GÖNÜL gÖZünün GÖRdüğü ÖZün KÖZü!

169- ***'' ÇİLEyle- SABIRla ufalanır TAŞlar-BAŞlar!..''

Ey ER-BÂB-ı YAKut gÖZlüm!

BULuttan SAĞdığım tekTEK damlalar, buHÂR OLmayınca
Seherim dondu, kış eylendi. Ey ER-BÂB-ı YAKut gÖZlüm!
Zemherinde donunca BEDENim, NEFSim YANdı cefamla
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
İÇİMde özenle YAŞAttığım DIŞIMda hunharca Öldürdüğüm
RUHumun ÂLEMlerinin dehlizlerinde sıkıştırdığım,
Hayellerde yaşatıp gerçekle yüzleştiremediğim,
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut olsun KALBim!
Ey BEDEL BİÇen->KIYAS KOYan->ŞART KOŞan->SeBeB ARAyan
ELbette DOĞacak GÜNEŞ, AY gösterecek İZini gÖLgende!
CEFÂlar ÇİLE çekirdeğini çatlatıp çiçeğini AÇtığında
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
BİLemedim NÂR yediğimi, BULamadım mı? NÂRını!
Sıkışıp kalınca kapkaranlık gecenin koynunda
NÂRımın KÜLLerinde nefesim NEFESiz kaldı boğuldu,
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
ALLAH Zü’l-CELÂL’in ÂDEM&HAVVA oyununda!
Kim nefsinin nefsine sıkışmamış ki
EMMip SÜRüpte seyr-ÂNa, DÖNen bu devr-ÂNda!
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
NÂR <->NÛR arakesitinde DARB-ı meSELLer
Şeytanlığına ilahlığı, melekliğene HAYYalleri
MİDEyle KALBim arasında ki dört parmaklık su-i ZANNları!
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut olsun KALBim!
İçime çektirilip, mutluluğum yaban eylenince
Kim kime dost-düşman, Kim kime SADIK-SAMİMİ
BİZ BİR-İZ kervÂNında, Ey ER-BÂB-ı YAKut gÖZlüm!
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
cÂNda cevlÂNın, cÂNÂNa hayrÂNıdır, ÖZlemidir taşan
ÇİLElerin CEFÂlarıdır birbir atılan taşlar, taşkından
tahaMMül bardağından SUnulur SUsuzlara! Sakilerden,
Var git işine nefsim verdiğin CEFÂn yeter, Mesut OLsun KALBim!
Var git işine NEFSim,
verdiğin CEFÂn yeter!
Mesut OLsun KALBim!
Zu’l- CeLÂLin, ve’l- İKRÂmında!
HUZUR BULsun RÛHum!
NÂR yiyen, nûr-ye!
21.04.2013
12:20