَكَذَلِكَ مَكَّنِّا لِيُوسُفَ فِي الأَرْضِ وَلِنُعَلِّمَهُ مِن تَأْوِيلِ الأَحَادِيثِ وَاللّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ
---“Ve kâlellezîşterâhu min mısra limre’etihî ekrimî mesvâhu asâ en yenfeanâ ev nettehizehu veledâ(veleden), ve kezâlike mekkennâ li yûsufe fîl ardı ve li nuallimehu min te’vîlil ehâdîs(ehâdîsi), vallâhu gâlibun alâ emrihî ve lâkinne ekseren nâsi lâ ya’lemun: Onu satın alan bir Mısır'lı (aziz,) karısına: "Onun yerini üstün tut (ona güzel bak), umulur ki bize bir yararı dokunur ya da onu evlat ediniriz" dedi. Böylelikle biz, Yusuf'u yeryüzünde (Mısır'da) yerleşik kıldık. Ona sözlerin yorumundan (olan bir bilgiyi) öğrettik. Allah, emrinde galib olandır, ancak insanların çoğu bilmezler.” (Yûsuf 12/21)

وَلَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْنَاهُ حُكْمًا وَعِلْمًا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ
---“Ve lemmâ belega eşuddehû âteynâhu hukmen ve ilmâ(ilmen), ve kezâlike neczîl muhsinîn: Erginlik çağına erişince, kendisine hüküm ve ilim verdik. İşte biz, iyilik yapanları böyle ödüllendiririz.” (Yûsuf 12/22)


Yusuf'un yavu kılan,
Kurt ile dâvi kılan
Ağlayıp gözsüz kalan
Yakup Peygamber yatur!.

En sevgili oğlu Yusuf'unu garib bir şekilde kaybedip, kurt ile davalaşan ve gece gündüz ağlayarak gözlerinin feri sönüp kör kalan Yakub aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

وَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَا أَسَفَى عَلَى يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ
---“Ve tevellâ anhum ve kâle yâ esefâ alâ yûsufe vebyaddat aynâhu minel huzni fe huve kezîm: Onlardan yüz çevirdi, "Ah Yusuf'um ah!" diye sızlandı ve kederini içine gömmesi yüzünden gözlerine boz geldi.” (Yûsuf 12/84)

فَلَمَّا أَن جَاء الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلَى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيرًا قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ
---“Fe lemmâ en câel beşîru elkâhu alâ vechihî fertedde basîrâ(basiran), kâle e lem ekul lekum innî a’lemu minallâhi mâ lâ ta’lemûn: Müjdeci gelince, gömleği onun yüzüne koyar koymaz (Ya'kub) görür oldu. Ben size: "Allah tarafından (vahiy ile) sizin bilemeyeceğiniz şeyleri bilirim" demedim mi? dedi.” (Yûsuf 12/96)

قَالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَن تَذْهَبُواْ بِهِ وَأَخَافُ أَن يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَأَنتُمْ عَنْهُ غَافِلُونَ
---“Kâle innî le yahzununî en tezhebû bihî ve ehâfu en ye’kulehuz zi’bu ve entum anhu gâfilûn: Dedi ki: "Sizin onu götürmeniz gerçekten beni üzer ve siz ondan habersiz iken onu kurdun yemesinden korkuyorum." (Yûsuf 12/13)


Asâsın ejder eden
Bahre urup yol eden
Fir'avnı helâk eden
Musâ Peygamber yatur!.

Firavun’un Rabblık davasına karşı çıkıp sihirbazlarıyla karşılatığında Hakk’ın Hükmünce asâsın ejderha eden.. yine aynı asâsını Kızıl Denize vurup yarark yol yapan ve sonucunda Firavun’u helâk eden
Musâ aleyhi's-selâm Peygamber yatmaktadır..

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ
---“Fe elkâ asâhu fe izâ hiye su’bânun mubîn: Böylelikle (Musa) asasını fırlatınca, anında apaçık bir ejderha oluverdi.” (A’râf 7/107)

فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ
---“Fe evhaynâ ilâ mûsâ enıdrib bi asâkel bahr(bahra), fenfeleka fe kâne kullu firkın ket tavdil azîm: Bunun üzerine Musa'ya: "Asanla denize vur" diye vahyettik. (Vurdu ve) Deniz hemencecik yarılıverdi de her parçası kocaman bir dağ gibi oldu.” (Şuarâ 26/63)

كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ كَذَّبُواْ بآيَاتِ رَبِّهِمْ فَأَهْلَكْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَونَ وَكُلٌّ كَانُواْ ظَالِمِينَ
---“Ke de'bi âli fir'avne vellezîne min kablihim, kezzebû biâyâti rabbihim, fe ehleknâhum bi zunûbihim ve agraknâ âle fîr'avn(fîr'avne), ve kullun kânû zâlimîn: Firavun ailesinin ve onlardan öncekilerin gidiş tarzı gibi. Onlar, Rablerinin ayetlerini yalanladılar; biz de günahları dolayısıyla onları helak ettik. Firavun ordusunu suda boğduk. Onların tümü zulmeden kimselerdi.” (Enfâl 8/54)




Hor: f. Kıymetsiz, ehemmiyetsiz. Adi.
Kani: Nerde, hani.
Gaşyet: Kendinden geçme, bayılma. * Örtmek. * Hayret.
Yastanan: Sığınan, örtünen.
Nihan: f. Gizli, saklı. Bulunmayan. Mevcut olmayan. * Sır.
Yavu kılan: Kaybeden.
Dâvi kılan: Davalaşan.

KİMLer Yatur!.

Ol Allahın Habîbi,
Dertlilerin tabîbi
Enbiyâlar serveri,
Resûl MuhaMMed yatur!.

Bu toprağın altında, peygamberlerin serveri-başı, dertlilerin hekimi ve ALLAHu zü’l- CeLÂL’in sevgilisi Rasûlullah MuhaMMed sallallahu aleyhi ve sellem yatmaktadır!.



Hayber Kal'asın yıkan,
Kâfiri oda yakan
Şahinler gibi bakan,
Ali gibi er yatur!.

Hayber Kalesinin koparılmaz sanılan kapısını söken ve kalesini yıkan yerlebir eden, kâfirlerin içine ateş düşüren, şahin bakışlı İmam Ali kerremullahi veche yatmaktadır!.



Ata ana gülleri,
Kur’ân okur dilleri
Fatmana oğulları;
Hasan, Hüseyin yatur!.

Babadan ve Anadan şerefli ve Kur'ân-ı Kerim hafızları olan Fatımatü’z- Zehrâ aleyhasselâmın iki oğlu Hasan ve Hüseyin aleyhumu's-selâm yatmaktadır!.



İğnesin suya atan,
Balıklara getirten
Tacın, tahtın terkeden,
İbrahim Ethem yatur!.

Elindeki iğnesini denize atarak balıklara: “İğnemi getirin!” dediğinde getirdikleri.. İlahî AŞK YOLUNda Horasan hükümdârlığını bırakan İbrahim Ethem kaddesallahu sırrahu yatmaktadır!.



Gündüzler sâim olan,
Geceler kâim olan
Ârifler sultânı,
Bayezıd Bestam yatur!.

Gündüzleri sürekli oruçlu olan, geceleriyse ibâdetle geçiren,
Ârifler Sultânı olan Bayezıdî Bestamî kaddesallahu sırrahu yatmaktadır!.



Hakikat erleri,
Geçti dünyadan, her biri
Konyada; ol Mevlânâ
Hüdavendigâr yatur!.

Nice nice Dünyâdan gelip geçen Hakikat ERENLeri ki, onlardan birisi ve
Konyada yaşamış olan Hüdavendigâr Mevlânâ Celâleddin Rumî kaddesallahu sırrahu yatmaktadır!.



Çoktur Hakkın has kulları,
Fikr eyle bunları
Saysam erenleri,
Görsen ne sultânlar yatur!.

ALLAHu zü’l- CeLÂL’in sevgili hass kulları ERENLerini saysam sayamam, sayısız, çoktur ve bunları Fikret sen ki bu toprağın altında nice HaKk Sultânları yatmaktadır!.



Yûnus sen de ölürsün,
Kara yere girersin
Kara yer altında,
Çok günahkâr kullar yatur!.

Ey Yûnus Emrem BaBam bir gün sen de ölürsün, Kara toprağa girersin ve bu kara toprak altında çokça günahkâr kullar yatmaktadır!.




Habîb: (Hubb. dan) Sevilen. Sevgili. Seven. Dost
Tabîb: (c.: Tabibân-Etibbâ) Doktor, hekim.
Server: f. Reis. Baş. Seyyid.
Hayber: Arap Yarımadasında Hicaz bölgesinin doğu sınırında ve Medine-i Münevvere'nin 170 km. kuzeyinde bir kasabadır. Evleri, yüksek bir kayanın üzerinde kurulmuş olan bir kalenin etrafında bulunur. Hicretin yedinci senesinde vuku bulan Hayber Gazası ile meşhur olmuştur. Aynı sene içinde Hz. Resulullah Efendimiz, Hudeybiyeden döndükten sonra binikiyüz piyâde ve ikiyüz süvari ile Hayberin fethine gitmiştir.Hayberin eski ahalisi yahudi olup, fetihten sonra haraca bağlanarak vatanlarında bırakılmışlar ise de, Hz. Ömer (R.A.) Peygamberimizin son hastalıklarında "Arap Yarımadasında iki din birleşemez." dediğini işittiğinden, daha sonra halifeliği zamanında bu hadise istinaden bütün yahudileri çıkarıp Şam'a naklettirmiştir.
Sâim: (Savm. dan) Oruçlu, oruç tutan.
Kâim: Ayakta duran. Mevcut. Baki. * Vaktini ibadetle geçiren.


Bâyezid-î Bistâmî ya da Tayfur Ebû Yezîd el-Bûstâmî
kaddesallahu sırrahu

(d.804, Bistam - ö. 874 - 877/878), Fars İslam âlimi ve Allah dostudur.
Günümüzde İran'ın Semnan Eyaleti'nde bulunan Bistam şehrinde 804 yılında doğmuştur. Künyesi, Ebû Yezîd'dir. İsmi Tayfûr, babasının adı Îsâ'dır. Kabri yine Bistam'da bulunmaktadır. Dedesi İslâmiyeti sonradan kabul etmiş olan bir Zerdüşt idi. Dedesinin Adam, Tayfur ve Ali isminde üç oğlu vardı. Hepsi de zühd (zâhid) hayâtı yaşamayı seçmiş kişiler olarak tanınıyorlardı. Bayezid, Tayfur'un oğlu olarak dünyaya geldi. Çocukluğunun çoğunu evde ve camiide tek başına geçirmekteydi. Yalnız bir yaşantısı olmasına rağmen evine sık sık Sufilik üzerinde tartışmak maksadıyle ziyaretçileri kabul etmekteydi. Allah ile başbaşa kalmak amacıyle tüm Dünyevî arzularını terk etmiş (Melamilik-Kalenderîlik) bir şekilde zühd hayâtı sürdürmekteydi.

Yaşam Öyküsü:

Günümüzde İran'ın Semnan Eyaleti'nde bulunan Bistam şehrinde 804 yılında doğmuştur. Künyesi, Ebû Yezîd'dir. İsmi Tayfûr, babasının adı Îsâ'dır. Kabri yine Bistam'da bulunmaktadır. Dedesi İslâmiyeti sonradan kabul etmiş olan bir Zerdüşt[1] idi. Dedesinin Adam, Tayfur ve Ali isminde üç oğlu vardı. Hepsi de zühd (zâhid) hayâtı yaşamayı seçmiş kişiler olarak tanınıyorlardı. Bayezid, Tayfur'un oğlu olarak dünyaya geldi. Çocukluğunun çoğunu evde ve camiide tek başına geçirmekteydi. Yalnız bir yaşantısı olmasına rağmen evine sık sık Sufilik üzerinde tartışmak maksadıyle ziyaretçileri kabul etmekteydi. Allah ile başbaşa kalmak amacıyle tüm Dünyevî arzularını terk etmiş (Melamilik-Kalenderîlik) bir şekilde zühd hayâtı sürdürmekteydi.

Sufilik'teki "Fenâ Fî’Allah" ve "Bekâ Bî’Allah" mertebeleri:

Neticede bu yaşam tarzı Bayezid'in "Kendinde Yok Olma" hâli olarak ifâde edilebilecek olan bir ruh haline bürünmesiyle sonuçlandı. Bu durum sufilikte "Kişinin Allah'a en yakın olduğu ruh hâli" olan "Fenâ Fî’Allah" yâni (Allah’ta yok olma) mertebesi olarak tanımlanmaktadır. Allah'a karşı olan hislerini çok sâmîmi ve açık yüreklilikle dile getirmesinden dolayı "Beyâzıd" tarihte ilk kez "Sarhôş Sûfî" lâkabı ile anılan kişi oldu. Kendisi tarihteki en etkin mistiklerden biri olarak tanınmaktadır. Allah'a olan aşırı sevgisinden dolayı da Allah aşkından başka tüm Dünya nimetlerini terk etmek suretiyle de "Bekâ Bî’Allah" yâni (Allah’la var olma/Allah’la bir olma) kavramlarını ortaya atan sufi olarak hatırlanmaktadır.

Tasavvufta Etkinliği:

Kendisinden önce sufilik sadece "sofuluk" ve "itaat" üzerine dayanmaktaydı. İlâhî Aşk’ın sufiliğe kazandırılması onun sâyesinde gerçekleşti.
On iki imamlardan olan Musa el-Kâzım ile Ali er-Rıza'ya karşı sâmimîyyet ve muhabbet beslemekteydi. Ali er-Rıza tarafından talebeliğe kabul edildi. 874/878 tarihinde vefât ettiğinden, aynı devirde yaşamış olduğu İmam Muhammad at-Taki (ö.835 CE), İmam Ali Naki (ö.868 CE), ve İmam Hasan el-Askerî (ö.874 CE) ile de muhtemelen tanışmıştı. On iki imamlara karşı beslenen saygı ve sevginin kendisinden sonra gelen Ebû’l Hassan Harakânî, Hace Abdullah el-Ensari, ve Ebû’l Kâsım Gûrganî gibi halefleri sayesinde muhafaza edilmesinde de etkin payının olduğunu bu şâhsiyetlerin yaptırmış oldukları ibâdethanelerde on iki imamların isimlerinin de yazılmış olmasından anlaşılmaktadır.

Neslinden Anadolu'ya göç edenler ve Horasan erenleri:

Torunlarından İsa ve Musa İran Horasan'ından Anadolu'ya göç etmişlerdir. İlk önceleri Hatay'ın Kırıkhan ilçesinde ikamet etmişler, sonraları kendilerine verilen vazife gereği Anadolu'nun iç taraflarına göç etmek istemişler ve Kırıkhan'dan iki kardeş ayrılmışlardır. Kırıkhan halkı kardeşlerin gitmelerini istemedikleri için kardeşlerden İsa'yı orada şehid etmişlerdir. Şeyh İsa Türbesi Kırıkhan'ın Alabeyli Köyünün kuzeyindedir. İlçe merkezine 4 kilometre uzaklıkta bir tepe üzerindedir. Diğer kardeş (Şeyh Musa) Tokatın, Zile ilçesine gelerek burada irşadına devam etmiştir. Halen Burada yatmaktadır ve torunlarının Zile'de yaşamakta olduğu kanısı yaygındır.
Halk arasında Beyazıbesten (Şeyh Ethem Çelebi camii) adı ile bilinen ziyaret yeri Zile merkezinde Ali Kadı Mahallesi'nde olup çevre halkı tarafından baş ve göz ağrıları ile çeşitli dilekler için ziyaret edilen yerlerdendir. Zile de Şeyh Ethem Çelebi (Beyazıbesten) camiinde bulunan Muhammedin mübarek hırka-ı şerifleri Cumhuriyetin ilk yıllarında muhafaza edilemeyeceği bahanesi ve Zilelilerin de yeterince sahip çıkmaması yüzünden önce Tokat a 17.09.1944' tarihinde ise Ankara ya götürülmüştür. Halen Ankara Etnoğrafya Müzesindedir. Veysel Karani, Bâyezid-î Bistâmî ye intikal etmiş ve silsile yoluyla bu zamana kadar gelmiştir.

Evliyâlar Alan Dünyasın!.

Bilirim seni yalan dünyasın
Evliyâları alan dünyasın!.

Ben biliri ki ey dünya sen sanalsın yalansın,
Veliyullahları bile alıp toprağa sokan dünya!.



Kaçan kurtulsa kuş kurtulaydı
şahin kanadın kıran dünyasın!.

Eğer kaçan kurtulabilseydi uçan kuşlar kurtulurdu.
Sen ki nice alıcı kuş şahinlerin kanadını kıran toprak eden dünyasın!.



Sevdiğim aldın beni ağlattın
Dönüp yüzüme gülen dünyasın!.

Benim de sevgilimi elimden alıp ağlattın,
Sonra da dönüp yüzüme gülen dünyasın!.



Süleyman tahtın sen viran kıldın
Ma’sumlar boynun buran dünyasın!.

Her türlü zenginliği olan Peygamber Süleyman aleyhi's-selâmın tahtını sen viran kıldın yerle bir ettin!.
Ve nice mâsumların boynunu büken ve buran dünyasın!.



Dünya, bununla yedi gez doldu
Âhır bizden de kalan dünyasın!.

Dünya daha önceleri de bununla birlikte yedi defa doldu boşaldı,
Neticede bizden de geriye kalıp devam edip giden dünyasın!.


Aşık Yûnus, sema'la çarh urur
Bu çarhımızı bozan dünyasın!.

Aşık Yûnus sistem içinde bu İlahî Semâ’ sesine uyup teker gibi dönmeye başladı bu âlemde ki,
Sen her can gibi bizimde bu döngümüzün denge-düzenini bozan dünyasın!.



Ma’sum: Günahsız, suçsuz.
Gez: Kez, defa.
Semâ': İşitmek, kulakla dinlemek. * Mevlevilerin zikir esnasındaki dönüşleri.
Çarh: Çark, tekerlek. * Felek, gök, sema. * Ok yayı. * Elbisede yaka. * Tef.* Devreden, dönen.

Geçer Bu Eyyamlar!.


Zikrullah eyleyip tevhid etmeğe
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.
Hakkın doğru yollarına gitmeğe
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.

İnsanoğlunun yaratılış sebebi olan “Lâ İlâhe İllâ ALLAH” Tevhidini BİLip, BULup, OLup, Yaşayarak zikretmek için belli bir ömür süresi vardır ki tezce geçer ve bu devirler bir daha ele geçmez.
ALLAH celle celâluhu insana Sırat-ı Müstakim üzere dosdoğru yaşamayı emretmiştir ki, süresi sınırlıdır ve geçip giderse bir daha ele geçesi değil!.



Sen âsân et, doğru yolca gitmeğe
Varıp anda, kara yere yatmağa
Geceler subha dek, tevhid etmeğe
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.

Sen aklını, SİLMe ulaştır kâmil-ârif kıl ki AKLın, doğru yolu ve yolculuğu anlasın da en sonunda kara toprağa Müslim-Mü’min olarak girsin!
Bunun için ise geceler boyu seher sabahlarına kadar Zikrullahla meşgul ol ki, ömür süresi sınırlıdır ve geçip giderse bir daha ele geçesi değil!.



Aldatmasın seni dünya sefâsı
Giyesin kefen, koyasın libâsı
Vücudun şehrinde, ruhun hümâsı
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.

Tamamen sanal ve gelgeç-gölge olan bu hayatın nefsin hevâ-hevesine çekici gelen ve sonsuzmuş hissi veren sefâ ve eğlenceleri seni sakın aldatmasın!
Bu Kanlı kâfesteki RUHun ki, Hümâ kuşunun vatanı geldiği İLAHî KATtır mutlaka oraya dönecektir. Geliş, yaşayış ve DÖNüş mecburiyetini anlarsan görürsün ki, ömür süresi sınırlıdır ve geçip giderse bir daha ele geçesi değil!.



Türlü donlar ile, kendin bezersin
Kitaplar okuyup, sözler yazarsın
Bildim dersin, niçin gâfil gezersin
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.

Nice yıllardır yaşadın ve nice renkte ve sayıda donlar elbiseler ile süslenip bezendin ve sonUÇta da eskittin ve etmektesin.
Nice kitablar okuyup sözler düzmektesin kul İhvÂNim şiirler zevkler SALLamaktasın.
Her hususu bildim demektesin oysa, Nereden nereye gitmektesin gibi hususlarda tam bir gâfilsin zamanın az kaldı, ömür süresi sınırlıdır ve geçip giderse bir daha ele geçesi değil!.



Yûnus eydür, gelin imdi kardaşlar
Dökelim gözümüzden kanlı yaşlar
Nasihatim budur size dervişler
Geçer bu eyyamlar, ellere girmez!.

Yûnus EMRem BaBam kaddesallahu sırrahu der ki: “Gelin ey kardeşlerim HÂLimizi anlayıp HÂLimize ağlayalım da kanlı göz yaşlarımızı dökelim..
Hak YOLUnun YOLCUsu kardeşlerime nasihatım budur ki, ömür süresi sınırlıdır ve geçip giderse bir daha ele geçesi değil!.



Eyyam: (Yevm. C.) Devirler. Günler. * Güç, iktidar, nüfuz.
Âsân: f. Kolay. Suhuletli. Yesir. * Bükülmüş ipin her katı.
Subh: Sabah vakti. Sabah. Tan vakti. Şafak zamanı.
Libâs: Giyilecek şey. Elbise.
Hümâ: f. Devlet kuşu. * Saadet. Mutluluk .

Beni İrşâd Eden!.


Ağla gözüm ağla, gülmezem ayruk
Gönül dosta gider, gelmezem ayruk..

Şuyalan dünyayı seyredip durduğum ve iyi tanıyan gözlerim istersen ağlayabilirsin ki ben bu ÂLEMde gülenlerden değilim. Artık ben Gönül Güzeli Dosta gider de, bir daha artık geri gelmem/gelemem..



Ne gam bunda bana, bin gez ölürsem
Anda ölüm olmaz, ölmezem ayruk..

Bana neden gam olsun ki, bu yalan dünyada her nefeste ve KÛN feyeKÛN->SeBBeha ŞeÂNında her nefes yeniden ölüp yeniden dirilmekteysem de artık, bu İŞi iŞLeyene kavuştum ve İŞ bitti bir daha ÖLmem artık!.



Yansın canım, yansın aşkın oduna
Aksın kanlı yaşım aksın, silmezem ayruk..

Bu RABB’a Rücû’, ASLa Vuslat yolculuğunda nice cefâlar nice cehennemler geçilmekte ve yoluna gidilen NAZLı YÂR bunlara değer.. bu AŞKuLLah uğruna yangın sebeblerine katlanıp yanmaya razıyım.. ve gözlerim ise görüp beğendiği DÜN-yâ-sı için döksün gözyaşalarını, yoluma gitmekten pişman olup da acıyıp el edip sileceğimi hiç de beklemesin benden bundan sora..



Göyündüm aşk ile, tâ kül olunca
Boyandım rengine, solmazam ayruk..

Aşk ateşi içinde çıra gibi göynüdüm, varlığım yok olmakta ki tâa kül oluncaya tükenip bitinceye kadar dayanacağım.. çünkü ben “Eşhedü- Şâhidiyim!” derken SıbgatuLLAH- ALLAH Boyasıyla AŞKuLLahın Ateş rengine boyanmıştım.. bundan güzel renk mi var ki ben solu solup renk değştirip durayım?.

صِبْغَةَ اللّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدونَ
---“Sibğatellah, ve men ahsenü minellahi sibğatev ve nahnü lehu abidun: Allah'ın (verdiği) rengiyle boyandık. Allah'tan daha güzel rengi kim verebilir? Biz ancak O'na kulluk ederiz (deyin).” (Bakara 2/138)



Beni irşâd eden mürşid-i kâmil
Yeter, bir el almazam ayruk..

Bu âlemde bana MuhaMMedî Tâlim-öğretim ve MuhaMMedî Terbiye-eğitim vererek KuLLuk Hatmimi TAMMLatan, Rasûlullah sallallahu aleyhi ve selleme İLEten, ve Rabbımıza RücÛ’mu sağalayan MuhaMMedî Mürşid-i Kâmilim bana yeterlidir ki, ben onun elinden başkasısa dokunmam bile artık!.



Varlığım yokluğa denişmışem ben,
Bugün, cana, başa kalmazam ayruk..

Ham AKLıma MevCÛD-varmış gibi gözüken izâfi-İğreti-gelgeç-gölge mâsivâ vVarlığımı, gaib/OLduğu hâlde gözükmeyen MevcÛDatı her ÂN yeniden yaratıp durmakta ve şahdamarımdan da AKRABAm olanın HÂLine değişmişim.. bu İşin ASLını-fASLını ANLAmışım..
Ve ben artık bu gün bundan sonra can ve baş derdine düşüp de Rabbım TeâLâmdan ayrı kalamam artık ki bu hususta nefsim Mutmâin oldu elhamdulillah!.

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
---“Yâ eyyetuhân nefsul mutmainnetu: Ey mutmain (tatmin bulmuş) nefis,” (Fecr 89/27)

ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً
---“İrciî ilâ rabbiki râdıyeten mardıyyeten: Razı olmuş ve kendisinden razı olunmuş bir halde Rabbine dön.” (Fecr 89/28)

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي
---“Fedhulî fî ibâdî: Gir kullarımın içine!” (Fecr 89/29)

وَادْخُلِي جَنَّتِي
---“Vedhulî cennetî: Ve cennetime gir!” (Fecr 89/30)



Fenâdan bâkiye göç eyler olduk
Güneldim şol yola, dönmezem ayruk..

Bezm-i Elest Bâzarında KulLLuk İmtihÂNım için girdiğim Esfelin Fenâsı fASLından, Yalan Dünyasından her NEFes AL-VERinde ->İlk geldiğim İLLiyyin Bekâsı ASLıma, D3arü’s- SeLÂMına GÖÇmekte olduğumu İlim-İrade-İdrak edip YAŞAmakatayım Ölüm GÖÇünü.. Zâten dönülmesi de imkÂNsız olan SüNNetuLLAH ahret Yolundan dönecü de değilm..

İlliyyin-ESFelin maSALLımız:

İlliyinden Esfeline dereke dereke inmiştik ya, tabana vurmuştuk, dibe vurmuştuk ya, şimdi o Yusuf Kuyusundan tekrar tırmânâ tırmânâ, derece derece “yukarı->derece, aşağı->dereke” aynı yol işte onda bizi refet yücelt!.
İLLiYYin: ASLın en üst RUH iklimi yüceliği NûR İklimi..
ESfelin: AYNın-fASLın, en alt BEDEN diyarı alçaklığı NÂR ülkesi..

İLLiYYinimiz:

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ
---“Kellâ inne kitâbe'l-ebrâri lefî illiyyîn(illiyyîne): Hayır, muhakkak ki ebrar olanların (ALLAH'a ulaşmayı dileyenlerin, hidâyette olanların) kitapları (kayıtları, hayat filmleri) elbette illiyyin'dedir.”
(Mutaffifin 83/18)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ
---“Ve mâ edrâke mâ ılliyyûn(ılliyyûne): Ve illiyyin'in ne olduğunu sana bildiren nedir?”
(Mutaffifin 83/19)

كِتَابٌ مَّرْقُومٌ
---“Kitâbun merkûm(merkûmun): (O), rakamlandırılmış (kazanılan pozitif ve negatif derecelerin yazılmış olduğu) bir kitaptır”
(Mutaffifin 83/20)

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ
---“Yeşheduhu'l-mukarrebûn(mukarrebûne): Ona, mukarrebin (yakın olan melekler) şahit olurlar.”
(Mutaffifin 83/21)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ
---“İnne'l-ebrâre le fî naîm(naîmi): Muhakkak ki ebrar olanlar, elbette ni'metler içindedir.”
(Mutaffifin 83/22)

ESfelinimİZ:

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ
---“Lekad halaknel insâne fî ahseni takvîm: Gerçekten biz insanı en güzel biçimde-KIVAMda yaratmışızdır.” (Tîn 95/4)

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ
---“Summe redednâhu esfele sâfilîn: Sonra da çevirdik aşağıların aşağısına kaktık.” (Tîn 95/4)



Muhabbet bahrının gavvası oldum,
Gerekmez, Ceyhuna dalmazam ayruk..

Ben ki MuhaMMed aleyhi's-selâmın MuhaBBet KEVSER Havuzunda Dalgıç olmuşum/DAMLayım de ki, okyonuslar ne ki?.
Bundan sonra durmadan akan-değişen ırmaklara niçin dalıp çıkayım artık ben?!.



Dilerim fazlından ayırmayasın
Hocam, senden özge sevmezem ayruk..

Rabbımız TeâLâmızdan dua eder/DİLErim ki lütfundan-Fazklından beni senden ayırmaz ey HaBîBî Hocam, MuhaMMedî Mürşidim..
Aradığımı Rabbım BULdurmuşken senden başkasına döner bakar mıyım ben artık!.



Söyler âşık dilinden bunu Yûnus
Eğer âşık isem, ölmezem ayruk..

Bu Hikmetleri MuhaMMedî HaKk Âşık Yunus Emre BaBam kaddesallahu sırrahu, ÂŞIKLar DİLiyle buyurmakta ve;
“ben ki gERçekten Yaratanımı BİLmiş-BULmuş-OLmuş ve AŞKını YAŞAyarak Şâhidimin Şâhidi olmuşsam her nefes yENiden Yaratır beni ve ben asla ÖLmem/Ölemem artık!.



Ayrık-Ayruk (t): Artık. Başka.
Göynümek (t): Kendi kendine içten yanmak.
Göyündürmek (t): İçten içe yakmak.
Göyünmek-göynümek: Yanacak derecede ısınmak, hafif sararmak. Dertlenmek, üzülmek, içlenmek. Ham meyve olgunlaşmak. Toplandığı zaman sert olan meyveler kendi kendine fazla olgunlaşmak, yumuşamak.
Deniş: f. Bilgi, ilim. Biliş.
Günilmek (t): Yönelmek. : .
Gavvas: Çok gayretli. Çalışkan. * Suya dalan. * İnci arayan dalgıç.

ÇİLE ÇIRAğım!.



Aşkın odu düştü cana, eritti yürek yağını
Kesti hevesatin kökün, oda yandırdı bağını..

AŞKuLLAH Ateşi cÂN Evime düşünce yüreğimi yaktı eritti de,
başımın belâsı Nefsimin hevâ ve hevesi bağlarını Kalbimde yaktı, yandırdı ve kökünü kazıdı yok etti..



Kazdı kahır kazmasiyle, canda cefâ ocağını
Çaldı nefsin boynuna himmet eri bıçağını..

Özümdeki MuhaMMediyyetin Zâhir ve Bâtın ortaya çıkarılmasında MuhaMMedî Hasbî Hizmetçi, Himmet Eri, HaKk Dostu;
Nefsimdeki hevâ ve heveslerimi kahredip mahvet mek için Cânım da Çark-ı ÇİLe Cver-ü Cefâ Ocağını KahruLLah Kazmasıyla kazdı ve Nefsimin Bâtıl ve ŞeRr Damarlarinâ çaldı ÇİLE Bıçağını çok şükür..

..Vahdet-i UHuD->Vahdet-i ŞüHÛD->Vahdet-i SüCÛD->Vahdet-i MevCÛD=> Vahdet-i VüCÛD<=kaHHÂRRiyyet=> Vahdet-i VüCÛD =>Vahdet-i MevCÛD->Vahdet-i ŞüHÛD->->Vahdet-i SüCÛD->Vahdet-i UHuD..

(LÂ diyen HerŞey/kes)..LÂ -> İLÂhe -> İLLâ => ALLAH <= TEVHÎD => ALLAH -> İLLÂ -> İLÂhe-> LÂ..(LÂ diyen yok.. VAR OLan Vâhidu'l- Kahhâr ALLAH)

يَوْمَ هُم بَارِزُونَ لَا يَخْفَى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ لِّمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ
---''Yevme hum bârizûn(bârizûne) lâ yahfâ alâllâhi min hum şey’un, li menil mulku’l- yevm(yevme), lillâhi’l- vâhidi’l- kahhâr: O gün, orta yere çıkarlar. Onlardan hiçbir şey Allah'a karşı gizli kalmaz. (Allah sorar:) "Bugün mülk kimindir? Bir olan, Kahhar olan Allah'ındır." (Mü’min 40/16)



Himmet suyu ile yudu, gönlün evin ap-arıca
Hizmet kapısından ana sundu şükür ayağını..

Şahdamarımdan da AKRABa-Yakınım OLÂN ve her ÂN beni ve küLLî Şeyi yeniden yaratıp durmakta Olan RaBbu’L- ÂLEMîn ile aramda YALItkanlık yapan NEFSimin KULLuk Pasını-Pisini MuhaMMedî Kevser ile yudu yıkadı da ap-arı, tertemiz ve İLETken eyledi Hakk’ın P’ây-i TAHtı GönüL Evimi.. İşte böylece MuhaMMedî Hasbî Habibî Hizmetle Nefsimin KULLUK Ayağını HaKk’a ŞÜKÜR KAPIsına Bastırdı çok şükür olsun!.



Her kim bize yanı yanar, Hak dileğin versin ana
Urmaklığa kastedenin düşem öpem ayağını..

Her kim ki BİZim bu YAŞAnmadan ANLAşılamayan ÂŞIK HÂLimizden yana düşünür HÂLimizi anlar da bize içi yanarsa, Cenâb-ı HAKk ALLAH celle celâluhu da onu her muradıan erdirsin her dileğini versin iki ÂLEMde..
BİZ Anlayamayıp da taşa tutup sopa VURmaya kasdedenlere iise vurdukça yere düşeyim ayaklarını öpeyim.. çünkü o gâfildir-câhildir-Dalalette-hiyanette ki, kısaca ZOM UYKUdadır ya da zilzurna SERHOştur.. UYANdırılması ve de AYIKtyırılması BİZ Düşmektedir ve müşterimizdir çok şükür.. BİZ, MuhaMMedî BİZ-BİR-İZ.. inşâe ALLHu TeÂLÂ..



Kim bize taş atar ise, güller nisâr olsun ana
Çırağıma kastedenin Hak yandırsın çırağını..

Kim ki bize UYUR-GEZERLik edip de taş atarsa, onun ayaklarına GÜLLer SAÇılsın,
cÂNımın Enfüs Fanusunu, cÂNımın CAMını kırıp da AŞK Çırasını, AŞK Ocağını Söndürmeye çabalayanın AŞK Çırasını Cenâb-ı HAKk ALLAH celle celâluhu ebediyen YANdırsın inşâe ALLHu TeÂLÂ..



Miskin gönlün, aşk elinden iki büküldü vücudu
Tövbe kapısından, sundun ana iman dayanağını..

Ne zaman ki, şu Yalancı DÜNyânın ŞakŞukasından iyice sıkılıp cÂN Evimde iki büklüm işe yaramaz ve sâkin oldu zavallı gönlüm, işte o zaman hiç kapanmayan TÖVBE KAPInı Açtın ve ebden tutanacağı MuhaMM3di MESNEDi DERÛN DAYANağı “ALLAH ve ResüLüne İMÂN” etme MuhaMmedî Şefaât ve Şerefini sundun elhamdulillahi RABBi’L- ÂLEMîn..

Kur'ân-ı Kerimimizde Nasihat TEVbesi;

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُكَفِّرَ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيُدْخِلَكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ يَسْعَى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
---“Yâ eyyuhâllezîne âmenû tûbû ilâllâhi tevbeten nasûhâ (nasûhan), asâ rabbukum en yukeffire ankum seyyiâtikum ve yudhilekum cennâtin tecrî min tahtihâ’l- enhâru, yevme lâ yuhzîllâhun nebiyye vellezîne âmenû meahu, nûruhum yes'â beyne eydîhim ve bi eymânihim yekûlûne rabbenâ etmim lenâ nûrenâ vagfir lenâ, inneke alâ kulli şey'in kadîr (kadîrun).: Ey iman edenler! Allah'a Nasuh kesin, gayet ciddî, müessir, öğütcü) bir tevbe ile tevbe edin. Olabilir ki, Allah sizin kötülüklerinizi örter ve altından ırmaklar akan cennetlere sokar. O gün Allah, Peygamberi ve onunla birlikte iman edenleri küçük düşürmeyecektir. Nurları, önlerinde ve sağ yanlarında koşar parıldar. Derler ki: "Rabbimiz nurumuzu tamamla, bizi bağışla! Şüphesiz Sen, her şeye güç yetirensin." (Tahrîm 66/8)

Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem DİLİnde Tevbe;

---Haris İbnu Süveyd radiyallahu anhu’dan: “Abdullah İbnu Mes'ud (radiyallahu anhu) bize iki hadis rivâyet etti. Bunlardan biri Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)'den di, diğeri de kendisinden. Dedi ki: "Mü'min günahını şöyle görür: "O, sanki üzerine her an düşme tehlikesi olan bir dağın dibinde oturmaktadır. “Dağ düşer mi?” diye korkar durur. Fâcir ise, günahı burnunun üzerinden geçen bir sinek gibi görür." İbnu Mes'ud bunu söyledikten sonra eliyle, şöyle diyerek, burnundan sinek kovalar gibi yapmıştır.
Sonra dedi ki: "Ben Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem'in şöyle söylediğini duydum: "Allah, mü'min kulunun TEVBEsinden, tıpkı şu kimse gibi sevinir: "Bir adam hiç bitki bulunmayan, ıssız, tehlikeli bir çölde, beraberinde yiyeceğini ve içeceğini üzerine yüklemiş olduğu bineği ile birlikte seyahat etmektedir. Bir ara (yorgunluktan) başını yere koyup uyur. Uyandığı zaman görür ki, hayvanı başını alıp gitmiştir. Her tarafta arar ve fakat bulamaz. Sonunda aç, susuz, yorgun ve bî-tab düşüp: "Hayvanımın kaybolduğu yere dönüp orada ölünceye kadar uyuyayım!" der. Gelip ölüm uykusuna yatmak üzere kolunun üzerine başını koyup uzanır. Derken bir ara uyanır. Bir de ne görsün! Başı ucunda hayvanı durmaktadır, üzerinde de yiyecek ve içecekleri. İşte Allah'ın, mü'min kulunun tevbesinden duyduğu sevinç, kaybolan bineğine azığıyla birlikte kavuşan bu adamın sevincinden fazladır."
Müslim'in bir rivâyetinde şu ziyade var: "Sonra adam sevincinin şiddetinden şaşırarak şöyle dedi: "Ey Allah'ım, sen benim kulumsun, ben de senin Rabbinim!"
(Buharî, Da'avat 4; Müslim, 3, (2744); Tirmizî, Kıyamet 50, (2499, 2500)

---Zirrü'bnü Hubeyş radiyallahu anhu: Saffan İbnu Assal el-Muradi (radiyallahu anhu) bize, Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem'in şöyle söylediğini rivâyet etti: "Mağrib cihetinde bir kapı vardır. Bu kapının genişliği veya bunun genişliği binekli bir kimsenin yürüyüşüyle kırk veya yetmiş senedir. Allah o kapıyı arz ve semaları yarattığı gün yarattı, işte bu kapı, güneş batıdan doğuncaya kadar tevbe için açıktır."
(Tirmizî, Da'avat 102, (3529)

---Ebu Hüreyre radiyallahu anhu: Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdular ki: "Kim güneş batıdan doğmazdan evvel tevbe ederse Allah tevbesini kabul eder."
(Müslim, Zikr 43, (2703)

---İbnu Ömer radiyallahu anhu: Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdular ki: "Son nefesini vermedikçe Allah, kulun tevbesini kabul eder."
(Tirmizî, Da'avat 103, (3531); İbnu Mace, Zühd 30, (4253)



Gel imdi miskin Yûnus, hevesati elden bırak
Çalabım, sen ruzî eyle bize, kanaat bucağını..

Eyy HaKk Âşığı MuhaMMedi KÛN feyeKÛN SENliğine ERmiş ki MiSKiN olmuş olan Yûnus Emrem BaBam NeFsin bu dünyaya Tapıcılık Bağları olan hevâ heveslerini elinden at bırakartık!.
Eyy Çalabım, Rabbım, ALLAHım celle celâluhu, bu MİSKin KUL İhvÂNini de Kanaat Bucağı-Kalb kuytusu-SIĞınağına sok çıkarma da iki cihÂN Rızkını sen ver artık inşâe ALLHu TeÂLÂ..

فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَكَفَّلَهَا زَكَرِيَّا كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا زَكَرِيَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِندَهَا رِزْقاً قَالَ يَا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِندِ اللّهِ إنَّ اللّهَ يَرْزُقُ مَن يَشَاء بِغَيْرِ حِسَابٍ
---“Fe tekabbelehâ rabbuhâ bi kabûlin hasenin ve enbetehâ nebâten hasenen, ve keffelehâ zekeriyyâ kullemâ dehale aleyhâ zekeriyya’l- mihrâbe, vecede indehâ RIZKÂ (rızkan), kâle yâ meryemu ennâ leki hâzâ kâlet huve min indillâh (indillâhi), innallâhe YERZUKu men yeşâu bi gayri hısâb (hısâbın).: Bunun üzerine Rabbi onu güzel bir kabulle kabul etti ve onu güzel bir bitki gibi yetiştirdi. Zekeriya'yı ondan sorumlu kıldı. Zekeriya her ne zaman mihraba girdiyse, yanında bir yiyecek buldu: "Meryem, bu sana nereden geldi?" deyince, "Bu, Allah katındandır. Şüphesiz Allah, dilediğine hesapsız rızık verendir" dedi.” (Âl-i İmrân 3/37)




Hevesat: f. Arzu ve nefsâni emeller. Boş, bâtıl ve günahlı şeylere dâir olan istekler. Hevesler.
Himmet: Kalbin bütün kuvveti ile Cenab-ı Hakk'a ve sâir mukaddesata yönelmesi. Kalb isteği ile gösterilen ciddi gayret. * Allah indinde makbul ve mübârek bir kimsenin mânevi yardımı ile birisini koruması, yardım etmesi. * Tabiî şevk ve meyil ve heves. * Lütuf, yardım.
Nisar: Saçmak, dağıtmak. * İ'ta etmek. Vermek.
Nisar: "Saçan, saçıcı" mânasinâ gelir ve kelimeleri sıfatlandırır. Meselâ: Pertev-nisar $: Işık saçan.
Miskin: Uyuşuk, tenbel, hareketsiz. Zavallı. * Cüzzam hastası. * Fık: Kendi kendini idâre edemiyen, iktisabtan âciz, mal ve mülkü hiç olmayan kimse.
Ruzî: f. Azık, rızık. Nasib, kısmet.
Kahr: Zorlama. Cebir. * Ezme. Mahvetme. * Fazlaca üzüntü. Keder içine işleme. * Cenâb-ı Hakkın şiddetli ve azab verici vasıflarının tecellisi. (Kahr, lütfun zıddıdır.)

DÜNyâya Çok GELip GİTtim!.



Beni bunda veribiyen
Bilir ne işe geldim
Kararım yok dünyada
Giderim yumuşa geldim!.

Beni bu âleme gönderen bilir ancak ne İŞ için geldiğimi.
Ben bu yalan Dünyaya karar kılıp eğleşip kalmaya gelmedim..
Ben sadece ALLAHu zü’l- CeLÂL’in Muradı ve EMRi olan KULLuk Yumuşuna/Hizmetine geldim..



Dünyaya çok gelip gittim
Erenler eteğin tuttum
Kudret ününü işittim
Kaynayuben cuşa geldim!.

Her ÂN, Şe’ÂNuLLAHta SüNNetuLLAH üzere YENiden YARATış SeBBehâsında ben, sayısızca, her nefeste yeniden KÛN feyeKÛN oldum gittim geldim gibi.. tıpkı altenatif elektirik akımı gibi KÜLLî ŞEYy ile yaratıldım durdum.. ve ben her VAKtımın kadrini BİLdim de HAK ve HAYr Zinciri/SiLSiLesin Elini-Eteğine yapışıp tuttum..
AzametuLLAH içinde YAŞArken KUDRETULLah ki, ALLAH celle celâluhu’nun Potansiyel gücünü RABB SÖZün SESi Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem den Duyup Ününü işittim ki Kalbim/cÂNım depreşti,kaynadı coştu taştı da DİLim çözüldü..

-> SeBBeHÂ-sı ->Es SeLÂM İle:

ZeRRe – KüRRe “SeBBaha!” da..:

“SeBBaha”:

يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ
---“YUSEBBİHU lillâhi mâ fîs semâvâti ve mâ fîl ardıl melikil kuddûsil azîzil hakîm(hakîmi) : Göklerde ne var, yerde ne varsa (HEPSİ) O mülk-ü melekûtun eşsiz hükümrânı, noksaanı mucib herşeyden pâk ve münezzeh, gaalib-i mutlak, yegâne hukûm ve hikmet saahibi ALLÂHI TESBÎH (VE TENZÎH) ETMEKDEDİR.” (Cuma 62/1)

Yusebbihu: tesbih eder.
Sebbaha: yüzmek..
Yerdeki göklerdeki ZeRReler yani ATOMlar;
NeşRlerinden HaŞRlerine kadar döndüler, dönmekteler ve dönecekler.
Bu SeBBaHa yüzüş RAKSı, hep sürecek her AN yeniden Yaratılanlarla ŞEENULLAHta..
Ve ne zamAN AKILlarımız DEVR-ÂNı Anlarsa ve DEVRe İştirak ederse Yusebbuhu Zikr-i Dâmindeyiz inşae ALLAH..



Sert söz ile gönül yıktım
Od oldum canları yaktım
Sırrımı âleme çaktım
Bu halka temâşâ geldim!.

AKıL olarak YÜKLenen tüm EsMÂuLLah gereği AKLımın gaflet, cehâlet, dalalet ve de hıyanet ÖZeLLiklerini GüZeLLiklere çevirme çabama rağmen İNSÂNlık Aşamalarımda sert ateşli sözlerimle nice CANları yaktım ve gönülleri yıktım..
sonUÇta hamdolsun İmkÂNla KuLLuk İmtihÂNımın TEVHİD Bayrağını bu İmtihÂN Âlemine dikeBİldim.. ve bu sonuça ulaşmakta, DevrÂnda SeyrÂNa, İbretle Hikmeti elde edişe geldim!.



Âşık oldum şol ay yüze
Nisâr oldum bal ağıza
Nazar kıldım kara göze
Siyah olup kaşa geldim!.

Benim ham AKLım, NAKLuLLaha Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem sâyesinde kavuşunca CeMÂLuLLah VeCHuLLaHını RÛHum görünce, Bal peteği YÂR AĞZına bal olup AKtım SAÇıldımm..
Şol NAZLı Yârimin ÖZ GÖZüne BAKınca takıldım kaldım da o Yüce GÖZün kara KAŞı oldum ERENLer!.



Ben oldum İdris terzi
Şit oldum dokudum bezi
Davûd'un görklü âvazı
Âh edip nalişe geldim!.

ÖMÜR denilen HaYyat SERüVENimde, Nefsimin 7 Letâif aşamalarımda Kur'ân-ı Kerimdeki 4x7=28 peygamberin tâli-Terbiye Mekteblerinde okudum.. ki, İdris aleyhi's-selâm gibi terzi olup hayat kefenimi diktim..
Şit aleyhi's-selâm terbiyesinde Şİtî oldum onun gibi BİZ BİR-İZ BEZLeri dokudum..
Davûd aleyhi's-selâm makamında Davûdî oldum güzel-muhteşem sesiyle Kur'ân-ı Kerim okuyup, nice “AHh!.” Lar çekip zârizâri İnlemelere geldim!.



Musî oldum, Tûr'a vardım
Koç oldum kurbana geldim
Ali olup kılıç saldım
Meydana güleşe geldim!.

Musâ aleyhi's-selâm makamında Musevî oldum SÎNemdeki Tûr-u SÎNin’ime çıktım SADRı Bildim-BULdum..
İsmâil aleyhi's-selâm da İsmâilî olup bıçak altına yatırdım cÂNımı koç gibi ki,CÂNÂN’ıma KurbÂNındır diye..
İmam ÂLİ kerremullahi veche tâlim Terbiyesinde Ehl-i Beyt aleyhumu's-selâm İzinde-SÖZünde-ÖZünde Sırat-ı Mustakîm YOLunu, DİLimle, Elimle, kılıcımla tertemiz KILmaya ve de, İmkÂNla İmtihÂN MeydÂNına İKİLik ŞeytÂNımla ve Şeytanlarıyla güreşip savaşmaya geldim!.


Ay oldum âleme doğdum
Bulut oldum göğe ağdım
Yağmur olup yere yağdım
Nur olup güneşe geldim!.

İLLiYyin’den KULluk İmtihÂnı MeydÂNım olan bu ÂLEMe MuhaMMedî AY gibi doğdum,
Çağımın RahmetenlilÂLEMîn BULutu oldum gönül GÖKLerine saktım ağdım girdim,
Ve göz yaşı gibi damla damla, âyet âyet, hadis hadis olup gönüllere yadım..
BUZ-Suluğumu tamamladım Buharlaştım.. Güneşten gelen IŞIKtım yine GÜNeşime Rücû’ ettim-DÖNdümm..



Kal-ü kıylden geçenlere
Yolda gözü açanlara
Anlayuben seçenlere
Vâkıa olup düşe geldim!.

Bu ZITların ZEVKine Varış sahasındaki HALKın dedi-kodu gel-geç ki anlamsız kargaşalarından çıkıp AKL-ı SİLMLe düşünüp, KULLuk yolunda gönül GÖZünü açanlara,
fASLının ASLını BİLip BULup, Kendini/Nefsini ANLAyıp da RABBını ANLAyıp Sırat-ı Mustakîm YOLunu SEÇenlere, Hakkı ve Hayrı Tercih edenlere, EşyâLar Bâzârında her Olayda Işık gibi ortaya çıkaGELdim!.



Benim ol dertler dermânı
Benim ol marifet kânı
Benim Mûsi-i İmrâni
Tur dağından aşa geldim!.

DERTLerini dert edinip Ölmeden Ölenlerin DERTlerini ZEVK etmelerinde DerMÂN benim. İşte bu MuhaMMedî MuHABBet Kaynağıbenim!
Benim, Musâ aleyhi's-selâmın ÂL-i İmrÂN soyu ki, TÛR-i SÎNEmi aşarak burya geldim!.



Yolum sana oldu durak
Sabakın söyleyendir Hak
Yûnus Emre'm dilinde
Hak olup dile düşe geldim!.

KULLuk YOLumun sonUÇu SANA DÖNüştür ve SENsin.. bu dersimi veren Kur'ân-ı Kerimince Cenâb-ı HaKK TeÂLÂdır bizzât.
Yûnus Emre'm kaddesallahu sırrahu dilinde;
HAKk’ta HAKk’tan HAKk’a HAKk’la Halk Diline ilahîler olarak döküldüm geldim!..




Cûş: f. Coşmak, kaynamak. Taşmak. Deprenmek.
Temâşâ: f. Hoşlanarak bakmak. Seyretmek. Seyre çıkmak. Gezmek. İbretle bakmak.
Nisar olmak (a, t): Saçılıp dkülmek.
İdris aleyhi's-selâm: Hz. Adem'in (aleyhi's-selâm) evlâdlarından ve Kur’ÂNda ismi zikredilen, ilk yazı yazan, terzilik yapan peygamber.
Şit aleyhi's-selâm: Hz. Âdem'in (aleyhi’s-selâm) oğullarından ve ondan sonra peygamber olan zât olup kendisine 50 sayfalık kitab nâzil olmuştur. Kâbe-i Mükerreme'yi ilk önce taştan bina eden zât olduğu Kısas-ı Enbiya'da mezkûrdur.
Davûd aleyhi's-selâm: Kur’ÂN-ı Kerim'de ismi geçer ve Benî İsrail Peygamberlerindendir. Hz. Süleyman'ın (aleyhi’s-selâm) babasıdır. Hem Peygamber, hem Sultandı. İbranice Zebur kitabı kendisine nâzil olmuştur. Sesi çok güzeldi. M.Ö. 1010 da vefat ettiği nakledilir.
Görklü (t): Güzel.
Nâliş: f. İnleme, inilti, inleyiş.
Musî-Musâ aleyhi's-selâm: Beni İsrâil peygamberlerinden Hz. Musa'nın (aleyhi’s-selâm) ismi. Dört büyük kitaptan birisi olan Tevrat, vahiy yoluyla kendisine gelmiştir. Yahudilerin en büyük peygamberidir. Şeriatı, İsa'ya (aleyhi’s-selâm) kadar devam etti. Yusuf'un (aleyhi’s-selâm) soyundan Yuşa nâmındaki peygamberi yerine tâyin ederek vefat etmiştir. Mısır firavununa karşı mücadele etti. Harun (aleyhi’s-selâm) kardeşi ve kendi veziri hükmünde idi.(Mısır Kıt'ası, kumistan olan Sahra-yı Kebir'in bir parçası olduğundan Nil-i Mübarek'in feyziyle gâyet mahsuldâr bir tarla hükmüne geçtiğinden, o cehennem-nümun sahra komşuluğunda şöyle cennet-misal bir mevki-i mübarekin bulunması, felâhat ve ziraatı, ahalisinde pek mergub bir surete getirmiş ve o sekenenin seciyesine öyle tesbit etmiş ki ziraatı, kudsiye; ve vasıta-ı ziraat olan "Bakar"ı ve "Sevr"i mukaddes, belki mâbud derecesine çıkarmış. Hattâ o zamandaki Mısır milleti, sevr'e, bakar'a ibadet etmek derecesinde bir kudsiyet vermişler. İşte o zamanda Benî-İsrail dahi, o kıt'ada neş'et ediyordu ve o terbiyeden bir hisse aldıkları, "İcl" mes'elesinden anlaşılıyor.İşte Kur’ÂN-ı Hakîm, Hazret-i Musa Aleyhisselâm'ın risaletiyle, o milletin seciyelerine girmiş ve istidatlarına işlemiş olan o bakar-perestlik mefkuresini kesip öldürdüğünü, bir bakar'ın zebhi ile ifham ediyor. S.)
TÛR-i SiNÂ: Musâ Peygamberin (aleyhi’s-selâm) ALLAH celle celâluhu kelâmına nâil olduğu, Süveyş ile Akabe Körfezi arasındaki bir yer ve bir dağ ismi. Cebel-i Musa veya Tur-u Sinâ da denir. * İbn-i Sinâ'nın ceddinin ismi.
Ali kerremullahi veche: Esedullah, Aliyy-ibni Ebi Talib, Ebutturâb, İmâm-ı Ali isimleri ile de anılır. Hz. Resul-i Ekrem'in (aleyhi’s-selâm) amcası Ebu Tâlib'in oğlu olup Hicretten yirmiüç yıl önce doğmuş ve Bi'setin ikinci günü daha on yaşında iken imân etmiş, hiç putlara tapmamıştır. Bunun için mübârek ismi söylendiğinde, “Kerremallâhü Veche” diye tâzim edilir. Bütün gazâlarda, din muharebelerinde çok kahramanlık ve fedâkârlığından dolayı " Esedullâh: Allah'ın Aslanı" nâmını da almıştır. Aşere-i Mübeşşeredendir. Âyetle medhedilmiştir. Kendinden evvelki üç Halife-i kirâma (radiyallahu anhu) seve seve biat etmiş, onlara Şeyh-ül İslâm gibi hizmetlerine iştirak etmiştir. Evliyânın reisidir. Hicretin kırkıncı yılında şehid edilmiştir. (radiyallahu anhu) Bu vesile ile onunla alâkalı bir dersten kısa ve mühim bir kısmı yazıyoruz:(... Hem nakl-i sahih-i kat'î ile İmam-ı Ali'ye demiş: "Sende Hazret-i İsa (aleyhi’s-selâm) gibi iki kısım insan helâkete gider. Birisi ifrat-ı muhabbet; diğeri, ifrat-ı adâvetle. Hazret-i İsâ'ya Nasrâni, muhabbetinden hadd-i meşrudan tecavüz ile hâşâ ibnullâh dediler. Yahudi, adâvetinden tecâvüz ettiler, nübüvvetini ve kemâlini inkâr ettiler. Senin hakkında da bir kısım, hadd-i meşru'dan tecavüz edecek, muhabbetinden helâkete gidecektir." demiş, bir kısmı senin adâvetinden çok ileri gidecekler; onlar da Havâricdir ve Emevîlerin bir kısım müfrit taraftarlarıdır ki, onlara Nâsibe denilir. Eğer denilse: Al-i Beyte muhabbeti Kur’ÂN emrediyor. Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm çok teşvik etmiş, o muhabbet Şialar için belki bir özür teşkil eder. Çünkü, ehl-i muhabbet bir derece ehl-i sekirdir. Ne için Şialar, hususan Rafiziler, o muhabbetten istifâde etmiyorlar? Belki işâret-i nebeviye ile o fart-ı muhabbetten mahkûmdurlar?" Elcevab: Muhabbet iki kısımdır: Biri; mânâ-yı harfiyle, yani Resul-ü Ekrem Aleyhhissalâtü Vesselâm hesabına, Cenâb-ı Hak namına, Hazret-i Ali ile Hasan ve Hüseyin ve Al-i Beyti (radiyallahu anhu) sevmektir. Şu muhabbet Resul-ü Ekrem'in (aleyhi’s-selâmM.) muhabbetini ziyadeleştirir. Cenab-ı Hakkın muhabbetine vesile olur. Şu muhabbet meşru'dur, ifratı zarar vermez, tecâvüz etmez, başkalarının zemmini ve adâvetini iktizâ etmez. İkincisi: Manâ-yı ismiyle muhabbettir. Yâni: Bizzat onları sever. Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmı düşünmeden Hazret-i Ali'nin kahramanlıklarını ve kemâlini; ve Hazret-i Hasan ve Hüseyin'in yüksek faziletlerini düşünür; sever. Hatta Allah'ı bilmese de, Peygamberi tanımasa da yine onları sever. Bu sevmek Resul-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın muhabbetine ve Cenab-ı Hakkın muhabbetine sebebiyyet vermez; hem ifrat olsa, başkaların zemmini ve adâvetini iktiza eder. İşte işâret-i Nebeviyye ile Hazret-i Ali hakkında ziyâde muhabbetlerinden Hazret-i Ebu Bekir-i Sıddık ile Hazret-i Ömer'den teberri ettiklerinden hasârete düşmüşler ve o menfi muhabbet sebeb-i hasarettir. M.)
Güleş: Güreş.
Kal-ü kıyl: Dedikodu.
Vâkıa: Vak'a. Olay, hadise..
Kân: f. Bir şeyin menbaı. * Kuyu. Kaynak. * Mâden ocağı. * Bir keyfiyetin. (niteliğin) bol olarak bulunduğu kimse.
Âl-i İmrân: İmran soyundan gelenler. (İmran ikidir. Birisi: Hz. Musa ve Harun'un (aleyhi’s-selâm) babaları olan İmran ibn-i Yashür ibn-i Lâvi ibn-i Yakub ibn-i İshak ibn-i İbrahim'dir (aleyhi’s-selâm) İkincisi: Hz. Meryemin babası olan İmran ibn-i Metan ki, bu da Süleyman ibn-i Dâvud ibn-i İşa neslinden, bunlar da Yahuda ibn-i Yakub neslindendirler. İki İmran arasında 1800 sene geçtiği söylenir.)
Sabak (a): Ders meşk, ödül.

Gayri Yüze Nice Bakar!.



Acep değil deli olsa
Aşk oduna yanan kişi
Aşka yakın yürümesin
İyi adın sanan kişi..

Acabasız gerçekten delidir o kimse ki, AŞKuLLaH ateşinde yanmaya razı olmuştur..AŞK Ateşiyle oyun oynayacağını sanıp da heves edip AŞK Ateşi etrafında İbrahimî Pervâneler gibi dönmeye kalkışmasın ve Hakk Âşıkların “AŞK ATEŞİ iyidir!” sözlerinin ÖZünü YAŞAyarak göreceğini unutmasınlar!.

Elbette ATEŞa ANcak ve ANcak Ezel-Ebed HÂNiF ATEŞ KUŞLarının KANATLarını YAKmaz:

İBRAHîM..:
“Berden seLÂM” et:

قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ
---“Kulnâ yâ nâru kûnî berden ve selâmen alâ ibrahîm(ibrahîme): Ey ateş! İbrâhim için serinlik ve esenlik ol! dedik.” (Enbiyâ 21/69)



Kim sakınır iyi adın,
Bıraksın elden aşk odun
Tezcek yoldurur kanadın,
Daldan dala konan kişi..

Bu ÂLEMde herkim ki, ham AKLınca iyi bir Hevâ-Heves Hayali yaşamak istiyorsa sakın sakın iki elini AŞK ATEŞİne sokmasın!.
Nefs-i Emmâresinin Hevâ-Heves dallarında serçeler gibi uçuşan kimseler AŞK ATEŞİnin ALEV Dallarına da basarsa hemence kolunu kanadını kül eder, yoldurur da bakakalır!.



Saldı beni uzak yola,
Şol gözlerim dola dola
Dertli halinden ne bile,
yüreği sağ olan kişi..

Ben ki, gönüllü dalmıştım, bu kızıl korlu İbrahimî AŞK ATEŞİne de bir zamanlar, beni de kendinden eyleyip insanların ikliminden aldı götürdü gönül iklimlerine iki gözlerim SÎNemin ACI Suyuyla dola dola hâlâ yürümekteyim AŞK ATEŞİ İÇİnde..
Elbette yüreğine her türlü hastalığı doldurup da sapasağlamım hayalini ebeden kuran zavallı ahmak kişi ne bilsin AŞK DERTLisinin HÂLinden bu kör ve sağırlık DÜNy’asında!.



Âşıklar geçer ârından,
Dönmez olur ikrarından
Şimdi ayrılmış yârından,
Yalan dâva kılan kişi..

AŞK ATEŞİ, Hakk ÂŞIKLarın SEVd BÂZÂRı ve Sırat Köprüsüdür ki, SEVen-SEViLen ÂŞIKta ne ÂR bırakır ne de korunacak namusu duygusu tÜMMünü yakaryok eder de, YÂRine verdiği AŞK AHDinden SEVgi SÖZünden ASLa dönemez olur AŞK YOLUnda..
Nevar ki, ÖZünden kaypak-gabirun-dönek kişi en küçük bir yokuşta yorulur dane YÂR kalır ne de kudsal AŞK YOLU.. Zâten Yaşamadığı AŞK DÂVÂsı YALANdı.. o Ahmak hiç BİZ BİR-İZ OLamamıştı NAZLı YÂR ile..



Yürek yanar, yaşım akar,
Şu gözlerim yola bakar
Gayri yüze nice bakar,
Hak cemâlin gören kişi..

BİZde-bENde ise, ESfelîn Gurbeti Yaşanır da, YÂR Hasreti TEKe TEK Yürekte ÇEKilir, Kalbimizi KülhÂN olur kzıl korda yanar da yanar ve yreğim mum gibi eridikçe gözlerimden akar da akar ve, hiç durmadan YÂRimi ALıp-GETİRecek YOLLara bakar da bakar!.
Bu ise işin HAKikatıdır ki, HaKk’ın Cemâlini, bizzât görüp, ÖZünden YÂR AŞKı ATEŞİne RAZı Olmuş ATEŞ DERvişler, YÂRden gAYRısına niçin bakıp da AŞK YOLUndan kalıp oyalanasın ki şu YÂRım NEFeslik Yalan DÜNyâda!..



Gözüm pinâr olmuş akar,
Şol zârım ki Arşa çıkar
Mahv eyleyip varın yakar,
Mâsivayı koyan kişi..

Ve gözlerim san ki, Burası BUrsam’ın ULU DAĞ Pınarları gibi akar da akar!.
Yapayalnızlık YURDunda AHh-ü-ZÂrım AŞK AVAZım Yerden göklere tâa ARŞ- ÂLÂ’ya kadar ÇIKar!.
Bu Haykırış ve sonsuz YANış AŞKuLLAHın ANA YASAsısıdır ki, MuhaMMedî HAKk ÂŞIK OLanlar Mutmâince İMÂN etmişlerdir ki, “Lâ Huve İLLâ Huve- O’ndan bAŞKa O YOKtur!” HAKK teÂLÂ’dan BAŞKa KÜLLî ŞEYy, SAN-AL-dır!.
Onun için MuhaMMedî HAKk ÂŞIKLar, MuraduLLah-EMRuLLAHı DUYup SÜNNetuLLAH Üzere Şe’ÂNuLLAHta çırılçıplak HAKk’ın ŞÂHİDi Olarak YAŞArlar!.



Yûnus kodu yola başı,
Urur müddeîler taşı
Hiçtir münafıkın işi,
Gelsin aşka doyan kişi..

Gönül BaBaM Yûnus Emrem kaddesallahu sırrahu, MuhaMMedî HAKk ÂŞIKLar YOLUna cÂNını KurbÂN Adadı bu YOLa BaŞını koydu!.
Kupkuru ve İçi boş sözler ve hareketlerle GERÇEKinden habersiz hayalî cehennemden kaçıp Hayalî ceNNetlere koşduğunu ZANNeden dindâr elbiseli zavallı AHhmakların ise işi-gücü, MuhaMMedî HAKk ÂŞIKLarı taşa tutup kınamaktır..çünkü İKİ-Lik ŞEY-t-ÂN-Lıkları, ALLAH ve RaSûLüne TESLİM OLup Müslüman Olmamıştır ki, en az İKİ Kapılı kör köstebek gibi münafıklık yapar ki “SON-UÇ”ta elde edeceği sadece HİÇliktir..
ZÂTen HEPliğin Mutlak SÂHibi ALLAHu zü’l- CeLÂL’in MuhaMMedî HAKk ÂŞKını, DUYup-UYup-DOYanlar;
AŞKuLLAH DERyâsında BİZ BİR-İZ İÇİndeki, AŞKuLLAH DAMMLalarıdır ki, VAR/YOK AKILLarını ERitip/ ER EDip, NAKLen NÂZ-NiYÂZa AKmaktadırlar!..




Mâsiva: Ondan gayrısı. (Allah'tan) başka her şey hakkında kullanılan tâbirdir) Dünya ile alâkalı şeyler.
Müddeî: İddia eden. İddiacı. Davacı. * Bir hükümde ayak direyen. Hak olduğunu veya herhangi hakkın zayi olduğunu dâvâ eden. * İnatçı, muannid.
Münafık: İki yüzlü, araya nifak sokan. Fitnekâr. * Ahdini bozan, yalan söyleyen, hıyanet eden. * Görünüşte müslüman olup hakikatte kâfir ve düşman olan..

OL Sâhib-i Kur’ân Benem!.

<=

=>


Ol kadîr-i kün feyekün, lûtf edici Sübhan benem
Kesmeden rızkını veren, cümlelere Sultân benem!.

Şu ÂN Şe’ÂNuLLAHta SüNNetuLLAH üzere KÛN feyeKÛN SeBBEHAsı ki YENİden Yaratış Kudretiyle Lütuf ve İkram-İhsan sahibi SubhÂN ALLAH celle celâlihu BENimm..
Bu ÂLEMde KüLLî Şey’i; yaratan, hükmü geçen, besleyip büyüten cihÂNda CüMMLeye es SuLtÂN SubhÂN ALLAH celle celâlihu BENimm..

El Kadîru:




Nutfedân âdem yaratan, yumurtadan kuş türeden
Kudret dilini söyleten, zikr eyleten Sübhan benem!.

Bir damla MENi’den-spermden ÂDEM’i yaratıp, yumurtadan kuşları türeten ve hercanlıyı bir ÜMMET BİLdirip her birisine Kudret DİLİni fıtraten BİLdirip konulturan, anlaştıran, zikirlerini DÂİM-Kâim SeBBehada kılan SubhÂN ALLAH celle celâlihu BENimm..


Kimisini zâhid kılan, kimisine füsk işleten
Ayıplarını örtücü, ol delil ü bürhân benem!.

Kullarının bu Âleme gelip beden ve aklen RÜŞDe erip KULLuk tercihlerini özgürce seçip tercih ettikleri zaman istedikleri neyse onu yaratan ALLAH celle celâlihu..
Sonuçta.. kimisini zühd-ü-Takvâ EHLi kılıp dünyadan kaçan ALLahtan çok korkan eylerken.. Kimisini de fısk-u-fücur yaramaz işşsleri işleten.. yine de ayıplarını örtücü es SeTTÂR.. ve yol gösterici DELİLLeri, bürhÂNları BENimm..

El Bürhân:



Benem ebed, benem bekâ, ol kadîr-i hak mutlaka
Yarın Hızır ola saka, anı kılan gufrân benem!.

İnsanların AKIL Âlemlerindeki son-Uçta Ebedî be bâki olan Mutlaklığı hak olan el Kadîr BENim…
Yarın SU-SU-zluğun mAHşerinde Hızır aleyhisselâm Kevser SÂKisi olacaktır ama, onu rahmet dağıtıcısı kılan gufrân BENimm..

El Ebedu:

El Bâkî:




Ete; deri sügük çatan, ten perdelerini tutan
Kudret işim çoktur benim, hem zâhir ü ayan benem!.

Kemiğe et giydirip deriyle kapatan ve her VARlığı kendi TEN PERDEsinde Kim-KİŞieyleyen.. Açık-seçik-zâir-Ayan-beyân ortada ve kudret ileri çok olan BENimm..



Hem bâtınem, hem zâhirem, hem evvelem, hem âhırem
Bu cümlesini yaratıp, tertip eden Yezdân benem!.

Manevî-bâtınım, maddî-zâhirim, evvel-ilkim ve âhir-sonum BENn..
MevCÛDat gözken KüLLîŞEY’i yaratıp, tedbir ve tertib eden tek Yezdân BENimm..

هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ
---''Huvel evvelu vel âhiru vez zâhiru vel bâtın(bâtınu), ve huve bi kulli şey’in alîm(alîmun).: O ilktir, sondur, zahirdir, batındır. O, her şeyi bilendir.” (Hadîd 57/3)

El Evvelü:


EL Âhiru:


Ez Zâhiru:


El Bâtinu:




Yoktur anda tercüman andaki iş bana ayân
Bin bir adı vardır Yûnus, ol sahib-i Kur’ân benem!.

Kesretten Vahdete geçişte, Mutlak BİZ-likte,BİZ BİR-İZ-Likte araya tercümana vs. gerek yoktur ki ÂLemde olan her iş bir bedende olanlar gibi açık-seçik-belli ve haberdarımdır..
O’nun sayısız İSMİ vardır ey YUNUS kaddesallahu sırrahu biriis de BİZ BİR-İZ de YÛNUs olur ki bu Kur'ÂN-ı Kerîm HÜKMüdür ve ben Şe’ÂNda her ÂN Kur'ÂN-ı Kerîm SAHibiyim!..



Nutfe: Duru ve sâfi su. * Meni. Rahimde iki yarım ve ayrı cinsten hücrelerin birleşmişi.
Kudret: Güç. Takat. * Her yeri kaplayan kudretullah
Zâhid:(Zühd.den)Tas:Borç olan ibadetlerden, aslî vazifelerden başka dünya süs ve makamlarından feragat eden kimse.Sofi.Müttaki. Zühd ve perhizkârlıkla muttasıf.
Füsk:fısk:Haddini tecavüz. Günah. Haktan ayrılmak.*Fık:Allah'ın emirlerini terk ve O'na isyan etmek ve doğru yoldan sapıp çıkmak. Böyle olanlara şeriat dilinde "fâsık" denir.
Bürhân:Delil, hüccet, isbat vasıtası.*Man:Yakînî mukaddemelerden meydana gelen kıyas.*Red ve inkâr için itiraz kabul edilmeyecek surette isbat-ı hakikat eden kavi hüccet.
Ebed: Ebedîlik. Zevalsizlik. Sonu olmamak.
Bekâ:Devamlılık. Evvelki hâl üzere kalma. Dâim ve sâbit olma.*İlm-i
Kelâm'da : Varlığının asla sonu olmayan Cenab-ı Hakk'ın bir sıfatıdır.* Bâki olmak. Ebedîlik.
Saki-Saka: (Saky. dan) Sulayan, içecek su veren, sucu.
Gufrân: Cenab-ı Hakk'ın günahları affedip örtmesi, rahmeti.
Sünğek - Sünğük (ı): Kemik.
Ayan: (İyân) Aşikâr. Belli. Herkesin bilebileceği ve görebileceği.

Yusuf Bulunur da
Ken’an Bulunmaz!.

<=

=>


Bu ne derttir ana dermân bulunmaz
Ya bu ne yâredir zahmı belirmez..

Bu KULLuk OYUnu, nasıl bir derttir bu ÂLEMde ki, şu SANaL İmkÂNLa İmtihÂN SAHnesinde peşince bir dermânı bulunamaz.
Bu Kanı dinmeyen KULLuk YÂResinin, gözle gözüken bir yarası, akarı-kokarı gözükmez de onu sadece farkedenler BİLeBİLirLer!..



Yitürdüm Yusuf'um Ken'an elinde
Yusuf'um bulundu, Ken'an bulunmaz..

Her ÂN Şe’ÂNuLLahta, EMR ÂLEMinden OL-ÂN RÛH YUsufumuz, Beden Kuyusu’nda esir.. Bu ÂLEMde, AKıL KULu Nefsimizin insafına kalmış.. Yusuf ise baba ocağından ki, Ken'an elinden uzakta gurbet diYÂRındadır..
Nefsim sonunda, RÛHumu tanıdı ancak, Ana Vatan uzaklarda kalmışş..



Beyim ârif isen, var sen yolunca
Bunda başlar yiter, kanlar sorulmaz..

Ey AŞKa Talib beyim eğer Nefsini ve RABBını TANIyan bir Mürid isen, sen de HAKk’a Hak YOLunca YoL aL!.
BuKULLuk YOLu BeLÂ’sından MAHşer’ine kadar dertler ile doludur.. Bu YOLda, nice BAŞLar kesilir kaybolur da, kan davası güdülemez.. Mansurca…



Mânisiz kişiden hiç nesne gelmez
Kovası yok, kuyudan su çekilmez..

buÂEMde Maddeperest ve MÂNÂdan habersiz, sığır gibi gelip geçen kişiden hiçbir hayrlı sonuç bekleme!.
Bu ÂLEM Kuyusundan ÂB-ı HAYAT SUyu çekmek isteyen dervişin NEFsine ZiKrULLah Kovası gerektir mutlaka..



Kuyu cismindürür mâni kovası
Çekerler kovayı suyu belirmez..

Bu ÂLemde, Maddî-Manevî KUYU-Zarf-Kılıf-NÛR uMuhaMMed-NÛRuLLah KUYUsu, her cÂNın Bedenidir-Cismidir-Zâhiridir.. bu Kuyunun Kovası NAKiL İpi ise AKILdır.. AKLen-NAKLen MâNâ Kovasını çeken gönüller SUYUndan da içerler ve kendilerinden de geçerler.. ne var ki, hiç bir nefs-akıl madde gibi mânâyı da gerçek gözle göremez.. GönüL GÖZünün RÜŞDe Erip, AYNAnın ARDındaki Sırrı siLip, CÂNını CAM EYyLeyip de İKİliğini TEKLeyip de, ÖZ TEVHİDe SALLetmeli ki, ULAŞmalıdır.. yoksa hayalen sanal su içtim sanacaktır..



Erenler kapısı mürüvvet kapısı
Sıdk ile gelenler, mahrum günülmez..

EL Ele, ELLer YEDuLLAHa ki tıpkı Elektirik TELLeri gibi ASLına Bağlı ALLAH Dostlarının-HAkk ERENLerin Dost DERgâhları-MuhaMMedî GönüL KAPıLarı; tümŞerrleri Hayra değiştiren HÜSN HÂLin Hasbî-Habibî Hizmetçileri MuhaMMedî Mürüvvet kapılarıdır.. Livechillah..
Bu Mürşid Kapısına; MuhaMMedî Sadakat, Samimiyyet ve Sabırla gelenler, ALAHu Zü’L- CeLÂL’in Va’di gereği İlahî SeLÂMete Kavuşurlar ve asla mahrum kalmazlar!.

->BİZz ->NAZLı YÂRin ELİyiZz!.:
YEDuLLAH: ALLAHu zü’L- CELÂL ELi.:

إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا
--- “İnnellezîne yubâyiûneke innemâ yubâyiûnallâh (yubâyiûnallâhe), YEDULLÂHi fevka eydîhim, fe men nekese fe innemâ yenkusu alâ nefsih(nefsihî), ve men evfâ bi mâ âhede aleyhullâhe fe se yu’tîhi ecren azîmâ: Şüphesiz sana biat edenler, ancak Allah'a biat etmişlerdir. ALLAH'ın ELİ, onların ellerinin üzerindedir. Şu halde, kim ahdini bozarsa, artık o, ancak kendi aleyhine ahdini bozmuş olur. Kim de Allah'a verdiği ahdine vefa gösterirse, artık O da, ona büyük bir ecir verecektir.” (Fetih 48/10)



Yûnus bu mânide gark oldu gitti
Geri gelmekliğe aklı belirmez..

İşte Hakk Âşık Yûnus Emre Babam kaddesallahu sırrahu, bu MuhaMMedî MÂNÂya SeLL-ü-SALLe ÂRİF OLdu, yaratılış Sebebini ve EMRedilen SON-UÇ-unu İyice ANLAyıp MîM DerYâsında Gark OLdu GİTti..
RaSuLuLLAH’a ki NAKLuLLah’a ULAŞan AKLı, artık Gabirun olarak geri DÖNüp de, şu İzafî-İğreti-Gelgeç-SanaL DÜNyâya tapıcılığına geri DÖNmeyi emreden Ham aKıL ve NEFs-i EMmâreleri, artık HAKk TeÂLÂ’ya Kavuşmuş Nefs-i AKDES OLmuştur.. El hamdu liLLâHi RaBBi’l- âlemin..



Ken’an İli: Filistin. Hz. Yâkub'un (A.S.) memleketi.
Zahm: Yara, ceriha.
Nesne: şey, herhangi bir şey.
Mâni:Mânâ.
Mürüvvet: İnsaniyet. İnsanlığa uygun olan şeyi yapmak. Güzel ve iyi şeyleri alıp, kötü şeyleri ve hâlleri bırakmak. * Ana baba saadeti. * Mertlik, yiğitlik. * Reculiyet.
Sıdk: Doğru söz. Hakikata muvâfık olan. Bir şeyin her hususu tam ve kâmil olması. * Ahdinde sâbit olmak. * Peygamberlere mahsus en mühim beş hasletten birisi. * Kalb temizliği.
Mahrum: Maddi veya manevi nimetlerden uzak kalmak. * Malı bereket bulmaz olan bedbaht. Felâhtan nasibsiz olan. * İffetinden dolayı zengin zannedildiğinden sadakadan mahrum olan.

SENsin Bize
Bizden Yakın!.

<=

=>

Sensin bize bizden yakın
Görünmezsin hicâb nedir
Çün aybı yok görklü yüzün
Üzerinde nikâb nedir?.

Yâ RaBBenâ!
SEN ki bize bizden de yakın akrebsin-akrabasın, ancak insanoğlunun ham AKLına görünmezsin ki, KuLLuk perdesinin sırrı nedir?.
Oysa tümm ayblardan beri olan güzel yüzün CemÂLuLLAH üzerindeki CeLÂL örtün-çile peçen niçindir?.

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
---“Ve lekad halaknel insâne ve na’lemu mâ tuvesvisu bihî nefsuh(nefsuhu), ve nahnu AKREBu ileyhi min hablil verîdi : Andolsun, insanı biz yarattık ve nefsinin ona ne vesveseler vermekte olduğunu biliriz. Biz ona şahdamarından daha YAKINız.” (Kaf 50/16)



Sen eyittin ey Padişa
Yehdillâhü limen yeşâ
Şerikin yok senin hâşâ
Suçlu kimdir ikâb nedir?.

Ey Padişâh!
SENin KeLâmULLAHında buyruğundur ki: “Yehdîllâhu li nûrihî men yeşâu: Allah, kimi dilerse onu kendi nuruna yöneltip iletir.”
Senin Uluhiyette ortağın hâşâ-aslâ-kat'iyyen olamaz ken, bu âLemdeki bunca suçlu olanlar kimdir ve ZÂTıyın onca ikâb-şiddetli azab-eziyet-cezâ tehdidin nedendir?.

ALLAH celle celâluhu Ez Zâhir ALLAH celle celâluhu..

اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَكَةٍ زَيْتُونِةٍ لَّا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَاء وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ
---“ALLÂHU NÛRUS SEMÂVÂTİ VE’L- ARD (ardı), meselu nûrihî ke mişkâtin fîhâ mısbâh(mısbâhun), el mısbâhu fî zucâceh(zucâcetin), ez zucâcetu ke ennehâ kevkebun durrîyyun, yûkadu min şeceratin mubâraketin zeytûnetin lâ şarkîyetin ve lâ garbiyyetin, yekâdu zeytuhâ yudîu ve lev lem temseshu nâr(nârun), nûrun alâ nûr(nûrin), yehdîllâhu li nûrihî men yeşâu, ve yadribullâhul emsâle lin nâs(nâsi), vallâhu bi kulli şey’in alîm(alîmun) : ALLAH, GÖKLERİN VE YERİN NURUDUR. O'nun nurunun misali, içinde çerağ bulunan bir kandil gibidir; çerağ bir sırça içerisindedir; sırça, sanki incimsi bir yıldızdır ki, doğuya da, batıya da ait olmayan kutlu bir zeytin ağacından yakılır; (bu öyle bir ağaç ki) neredeyse ateş ona dokunmasa da yağı ışık verir. (Bu,) Nur üstüne nurdur. Allah, kimi dilerse onu kendi nuruna yöneltip iletir. Allah insanlar için örnekler verir. Allah, her şeyi bilendir.” (Nûr 24/35)

اعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ وَأَنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
---“İ’lemû ennellâhe şedîdu’l- ikâbi ve ennellâhe gafûrun rahîm (rahîmun).: Allah’ın cezasının şiddetli olduğunu ve Allah’ın Gafur (mağfiret eden), Rahîm (rahmet nurunu gönderen ve merhametli) olduğunu biliniz!” (Mâide 5/98)



Levh üzre kimdir yazan
Azdıran kim, kimdir azan
Bu işleri kimdür düzen
Bu suâle cevâb nedir?.

İnd-i İlâhîde Levh-i Mahfuz üzerine Küllî Şey’in kaderlerini yazan kimdir ve,
Bu İmkÂNla İmtihÂN Sahnesinde KuLLarı-insanları azdıran kim, azan kimdir?.
Bu İşleri kim düzenlemekte, yaratıp yaşatmakta Şe’ÂNuLLAHta her ÂN sorusunun cevâbı nedir?.



Rahîmdürür senin adın
Rahîmliğin bize dedin
Mürşidlerin mücdeledi
Lâtaknetu hitâb nedir?.

Yâ Rabbenâ!
İşin Başında besmelemizde senin yüce İsmin Rahîmdir ve bize bunu bidirdin Kur'ÂN-ı Kerîminde,
Ve de MuhaMmedî RüŞDe ERdirici Mürşidlerin Rahîm celle celâlihu İsm-i Şerifiyin kurtuluş kapımız olduğunu müjdelerdiler ki,
Kur'ÂN-ı Kerîmimizde: “ZÂtından- ALLAH’ın RaHMetinden ümit kesmeyin!” buyuruşun nedendir?.

قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
---“Kul yâ ıbâdiyellezîne esrefû alâ enfusihim lâ taknetû min rahmetillâh (rahmetillâhi), innallâhe yagfiru’z- zunûbe cemîâ (cemîan), innehu huve’l- gafûru’r- rahîm (rahîmu).: De ki: "Ey nefsleri üzerine israf yüklemiş (haddi aşmış) kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. Muhakkak ki Allah, günahların hepsini mağfiret eder (sevaba çevirir). O, muhakkak ki O; Gafûr’dur (mağfiret eden), Rahîm’dir (rahmet nuru gönderen)." (Zümer 39/53)

er RahîM:


El Gâlibü :




Bu işleri sen bilirsin
Sen verirsin sen alırsın
Ne kim kıldım çün bilirsin
Ya bu soru hisâb nedir?.

İnsanoğluna Tümm esmâları AKLen yükleyen SENsin ve küllî şeyi yaratıp BİLensin!.
Bu Âlemde herkese her şeyi SEN VERir SEN Alırsın!
Her neki ne iş işlesem AYNen-ZÂten Bilirsin de ya bu soru hisâb nedir?.

قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِينِكُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ
---“Kul etualli mûnallâhe bi dînikum vallâhu ya’lemu mâ fî’s- semâvâti ve mâ fî’l- ard (ardı), vallâhu bi kulli şey’in alîm (alîmun).: De ki: "Siz Allah'a dininizi mi öğreteceksiniz? Oysa Allah, göklerde ve yerde olanları bilir. Allah, her şeyi bilendir." (Hucurât 49/16)

El Âlim:


El Alîm:




Kani bu mülkün sultânı
Bu ten ise kani canı
Bu göz görmek diler anı,
Bu mebde ü meâd nedir?.

Bu mülkün ebedî-gerçek sultânı nerede ve bu madde-somut âleminde bu benim Bedenim-TENim ki, bunun Mânâ-Gaib-soyut OLan cÂNı-cÂNÂNı hani nerede?.
Şu gözlerim Şehâdet Âleminde O’nu görmek dilemekte ki,
Bu KuLLuk ÇÖLündeki; mebde-dünyâ-HaYyata başlama ile meâd-âhiret- meâd âlemeleri de nedir?.



Yûnus bu göz anı görmez
Görenler hot haber vermez
Bu menzile akıl ermez
Bu kovduğun serâb nedir?.

Eyy MuhaMmedî Hakk Âşık Yunus Babam kaddesallahu sırrahu, Bilirsin ki bu madde âlemi gözleri onu EşYÂ BÂZÂRında bir ŞEYy OLarak göremez!.
Ancak AKLı NakiLLeşen Hakk ERENler Gönlünce görsede;
“Dİyen BİLMez!. BİLen DEMez!.” Yasası İŞLer ki,
Bu AŞK Aşamalarına, dost DURaklarına ham akıllar Eremez ancak,
Yunus Babam kaddesallahu sırrahu iyi de, şu bizim bir ömür peşinde koşup durduğumuz, kovdukça kaçan serâb nedir?.

وَلَمَّا جَاء مُوسَى لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَانِي وَلَكِنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ موسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ
---“Ve lemmâ câe mûsâ li mîkâtinâ ve kellemehu rabbuhu kâle rabbi erinî enzur ileyke, kâle len terânî ve lakininzur ilâ’l- cebeli fe inistekarre mekânehu fe sevfe terânî fe lemmâ tecellâ rabbuhu li’l- cebeli cealehu dekkan ve harra mûsâ saıkan, fe lemmâ efaka kâle subhâneke tubtu ileyke ve ene evvelu’l- mu’minîn (mu’minîne).: Musa tâyin edilen sürede gelince ve Rabbi O'nunla konuşunca: "Rabbim, bana göster, Seni göreyim" dedi. (Allah:) "Beni asla göremezsin, ama şu dağa bak; eğer o yerinde karar kılabilirse, sen de beni göreceksin." Rabbi dağa tecelli edince, onu param parça etti. Musa bayılarak yere düştü. Kendine geldiğinde: "Sen ne yücesin (Rabbim). Sana tevbe ettim ve ben iman edenlerin ilkiyim" dedi.” (A’râf 7/143)



Görk:güzellik, gösteriş.
Görklü: Güzel, gösterişli.. Hâlihazırda "görkemli" diye kullandığımız bir sözcüktür,
Nikâb: Yüz örtüsü, peçe, perde.
Eyitmek: İşittirmek, duyurmak, söylemek.
İkâb: Şiddetli azab, eziyet, ceza.
Şerik: Ortak. * Arkadaş.
Levh: Üzerinde yazı veya şekil çizilebilir düzlük. * Seyredilen yerin çizili sureti. * Ayet, hadis veya büyüklerin ders verici sözleri. Yazılı şey..
Levh-i Mahfuz: Her şeyin hayatının İnd-i İlâhîde yazılması. İlm-i İlâhînin bir ünvanı.
Kani: Hani, nerde?.
Mebde: Baş taraf. Başlangıç. Başlama. * Kaynak. Kök. Temel. Esas.
Maâd: (Meâd) (Avdet. den) Âhiret. Dönülüp gidilecek yer. * Dönüş. * Ahiret işleri. Uhrevi işler.
Serâb: Şaşkın hâle gelme. Çorak yerlerde, çölde sıcak ve ışığın te'siriyle ileride, yakında yahut ufukta su veya yeşillik var gibi görünme hâdisesi..

CÂNa Kıyan GeLsin!.

<= =>


Bugün sohbet bizim oldu, bize bizim diyen gelsin
Bu aşk zehrin seve seve içübeni kanan gelsin!.

Bu GÜNümüzde MuhaMMedî SOHbet BİZim oLdu..
“MuhaMMedî BİZ”i BİLip ve BULup da “BİZe ->BİZ” diyen BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.
Bu AŞKuLLAH ZeHRin ZEMZEM ZEVKi EYyLeyüp cÂN bâhâsına doya doya içip de Kanan BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Bugün meydan-ı aşk içre, çağırıp bir ün eyledim
Müezzinlik bizim oldu, imam olduk uyan gelsin!.

Bu GÜNümüzde AŞKın Şehâdet MeydÂNı İÇİnde, tÜMM gelgeç-izâfî cÂNLarı-NEFSLeri HAKk’a Şâhid Olmaya ÜNnLedim!.
MuhaMMedî MüeZzinLik Şe’ÂN’da ŞuÂNda BİZim OLdu ki MuhaMMedî İMÂM OLduk ÂLEMe DUYan-UYan BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Kanaat hırkasın geydim, selâmet başını çektim
Melâmet gömleğin biçtim, ârif olup giyen gelsin!.

Muhtaç-Mecbûr-Me’Mûr-Mahkum olarak çırılçıplak girdiğim şu Muhanet DÜNyâsında, BAŞıma MuhaMMedî Kanaat Hırkasını geçirdim.. VeyseL Karanîmce.. MeLÂMette SeLÂMet Başını ÇEKtim!.
KÛN feyeKÛN KeFenimİZz MeLÂMet GÖMLeğin bİÇtim Yedi ARŞın ki SÖZüme ANLAyan MuhaMMedî ÂRİF Olupda ÖLMeden Önce Ölüp DİRİLip GİYeBİLen BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Bu ummanda delim gevher; eğerçi var, ele girmez
Bahası candır alınmaz, bugün cana kıyan gelsin!.

Bu İmkÂNLa KULLuk İmTihÂNı DERyâsında, sonsuz sayısız çoklukta MuhaMMedî GönüL Gevheri, Hakikat künhü ve esası inci mercÂNları vardır.. Nevar ki TEVHİD TERCihinde ELE geçirmek hiç de kOLAY değildir..
cÂNÂNın Bedeli tatlı cÂNdır gayrısıyla ALınmaz!. Onun için Şimdi şuÂNda Şe’ÂNuLLahta cÂNını Şahdamarından da AKRABA cÂNÂNına fEDÂ edip KıyaBİLen MuhaMMedî FütüVvet EHLi OLan yiğitLer BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



İşit derviş bu sözümü, ne etmışem kendüzümü
Hiçe satmışam özümü, bu cefâya doyan gelsin!.

Hakka ve Hayra Heveslenne DERvişim sözümü İyi duy ve ANLA ki;
Halk bu Dünyayı ebedî sanıp çalıp oynarken ben, kendi ÖZÜMe neler etmişim..Herkes “HEP BANA!” derken bEN Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem İzinde “RABBEN” deyip İÇİMdeki Hevâ ve Heveslerimi Hiç uğruna BELeşe satmışım.. ve Bunun Nefsime verdiği dayanılmaz CEFÂ-Acısını Yaşayıp da DOYan BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Sûret nakşın yumak ile, gönül milki temiz olmaz
Akıp rahmet suyu çağlar, gönül çirkin yuyan gelsin!.

Madde âlemin olan görüntü YÜZünü Suya Sokup sakın ÂB-Dest-> SU Aldım sanmayasın!. Sîret İKLimi-Gönül Mülki Dıştan İçe temizlenmez ve TÂHir oLmaz İLLÂ MuhaMMedî AŞKuLLAH ATAŞı ister!.
Ne zaman ki, RahmetenL’iL-ÂLEMîn BULutları GÖZLerinden RAHMetler yağdırır da İÇ ÇİRKİni-KİRini-GöNüL PİSi-PASını YIKarsa BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Yûnus Emre anı görmüş, eline bir divan almış
Âlimler okuyamamış, bu mânadan duyan gelsin!.

İşte MuhaMMedî HaKk ÂŞıK-u-ÂRiF Yûnus Emre BaBam kaddesallahu sırrahu bu Hakikat-ı MuhaMMedîYye gERçeğini görmüş ve DERuNî DiVÂNını BUYurmuş,
Bu DesTÛR DiVÂNımızı Hamm AKıLın Zâhirî ÂLimLeri OKUyup ANLAyamamıştır ki, bu MuhaMMedî Mârfiet MÂNÂsını DUYUp-UYan AKL-ı SİLM SahibLeri BUYURsun MuhaMMedî MeLÂMet MeydÂNına!.



Müezzin: (C.: Müezzinîn) Ezan okuyan.
Kanaat:Aç gözlü olmayıp hırs göstermemek.Kısmetinden fazlasına göz dikmemek.Helâl ile yetinip haramı istememek.Az şeyi de olsa kısmetine razı olmak.
Delim - Delüm (t): Pek çok, hayli.
Gevher: f. Akıl ve edeb. * Asıl ve neseb. * Elmas, cevher, mücevher. İnci. * Bir şeyin künhü ve esası. Hakikat.
Sûret: (C.: Sur - Suver) Biçim, görünüş. * Kılık. Tarz. * Yol. Gidiş. Hal. * Tasvir. Dıştan görünen şekil.
Nakş: Bir şeyi çeşitli renklerle boyamak. * Resim. * Tezyin etmek.
Milk: Mülk.. Memelket..
Çirk (f): Kir, pis.

CÂNı YAĞmaya VERdik!.


<= =>



Niderüz biz hayat suyun, canı yağmaya verdik
Cevherleri sarraflara, madeni yağmaya verdik!.

İçenlere ölümsüzlük kazandıran efsanevî ÂB-ı HAYYat Suyunu neyleyelim BİZ ki, cÂNımızı Şahdamarımıızdan da AKREBA RABBımız TeÂLÂ’ya ADamışız!.
Herkeslerin, uğruna cÂN verdiği Dünya Hayatının gelgeç oyunun malzemeleri olan altını-gümüşü, satıcaları Sarraflara ve de, madenlerinin tümünü Dünyaperestlere verdik, onların olsun yağmaya verdik!.



Benim ol bezirgân kim, hiçbir assı gözetmedim
Çünki assıdan da geçtik, ziyanı yağmaya verdik!.

bEN öyle bir BİZ BİR-İZ bezirgânı MuhaMMedî Tevhid TüCCÂRıyım ki, şu izâfî-İğreti-sanal-yalan DÜNyâda hiçbir KÂR, beklemedim-aramadım!
Çünki BİZ MuhaMMedî HaKk ERENLer, SERmÂyeden de, KÂRından da vazgeçtik, ziyanını BİLe yağmaya verdik!.



Bu yolun ârifleri geçirmezler her meta’ı
Biz şöyle uryan gideriz, cihanı yağmaya verdik!.

Bu AŞKuLLAH YOLunun MuhaMMedî ÂRİF-i BİLLAH ERENLeri, AŞK Köprüsünden rastgele mal yüklü yürekleri, asla geçirmezler AŞK İKLİMine!.
Onun için biz ÇİLe ÇÖLümüzü çırılçıplak geçer gideriz ki, cihÂNı çok isteyenlere geridekilere- GÂBİRÛN DÖNeklere yağmaya verdik!.



Küfür ile iman dahi, hicâb imiş bu yolda
Safalaştık küfürle, imanı yağmaya verdik!.

Bu AŞKuLLAH YOLunun MuhaMMedî ÂRİFLeri ANLAmışlar ve BİLdirmişlerdir ki, Resûlullah sallallahu aleyhi vesellemi BİLip-BULup-OLup- ANLAyıp-YAŞAmadan, kupkuru laflar ile göstermelik-içeriksiz olan küfür de, imân da Hakikat-ı MuhaMMedî YOLU perdeleyen hayallermiş..
Onun için BİZ ŞeytÂNımızı MüsLümÂN ettik çok şükür, küfürle el şıkıştık ayrıldık, gafillerin HaYyÂLî İmÂNlarını da yağmaya verdik!.

---Rasûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem: "Sizden her birinizin bir şeytanı vardır. Evet, benim de şeytanım var, fakat ALLAHu Teâlâ bana yardım etti ve şeytanım müslüman oldu, bana yalnız iyiliği emr eder!" buyurdu.
(İbn-i Mes'ud’dan; Müslim)

---Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz: “Men arefe nefsehu fekad arefe Rabbehu: Nefsine ârif olan-tanıyan RABBine ârif olup-tanır!” buyurmuştur.
(Aclunî, Keşfü’l-Hâfâ II/343 (2532)



Senlik benlik olucağız, iş ikilikte kalır
Çıktık ikilik evinden, sen beni yağmaya verdik!.

El VÂhidu’L- KaHHÂR ALLAHu Zü’L- CeLÂL’imizin MutLak TEKLik TEVHidinde-> “SEN, SENsin!. bEN de bENim!.” ->İKİŞEYLik->ŞeYy-t-ÂN-Lığını ANLadık ve derhâl NEFsimizin İKİ UCUnu HATMedip MuhaMMedî Hakikatta hER NOKTası “ALLAH!.” Diyen Çile ÇENBERi EYyLeyip, seni-beni-onu yağmaya verdik!.

..Vahdet-i UHuD->Vahdet-i ŞüHÛD->Vahdet-i SüCÛD->Vahdet-i MevCÛD=> Vahdet-i VüCÛD<=kaHHÂRRiyyet=> Vahdet-i VüCÛD =>Vahdet-i MevCÛD->Vahdet-i ŞüHÛD->->Vahdet-i SüCÛD->Vahdet-i UHuD..

(LÂ diyen HerŞey/kes)..LÂ -> İLÂhe -> İLLâ => ALLAH <= TEVHÎD => ALLAH -> İLLÂ -> İLÂhe-> LÂ..(LÂ diyen yok.. VAR OLan Vâhidu'l- Kahhâr ALLAH)

يَوْمَ هُم بَارِزُونَ لَا يَخْفَى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ لِّمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ
---''Yevme hum bârizûn(bârizûne) lâ yahfâ alâllâhi min hum şey’un, li menil mulku’l- yevm(yevme), lillâhi’l- vâhidi’l- kahhâr: O gün, orta yere çıkarlar. Onlardan hiçbir şey Allah'a karşı gizli kalmaz. (Allah sorar:) "Bugün mülk kimindir? Bir olan, Kahhar olan Allah'ındır." (Mü’min 40/16)



Bu bizim pazarımızda, yokluk olur müşteri
Geçtik bitmez sağınçtan, zamanı yağmaya verdik!.

Bu BİZim “MuhaMMedî BİZ BİR-İZ BÂZÂRı”mızda, MUTLAK-TEK VAR Olan ->LÂ HUve İLLâ HUve.. O’ndan Başka O OLmayan, KüLLî ŞEY’i her ÂN yENiden Yaratıpduran ALLAHu Zü’L- CeLÂL’imizdir..
KULLuk BÂZÂRımızda her şey SON-Uçta YOK OLur ve değişmeyen müşterisi de YOKLUKtur!.
Bu Hakikat-ı MuhaMMedî Gerçeği BİLip-BULup-OLup-YAŞAyarak fiilen ANLAyan MuhaMMedî ÂRİFLer OLarak BİZ, bu Yalan Dünyânın bitmez tükenmez ve asla fırsat ve aman vermez MÂL-i HÜLYÂ/ Vesvesesinden, kara sevdâlısı olmaktan, kuruntusundan, boş hayallerinden vazgeçtik-bıraktık.. İçinde yaşadığımız MekÂN DÖNgüsü zamÂN Kavramından da vazgeçtik yağmaya verdik!.

nOT: Yeryüzünden 12.000 metre göklere ÇIKarsanız Dünyanın yarısı diğer YARısının gölgesinden kurtulur ve Dünyâ gece-gündüz ZAMANı ortadan KALKar siz de, Benim gibi BAKa-Kalırsınız!. DEmedin DEmeyinn haa!. kuLihvÂNimm..



Payanlı devr ü zaman, nice anlasın Yunus’u
Payansız devre erdik, devranı yağmaya verdik!.

Bu ÂLEMde İnsanoğlunu bedeni, işleri ve dışındaki, her şeyde ve her hususta, mutlaka bir Payan/Kenar, son nihayet, uç vardır.. Eşyâ-Olay-ZamÂN- ve ZANn.. AKLın Kendine kitli kısır DÖNgü Çıkmazında Olanlar;
Nasıl ANLAya BiLsin MuhaMMedî HAKk ÂŞıK YÛNUS EMRem BABAm kaddesallahu sırrahumu?!.
Oysa BİZ Sınırsız-Sonsuz-Her ŞEYsizLik dEVRine ERDik!.
DEvrÂN-> SEyrÂN-CEvLÂN-HAyrÂNda HaYYrette ve Dehşette KALınca ARkamzıda KALan DEvrÂNı da yağmaya verdik!.
El hamdu lillâhi rabbil’ -âlemin!.



Sarraf: Sarfeden. Para işleri ile uğraşan. * Cevherci, kuyumcu. Cevherin kıymetini san'atı ile azaltan veya çoğaltan.
Bezirgân: (Bâzâr-gân) f. Tacir, tüccar, alışveriş eden esnaf. Efendi ve ağa yerine Yahudiler için söylenen ünvandır.
Assı (t): Kar, fayda.
Meta’: Fayda. Menfaat. * Kıymetli eşya. Tüccar malı.
Uryan: Çıplak.
Sağınç (t): İstek, hülya, düşün¬ ce. Kazanç. Keder.
Payan: f. Kenar, son nihayet, uç. * Tas: Ehl-i tarikatın ulaşacağı birlik âlemi. * Âkıbet.
Devran: Devir, felek, zaman, deveran, dünya.

ÂB-ı HAYyat: Bengi su, , hayat suyu ya da dirilik suyu, birçok masalda adı geçen, içen kişiye ölümsüzlük kazandırdığına inanılan efsanevî su. Farklı Türk dillerinde Mengüsuv, Bengüsub olarak da söylenir. Bengü/Bengi/Mengü/Mengi sözcüklerinin tamamı Türkçede sonsuz (veya sonsuzluk) demektir..

Hakikatin Kâfiri!.


<= =>



Söylememek harcısı söylemeğin hasıdır
Söylemeğin harcısı gönüllerin pasıdır..

Atalarımızın sözüdür ki, söz gümüşse sükut altındır. Bir hususta söz söylemenin enhası kıymetlisi az sözle anlatmak ya da söz etmemektir.. uzun uzun laf etmek ise gönüllere pas bağlayacaktır er-geç..



Gönüllerin pasını gel sileyim der isen
Şol sözü söylegil kim sözün hülasasıdır..

Sen de hasbî Hizmeyle gönüllerin pasını gel sileyim demekte isen,
O zaman öylesine “AZ ve ÖZ”bir SÖZ söyle ki, bir çuval boş konuşmanın özü-Özeti olsun gerçeği bildirsin..



“Kul'il- hak” dedi Çalap sözü doğru diyene
Bu gün yalan söyleyen erte utanasıdır ..

ALLAHu Zü’L- CeLÂL, Kur'ÂN-ı Kerîmde, ÖZü ve SÖZü dosdoğru olanlara: “Hakk RaBBinizdendir!.” De!.” Buyurdu.
Âmennâ haktır.. bu hayatta da hep olmaktadır ki, bu gün yalan konuşan yarın olunca yalanından utanacaktır..

وَقُلِ الْحَقُّ مِن رَّبِّكُمْ فَمَن شَاء فَلْيُؤْمِن وَمَن شَاء فَلْيَكْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمْ سُرَادِقُهَا وَإِن يَسْتَغِيثُوا يُغَاثُوا بِمَاء كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرَابُ وَسَاءتْ مُرْتَفَقًا
---“Ve kulil hakku min rabbikum fe men şâe felyu'min ve men şâe felyekfur innâ a'tednâ li’z- zâlimîne nâran ehâta bihim surâdikuhâ, ve in yestegîsû yugâsû bi mâin kel muhli yeşvî’l- vucûhe, bi'se’ş- şerâb (şerâbu) ve sâet murtefekâ (murtefekan).: De ki: “Hak Rabbinizdendir.” Bundan sonra artık dileyen inansın ve dileyen inkâr etsin. Muhakkak ki Biz, zâlimler için kenarları, onları (kâfirleri) ihata eden (saran, kaplayan) bir ateş hazırladık. Ve eğer onlar yağmur isterlerse (ateşe karşı), erimiş maden gibi koyu ve kaynar, yüzleri kavuran bir su yağdırılır. Ne kötü bir içecek ve ne kötü bir dost (yardımcı).” (Kehf 18/29)



Cümle yaratılmışa bir göz ile bakmayan
Şer'in evliyâsıysa hakıykatte asidir..

Bu kâinâtta her ne var ise CMMLesi de, NÛRULLAHtan ->NÛR-u MuhaMMed aleyhisselâmdan yaratılmıştır..tümİnsanları Havva aleyhasselâm RAHMine ve Âdem aleyhisselâm ZAHRına geri sardırıp CEMM’ edeBİLiriz-toplarız.. Hakk TeÂLÂ’nın yarattığıtüm mahlukatını AYNen NURdan BİR-eşit görmeyen,
Ham Halkın çokça içinde olduğu Şeriat âleminin Evliyâsı bile olsa o kimse MuhaMMedî HAKikat Âlemi süzgecinden geçemez ve Âsiler içinde kalakalır..



Şeriat haberini şerh ile aydam işit
Şeriat bir gemidir hakıykat deryasıdır..

Ben sana Şeriat âleminin haberini şerhe edip anlayacağın şekilde açıklayayım, söyleyeyim de kulak ver ve işit-Duy-Uy..
Şeriat Âlemini bir gemi gibi düşünürsen, bil ki HAKikat Âlemi, Şeriat Gemisinin içinde yüzdüğü derYÂ gibidir..



Ol geminin tahtası her nice muhkem ise
Deniz mevci kat olsa tahta uşanasıdır ..

Ol Şeriat Gemisinin yapıldığı tahtalar her nekadar sağlam ve tahkim edilmiş olsa bile,
Denizin dalgaları ard ardına vurdukça ve kesilmedikçe tahtaları er-geç kırıp-parçalayacaktır..



Bundan içeri haber işit aydayım ey yar
Hakiykatin kafiri şer'in evliyâsıdır..

bu anlattığımdan da içerden bir Hakikat heberini sana söyleyim-anlatayım ben duy-uy ey Yar can biL ki;
HAKikat Âleminin “kâfir” dediği kimseyi Şeriat âleminin insanları “evliyâ” diye alkışlarlar..



Biz talib-ilimleriz aşk kitabın okuruz
Çalap müderris bize aşk hod medresesidir..

Biz İLİM öğrenmek isteyenleriz ki MuhaMMedî İLİM-İRADE-İDRAK-İŞTİRAK iLe AŞKuLLAH KiTÂBInı Okuruz her YERdeher zamANher HÂLde Her NEFeste ki,
Bizim Hocamız, Profumuz Çalab-ü-Yezdan ALLAHu Zü’L- CeLÂLimiz,OKULumuz ise BiZZÂT AŞKuLLAH’ın kendisidir..



Evliyâ safa-nazar edeli günden beri
Hasıl oldu yunus'a her ne kim veyasıdır.

EvliyâuLLAH, GÖNLüme bir ter temiz bakış attı atalı o günden beridir ki kâinâtta her ŞEYy onun canciğer dostu ve sanki bir parçasıdır gibi ->BİZ BİR-İZ!. HaYy Dostt!.



Hulâsa: Bir şeyin, bir bahsin özü. Kısaca esası. Özeti.
Harc: Gider, sarfiyat, bir iş için kullanılan madde.
Harca yetmek: Kafi gelmek
Şerh: Açma, genişletme. * Açıklama. Anlaşılanı anlatma. Bir yazı veya konuşmayı kolay anlaşılması için izah etme, tafsil etme.
Muhkem: Sağlam. Metin. Sıkı sıkıya. Kuvvetli. Tahkim edilmiş. Sağlamlaştırılmış. * Fık: Tefsir edilenlerden daha kuvvetli olan söz. İhtimalli olmayan söz.
Mevc: Dalga. Denizin dalgası. * Titreşim. * Mc: Devir, devre.
Uşanmak (t): Kırılmak. parçalanmak
Ayıtmak (t): Söylemek, demek. Hitab etmek.
Hod (f): Kendi.
Talib-i ilm: İIim taleb eden, öğrenci
Müderris (a): Hoca, Medresede ders okutan âlim görevli
Medrese (a): Yüksek tahsil müessesesi
Evliyâ (a): Veliler. Ermiş kişi -tekil olarak da kullanılır-
Safâ nazar: Temiz bakış
Kuli’l- Hakk : Hakikatı söylemek
Erte: Yarın
Kat’: Kesme

Huri iLe GıLmanı!.


<= =>



Ben dervişim deyene, bir ün edesim gelir
Seğirdüben sesine, varıp yetesim gelir!.

Ağzı olanın konuştuğu bu âlemde: “ben de DERvİŞim!.” diyene “Dur hele bir!.” Diye ünleyesim gelir..
Başıboş boşluktaki sesine canla başla koşarak varıp yetişesim gelir!.



Sırat kıldan incedir, kılıçtan keskincedir
Varıp anın üstüne, evler yapasım gelir!.

Şu, İÇİnde yaşamakta olduğumuz ANA RAHMimLe MEzÂR ÇUKurum ARAsına KURuLan ve İmkÂNla İmtihÂNım OL-Ân HAYyat SIRAT KÖPrüsü ki, KILdan İNce KILIÇtan KESkincedir!.
HAKk ÂŞIKLık bu ya, VARıp O’nun Üstüne SuLTÂNLık SARAYımı KURasım GELir!.



Altında Gayya vardır, içi nar ile pürdür
Varuben ol gölgede, biraz yatasım gelir!.

Oysa bu YÂRım NEFesLik KILdan İNce KILIÇtan KESkince izafî-İğreti-GELgeÇ ÖmürKÖPrümün TAHtında-ALTında GAYya-KULLuk KUYUm var!. İÇi ise NÛRun ANAsı NÂR iLe dopdolu HAYy Dostt!.
Ben ki, HâLis-MuhLis-Sıddık vede ÂdiL MUhaMMedî-İbrahîmîyim Hamd OLsun o, ÖLüm gÖLgesinde, şööYyLece bir YÂRım NEFesLik yanGELip YATasım GELir!.



Oda gölgedir deyu, ta'n eylemen hocalar
Hatırınız hoş olsun, biraz yanasım gelir!.

Benim o kıpkızıl NÂR gibi AT-EŞ’e -> “gÖLge” dedim deyü bENi TAŞa Tutup Ayıplamayın Eyy zâhirin zâLim Hocaları!.
Sizinde ÖLü Hatırlarınız hâdi HOŞşş OLsun!. SANın ki, bENim cÂNım biraz “BErden SeLÂMen YAN!.” mak İstedi ->MiLLet-i İBrahîmce HAYy Dostt!.

قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانصُرُوا آلِهَتَكُمْ إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ
---Kâlû harrikûhu vansurû âlihetekum in kuntum fâılîn(fâılîne) :Dediler ki: "Eğer (bir şey) yapacaksanız, onu yakın ve ilahlarınıza yardımda bulunun." (Enbiya 21/68)

قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ
---Kulnâ yâ nâru kûnî berden ve selâmen alâ ibrâhîm(ibrâhîme) :'Ey ateş, İbrâhim’e karşı serin, zararsız ve selâmet yeri ol' dedik.(Enbiya 21/69)

قُلْ صَدَقَ اللّهُ فَاتَّبِعُواْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ
---“Kul sadakallâhu fettebiû millete ibrâhîme hanîfâ (hanîfen), ve mâ kâne mine’l- muşrikîn (muşrikîne).: De ki: "Allahû Teâla doğruyu söyledi. Öyle ise hanif olarak Hz. İbrâhim'in dînine tâbî olun. Ve o, müşriklerden olmadı." (Âl-i İmrân 3/95)



Ben günahımca yanam, rahmet suyundan yunam
iki kanat takinam, biraz uçasım gelir!.

EYy Kendi KİMLiğine cÂHiLLer!. Deyin ki.. ben sizce Cehennemlerinizde GünÂHımca YANayım ki, RAHmetULLÂH Suyunda, RAHmetenli’l- Âlemin Resûlullah sallallahu aleyhi vesellemce ki, İbrahîm aleyhisselâmca YIKanıp-YUNayım!. SON-UÇta İnKÂRdan ->İKRÂR ->TEVHİD Kanatlarımı TAKınıp ->UÇMakLara-ceNNetLere birazcık UÇasım gelir!.



Andan Cennete varam, Cennette Hurîler görem
Hurî ile Gılmanı, bir bir koçasım gelir!.

cÂNda CÂNÂN cENNeTLerime ->El ÂN >Şe’ÂNda >şU ÂNda VARıVERem!. O Cennette Hurîler görem ki DOYumsuz yüreklerinizde kadıncıklar..BİZce ise Sınırsız-SORumsuz HÜRRiYyete SALL edip SILAma kAVuşam!.
AKLen-NAKLen Hurî ile Gılmanı teke tek, bir bir TEK-BİR KUCAKLayasım gelir!.



Derviş Yûnus bu sözü, eğri büğrü söyleme
Seni sigaya çeker, bir Molla Kasım gelir!.

EYy sENLik NÛRunu Fiilen YAŞAyan ve de,
EYy HAKK TeÂLÂ’nın HALKına HAYR DERVİŞi Yûnus EMRem BaBam kaddesallahu sırrahu!. Bu HAKk SÖZlerini eğri büğrü UYUrGEZerLere ÂŞiKÂRe SÖYLE!.me!.
EYy Yûnus Emrem Babam kaddesallahu sırrahu!. En küçük eğrinin TEĞET Noktasında en DOĞru OLduğu bu SANAL AKILLar ÂLEMinde bu HAKK SÖZÜnü bu eğri büğrülere, uyurgezer ÖLÜLere söYyLeme!.
DİLi MAKASLı Kısım Kısım KESen, Ham Sofu zırcÂHiL MOLLa KASımlar Çıkar GELecekte HAKk YOLda ve senin HAKK SÖZLerini SORguya ÇEKerler bakk!. DEMedin DEme!.. RÛHun ŞÂD OLsun RAHmet DOLsun İnşâe ALLAHu TeÂLÂ HAYy DOstt!.




Seğirmek: acelece koşmak.
Gayya: Cehennemin beşinci tabakasındaki çok korkunç bir kuyunun adı. İçine düşenin kolay kolay kurtulamıyacağı korkunç yer.
Od: ateş.
Hurî: (Ahver ve Havrâ kelimelerinin C.) Ahu gözlüler. Gözlerinin akı karasından çok olan, pek güzel ve güzellikleri târif ve tavsif edilemiyecek derecede güzel olan Cennet kızları.
Koçmak (t): Kucaklamak, sarıl¬mak.
Gılman: (Gulâm. C.) Bıyığı yeni bitmiş gençler. * Cennet'te hizmet gören delikanlılar. * Köleler, esirler.
Uçmak (t): Cennet.


Molla KasımLar:

Bir Molla Kasım Gelir/miŞş!.. mi?!.

"Derviş Yunus bu sözü eğri büğrü söyleme
Seni sîgaya çeken bir Molla Kasım gelir"
Yunus EMREmİZz..

Menkıbeye göre "Yunus, üç bin şiir söylemiş. Bunları bir divan hâline getirmiş. Molla Kasım isimli şeriat bilgini bir su kenarına oturup bu şiirleri okumaya başlamış. Bunlardan binini okumuş ve şeriata aykırı bularak yakmış. Kalan bin tanesini de aynı sebeple suya atmış. Üçüncü bine başlayınca şu beyitle karşılaşmış:
Derviş Yunus bu sözü eğri büğrü söyleme
Seni sîgaya çeken bir Molla Kasım gelir
Bu beyti okur okumaz, Molla Kasım, Yunus'un kerâmetine inanmış. Divanı öpüp alnına koymuş. Fakat ne çâre ki elde bin şiir kalmış. Şimdi Yunus'un o yakılan bin şiirini gökte kuşlar ve melekler, denize atılan bin tanesini balıklar, kalan bin şiirini de insanlar okumaktalarmış."
Yunus'un en çok yorumlanan menkıbelerden biri de işte bu menkıbedir. Burada dıştan bir bakış, bize Molla Kasım'ın sadece zâhiri bilgileri edinmiş; fakat hakikat bilgisinden yoksun bir din bilgini olduğunu gösterir. İşte bu yaklaşım tarzıdır ki karşımıza her zaman "Molla Kasım-Yunus Emre" sembolleriyle bir "şeriat-tarikat" çatışmasını çıkarır. Hatta Yunus'un hayat seyri "Molla Yunus-Derviş Yunus" şeklinde iki dönemde ele alınır. Şiirine de böyle yaklaşılarak onun namazla, oruçla vb. ilgili söyleyişleri hayatının "mollalık" dönemine ait söyleyişler olarak gösterilir. Bu yoruma göre Yunus "derviş" olduktan sonra bunları geride bırakmıştır.
Bu görüşlere hak verilebilir mi?. Yunus'u değerlendirmek için şiirlerini parçalara ayırarak incelemek ne ölçüde doğru olur?. Doğrusu, bu mesele bu kadar basit yaklaşımlarla ele alınamaz. Çünkü mârifet yolunun dört kapısı olan "Şeriat-Tarikat-Mârifet-Hakikat" birinden girilince diğerinin terk edildiği kapılar değildir. Bunların her biri birer merhâledir. Dolayısıyla bir sufî'nin şiirleri tek tek ele alındığında mârifet yolunun ilk kapısı olan şeriatla bağdaşmaz gibi görünebilir. Fakat bunlar bir bütün olarak ele alındığında Sezai Karakoç'un tespitiyle "kerâmet denecek ölçüde İslam'a ve onun şeriatına uyacağı gerçeği"yle karşılaşırız. Dolayısıyla bu menkıbedeki olayı da yine mecazına inerek yorumlamak gerekmektedir.
Bu yorum ancak şöyle olabilir: Yunus, her büyük adam gibi önce anlaşılmamıştır. Sözleri tepkiyle karşılanmış, meseleye tekil olarak bakanlar nezdinde çeşitli ithamlara maruz kalmıştır. Fakat zaman geçtikçe anlaşılmaya başlanmış, sözleri yankısını bulmuştur.
Bir diğer açıdan ise, Molla Kasım, Yunus'un kendisidir. Onun "Bir BEN vardır benden içerü" mısraı bu anlamda da yorumlanabilir. İçteki ben, ruhundan insana üflemiş olan Allah olabileceği gibi, insanın doğru ve yanlış işleri konusunda uyarıcılık yapan akl-ı selim yahut mutmain bir gönül de insanı bu şekilde şu doğru bu yanlıştır şeklinde uyarmaz mı?. Olaya böyle baktığımızda Yunus'un bazı şiirlerini yırtıp atmasını mükemmel olanı yakalamaya çalışmak şeklinde anlamaya hiçbir engel yoktur.
Diğer yandan bu menkıbedeki melek, kuş ve balık motifleri de Yunus'un şiirinin yapısına farklı bir açıklık getirmektedir. O şiirini kurarken bütün bir hayatı ve varlıkları da şiirine katmıştır. Diğer taraftan aynı motifler, birer sembol olarak alındığında Yunus'un uzak-yakın her çevredeki yaygın ününe, her yerde benimsendiğine de işaret etmektedir. Yunus'un geleceğe kalan hiçbir zaman eskimeyen bir şiir yapısı kurması, her çağda herkes tarafından benimsenmesi de menkıbedeki bu durumun böyle yorumlanması gerektiğinin bir göstergesi olarak kabul edilebilir.
Bu menkıbeyle ilgili olarak Ârif Nihat'ın da ilginç bir yorumu vardır. Bu yorum Molla Kasım'a daha farklı bir gözle bakmamızı gerektiriyor Buna göre:"Molla Kasım, bazı sathi hükümler hilafına, Yunus'u yırtıp parçalayan, çiğ, hoyrat bir adam timsali, açıkçası ham ervah numunesi değildir. Molla Kasım, Yunus'un mirasını şer'i şerif üzre ve hakkaniyetle, vârisler arasında taksim eden bir adalet timsâlidir ve bilerek veya bilmeyerek, gaybın emriyle hareket etmektedir. "kasım" kelimesi de "aksim eden" demek olduğuna göre, bu vazifeye son derece uygun düşmektedir. Bir nevi kassamlık yapmaktadır. Bu zaten Molla Ali, Molla Mehmet olmayıp da Molla Kasım olması, bu mânâdadır. Onun adaleti sâyesinde melekler de insanlar da, balıklar da payını almıştır."
Bu yorum, hakikatin dört kapısının nasıl birbirine sıkıca bağlı olduğunun da bir açıklaması sayılmalıdır. Çünkü "Tarikatla Şeriatı birbirine sımsıkı bağlayan bir menkıbe karşısındayız." Böyle bir bütünlük içerisinde bakıldığında ise Yunus gerçeğine ilişkin başka noktaları da görmek mümkün olur. O da şudur. Güllerin, bülbüllerin kendi lisanlarında zikir hâli üzre bulunduğunu idrak edebilecek bir gönüle sahip olan Yunus'un sözleri elbette onlar ve diğer varlıklar için de önemlidir ve onlara da bu şiirlerden düşen bir pay olsa gerektir. Dolayısıyla bu menkıbenin diliyle Yunus bizi havayı, suyu, toprağı, ateşi ve yeri, göğü okumaya davet ediyor. Çünkü var olan sadece O'dur. Kâinatta egemen güç, O'nun hükmü, konuşan dil ise O'nun dilidir. Kaddesallahu sırrahu..
Ne acı ki YÛNUS Emre kaddesallahu sırrahudan iki asır sonra gelen meşhur Kanunî Şeyhülislamı Ebüssuud Efendi, bir şiiri için fetvâ isteyenlere Yunus Emre Hazretlerinin ölümüne ve tekkesinin yıkılıp yakılmasına fetvâ vermiştir…
şU İŞe BAK!.ın ki;

Ete kemiğe büründüm ….
Yûnus diye göründüm….

Sıyırın eti kemiği, işte onun sesi, işte onun kendisi…

Ol kadiri KÛN feye KÛN, lutfedici sübhÂN benem..
Kesmeden rızkı veren cümlelere sultÂN benem..

Nutfeden Âdem yaradan, yumurtadan kuş türeten.
Kudret dilini söyleten, zikreyleten sübhÂN benem.

Hem bâtinem hem zâhirem, hem evvelem hem âhirem.
Bu cümlesini yaratıp tertib eden YezdÂN benem..

Yoktur anda tercümÂN, andaki iş bana a’yÂN..
Bin bir adı vardır bir adı da Yûnus, ol sahibi Kur’ÂN benem..

(Yunus Emre; Kültür Bakanlığı, 1275 Kültür eserleri 161, sayfa 361)

Yukarıda geçen Yunus Emre’nin şiiri olmak üzere neredeyse Osmanlı’da Yunus’un bütün şiirleri yasaktı.
Ebu Suud Efendi, batınî inanç ve davranışların yanı sıra vahdet-i vucud (varlık birliği) inancına dayalı bir tasavvuf (gizemcilik) anlayışını bile zındıklık (dinsizlik) ve ilhad (dinden çıkma) saymış, bu inanç sahiplerinin şer’an öldürülmelerinin gerektiği yolunda fetvâlar vermiştir.

(Ebu's Suud Efendi, Oğlanşeyhi diye anılan Aksarylı PÎR ALi BABA kaddesallahu sırrahunun oğlu İsmail Mâşukî’nin katli için İbn Kemal’in verdiği fetvâyı desteklediği gibi, şeyhulislamken kendisi de Melâmî Bayramî tarikatından şeyh Husameddin Ankaravî’nin halifesi Bosnalı şeyh Hamza Balî’nin ve Halvetiye tarikatının Gülşenî kolundan Şeyh Karamanî’nin öldürülmeleri yolunda fetvâ vermiştir.)

Bunda o kadar ileri gitmiş ki Yûnus Emre’nin kimi şiirlerini açıkça dinden çıkma (kufr-i sarih) saymış, okuyanların öldürülmelerinin şer’an mubah olduğu yolunda fetvâ vermiştir.

İstanbul Millet Kütüphanesi şeriye no. 80’de kayıtlı Fetâvâ-yi Ebu's Suud adlı esrin 217a ve 217 b’de kayıtlı bulunan bu fetvânın metni şudur:

Mesele: “Bir zâviyenin mescidinde eşhâs-ı muhtelife ile oğlanlar muhtelit olup envâı teganniyat ile tevhid ederler iken kelime-i tehvidi tağyir edip gâh dil men, gâh canmen ve gâh

Sen bir ulu sultansın
Canlar içinde cansın
çün âyan gördüm seni
Pinhan kayusu değil..

Deyüp ve gâh:

Cennet cennet dedikleri
Bir ev ile birkaç hûri
İsteyene ver sen anı
Bana seni gerek seni..

Deyü göğüslerini döğüp evzâ-ı garibe ettiklerinde ahâli-i mahalleden bazı kimesneler zâviye-i mezbûrede şeyh olan Zeyd’e;
- Bu makule evzâa niçün râzı olursun? Dediklerinde, Zeyd:
- Ne lazım gelir?. “Ve mâ haleket-el cinne vel inse illa liyabudün” demekle cevap verse şer’an Zeyd’e ne lazım gelir?

El cevap: Evza ve akval-i mezbure kemal mertebe fuhuş olduğundan gayri, cennet hakkında söyledikleri kelime-i şenia küfr-i sarihtir. Katilleri mubahtır, şeyhleri olan bî-din hikâyet olan ef’al ve akvâl men’e mubâşeret olunmazsa dahi ne lâzım gelür demekle kâfir olduğundan gayrı o kabayihi ibâdet kabilinden addedüb âyet-i kerimeyi ana delil getirmekle tekrar kâfir olur. Ve bu itikattan rücu’ etmezse katilleri vâcib olur.”

KAYNAK :
(İstanbul Millet Kütüphanesi şeriye no. 80’de kayıtlı Fetâvâ-yi Ebussuud adlı esrin 217a ve 217b’de kayıtlı bulunan bu fetvâ)

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ
---“Ve mâ halaktu’l- cinne ve’l- inse illâ li ya'budûni.: Ve iyi bilin ki, ben insanları ve cinleri ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zâriyât 51/56)